Worden alle grote eendagskoersen dit jaar gewonnen na een soloaanval?

Eddy Merckx na de overwinning in de Ronde van Vlaanderen in 1969. © Belga
Jonas Creteur
Jonas Creteur Sportredacteur bij Knack.

Jonas Creteur gaat op zoek naar een markant cijfer van de sportweek.

Het was een van de strafste stoten in de carrière van Eddy Merckx. Die keer dat hij in de Ronde van Vlaanderen van 1969 al op 73 kilometer van het einde aanviel en ploegleider Lomme Driessens hem tevergeefs probeerde in te tomen: ‘Wa zijde naa aan het doen? Zijde naa zot?’ Volgens de overlevering zou de Kannibaal toen hebben geantwoord: ‘Kust mijn kloten.’ Dat is nooit bevestigd, maar als Merckx het niet gezegd heeft, dan heeft hij het zeker gedacht.

Hij reed door en had aan de finish een voorsprong van liefst 5 minuten en 36 seconden op Felice Gimondi. Het was niet de enige solotocht van Merckx in de vijf wielermonumenten (Milaan-Sanremo, Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik en Il Lombardia). Meer zelfs: hij reed in élk van die vijf klassiekers minstens één keer alleen over de eindstreep, vaak na een aanval van enkele tientallen kilometers. Merckx is nog altijd de enige renner die daarin is geslaagd. Nochtans werden de vijf monumenten ook in de decennia daarna geregeld gewonnen na een soloaanval.

(Lees verder onder de preview)

In Milaan-Sanremo werd dat vanaf 2000 wel steeds moeilijker. Veelal eindigde de Primavera op een sprint met een kleine tot middelgrote groep. Mathieu van der Poel ontweek dat scenario dit jaar met een aanval op de Poggio. In april soleerde de Nederlander ook naar de zege in Parijs-Roubaix, geholpen door een lekke band van Wout van Aert. Tussendoor moest hij in de Ronde van Vlaanderen wel zijn meerdere erkennen in Tadej Pogacar, die onweerstaanbaar wegreed op de laatste beklimming van de Oude Kwaremont. Remco Evenepoel kon niet achterblijven en won Luik-Bastenaken-Luik voor het tweede jaar op rij na een soloaanval van bijna 30 kilometer. Ruim drie maanden later haalde Van der Poel nog eens uit. In de belangrijkste eendagskoers van het jaar, het WK, knalde hij alleen weg op 22 kilometer van de finish. Zijn eerste wereldtitel was binnen.

De eerste vier monumenten van 2023 én het WK werden zo gewonnen na een soloaanval. De laatste keer dat dat voorviel? In 1983, met Giuseppe Saronni, Jan Raas, Hennie Kuiper, Steven Rooks en Greg LeMond als respectieve winnaars. Als ook in Il Lombardia, komende zaterdag, een renner naar de zege soleert, wordt het zelfs een unieke reeks van zes solo’s. Ook in de vijf monumenten is dat nog nooit gebeurd in één seizoen. Met dank aan renners die weliswaar nooit Merckx’ palmares zullen evenaren, maar dankzij hun immense talent en ongeremdheid even grote zaaiers van aanvalslust zijn.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content