Chris Hoy stapt definitief uit de baan. Een mijlpaal in de wielergeschiedenis, want de 37-jarige Schot mag zonder meer als een icoon beschouwd worden.
Wat begin van de week werd aangekondigd, heeft Chris Hoy vanmiddag op een persconferentie in Edinburgh bevestigd: de 37-jarige Schot stapt definitief uit de baan. Een mijlpaal in de wielergeschiedenis, want Hoy mag zonder meer als een icoon beschouwd worden.
De Brit heeft naar eigen zeggen “elk beetje inspanning en energie verbruikt” en zal dus niet, zoals hij eerder overwogen had, zijn carrière verlengen tot de Commonwealth Games van 2014 in Glasgow, waar de pistewedstrijden zullen plaatsvinden in de nagelnieuwe… Sir Chris Hoy Velodrome.
De Schot wil in zijn thuisland niet zomaar de hoop vullen. Begrijpelijk voor een renner met zijn palmares: liefst elf wereldtitels en zes olympische gouden medailles – waarmee hij de meest succesvolle Britse olympiër ooit is.
Chris Hoy was een oersterke fietsmachine met dijbenen als boomstronken, die – net als tennisser Andy Murray – de Schotse identiteit een enorme duw in de rug gaf en van de week niet toevallig door de tennisser bestempeld werd als “de grootste sportman die Schotland en het Verenigd Koninkrijk ooit gehad heeft”.
Ook collega Mark Cavendish zwaaide met wierook en omschreef Chris Hoy als “het gezicht van het Britse wielrennen”. De man die de sport – nog voor Cav op het toneel kwam – op de kaart zette. Hét symbool van de fenomenale successen van British cycling op WK’s en Olympische Spelen – getuige daarvan de zeven olympische titels in Londen. Daarvoor werden kosten noch moeite gespaard en daar maakte Hoy, in zijn niet aflatende zoektocht naar perfectie, ten volle gebruik van.
The Real McHoy – zijn bijnaam – was niet alleen fysiek een beest, ook mentaal bleek hij onverwoestbaar. “De geest moest minstens zo sterk zijn als het lichaam”, luidde zijn mantra. Met dank aan psychiater Steve Peters, die Hoy leerde om bij elke topprestatie alle emoties te bannen.
Toen Hoy op de Spelen van Athene in de kilometer tijdrit zijn eerste olympische gouden medaille veroverde, was hij zelfs zo gefocust dat hij bijna vergat waar hij was. Een state of mind die voor hem de absolute perfectie betekende.
De Schot leek nochtans niet voorbestemd voor een pistecarrière. Als junior behaalde hij medailles in het fietscrossen, maar ook in het roeien. Pas op zijn achttiende stapte hij over naar de baan. Daar ontpopte Hoy zich tot een oersterke renner met een gigantisch grote motor en power, die hij aanwendde op de kilometer en de teamsprint. Later focuste hij, onder begeleiding van de Duitse ex-pistier Jan van Eijden, op de meer technisch en tactische onderdelen als de keirin en de individuele sprint.
Van Eijden stoomde de Schot klaar voor de Spelen van Peking, waar Hoy drie gouden medailles behaalde. Die triomfen leverden hem in 2008 de titel van ‘British Sportspersonality of the Year’ op én de titel ‘Sir’. Vorige zomer kreeg The Real McHoy ook de eer om met de Union Jack het olympisch stadion van Londen binnen te wandelen.
Met weer twee gouden medailles – op de keirin en de teamsprint – bracht hij zijn totaal na vier Olympische Spelen op zes, waarmee hij roeilegende Sir Steve Redgrave achter zich liet. “Ik kan mijn gevoelens niet beschrijven”, vertelde hij. “Dit is het perfecte einde van mijn olympische carrière.” En, zoals nu blijkt, van zijn hele loopbaan. Iets wat alleen de allergrootsten is gegund.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier