‘Herbeginnen is het steeds weer bij Anderlecht, maar ook bij vele andere clubs’

Hoofdredacteur Jacques Sys ziet dat het heel moeilijk is om fundamenten te bouwen in het moderne voetbal. ‘Voetbal blijft een eeuwig herbeginnen.’

Sinds de Competitiespecial van dit blad op 5 augustus verscheen, blijft de transfercarrousel op volle toeren draaien: 53 ingaande en 45 uitgaande transfers werden er sindsdien afgesloten en dat aantal gaat gegarandeerd nog fors stijgen nu de mercato in deze coronatijd nog tot 5 oktober loopt. Dan zijn er acht competitiewedstrijden afgewerkt.

Steeds opnieuw moeten trainers puzzelen en sleutelen aan nieuwe patronen, voetbal blijft een eeuwig herbeginnen. Vorig seizoen begonnen twaalf van de zestien eersteklassers met een andere trainer dan het jaar voordien, nu kozen twaalf van de achttien clubs uit 1A voor een andere coach. En twee van hen, Jess Thorup en Frank Vercauteren, zijn in deze prille fase van de competitie alweer vervangen. Zo blijf je bouwen zonder fundamenten.

Sneller dan de wind veranderen machtsverhoudingen in het voetbal. Nog maar één jaar is het geleden dat er rond de komst van Vincent Kompany een enorm verwachtingspatroon was gegroeid. Nadat Anderlecht in de zomer van 2018 al 32 transacties had gerealiseerd, een aantal dat Marc Coucke toen graag benadrukte, werden alle transferwensen van Kompany in de mate van het mogelijke ingewilligd. De nieuwe trainer wilde op dezelfde manier voetballen als de door hem verheerlijkte Pep Guardiola, ook al werden de spelers niet in die cultuur opgeleid.

Wat blijft daar nu van over? Frank Vercauteren kwam toen het voetbal van kwaad naar erger ging en van de kern van 43 (!) spelers waarmee Anderlecht aan het seizoen begon, blijft nu niet eens de helft over. En met veel poeha werden toen de transfers aangekondigd van Kemar Roofe en Nacer Chadli, trots stond een gloriërende Michael Verschueren naast hen op de foto, het waren de paradepaarden die mee model moesten staan voor een nieuw tijdperk.

Herbeginnen is het steeds weer in het Astridpark. Net zoals bij vele andere clubs. Bij KAA Gent bijvoorbeeld, dat de afgelopen jaren nochtans een duidelijke lijn uittekende en werkt aan een professionele structuur in alle geledingen van de vereniging. De Buffalo’s lijken zich nu op glad ijs te begeven met de aanstelling van László Bölöni. De onvrede van een aantal spelers ebde intussen wat weg, maar blijft ongetwijfeld sudderen.

Maar uiteindelijk zijn het de resultaten die alles zullen bepalen. En een gebrek aan vakmanschap kun je Bölöni niet aanwrijven. Het voetbal dat Standard in het kampioenenjaar onder de Roemeen opdiste, ook al is dat intussen al meer dan tien jaar geleden, behoort tot het meest verfrissende dat er in dit land te zien viel en staat haaks op het beeld dat hij bij Antwerp verwierf. Benieuwd welke accenten Bölöni in Gent gaat leggen vanaf het moment dat hij orde heeft gebracht in de verdediging.

Van alle nieuwe trainers heeft Philippe Montanier de beste indruk gemaakt. Er waren vooraf de nodige vragen over de Fransman, die niet echt een groot palmares heeft. Maar Montanier zette met dezelfde spelers als vorig jaar een solide defensie neer, liet een jonge voetballer als Nicolas Raskin helemaal openbloeien en kijkt niet naar namen: Mehdi Carcela speelde tot dusver nog geen minuut.

Standard voetbalt niet spectaculair, maar wel goed georganiseerd. Er hangt een opmerkelijke sereniteit rond de ploeg. Montanier is tijdens de wedstrijd de antipode van zijn voorganger Michel Preud’homme. En hij geeft er de voorkeur aan met een kleine trainersstaf te werken, in een tijd dat die steeds meer worden uitgebreid en specialisme het toverwoord is. Af te wachten valt hoeveel groei er nog in deze ploeg zit. Zeker dan als Sclessin weer wordt omgevormd in een borrelende vulkaan.