Adrie Koster debuteerde zowel Europees als in de competitie met een zege. Zijn werk in Brugge is nog verre van af, maar de eerste indruk is wel dat Club een coach met ballen heeft.
J eroen Simaeys geloofde donderdag amper zijn ogen. Om meer druk te zetten tegen het Finse FC Lahti haalde Adrie Koster met nog een kwartier te gaan en een 2-2-tussenstand een zwakke Antolin Alcaraz naar de kant. Ronald Vargas viel in. “Ik schuif vast een rij achteruit”, dacht Simaeys, vorig seizoen een hele tijd centrale verdediger, anticiperend. Dat leek logisch, met de inbreng van een offensieve middenvelder. Maar niet in de gedachtegang van Koster. Die ging tot verbazing van heel Brugge met drie achterin spelen en sommeerde Simaeys weer naar het middenveld op te schuiven. Een zet die loonde: Lahti counterde niet één keer gevaarlijk meer en het was nota bene Simaeys die in een offensieve actie in de slotfase vanaf rechts Blondel op weg naar 3-2 zette … Hollandse lef die loonde.
Een tweede voorbeeld: Wesley Sonck startte in Charleroi op de bank. Nu heeft de Ninovieter wel één plekje op zijn lichaam, aan de enkel, dat venijnig pijn doet en kreeg hij tegen Lahti uitgerekend daar nog een extra trap op, maar dat zou hem niet beletten om te spelen. Het bewijs: hij viel in Charleroi een kwartier voor tijd ook in. Het was een tactische wissel, mee ingegeven door de realiteit dat het bij Sonck (nog) niet loopt zoals gewenst. Eén goal in de voorbereiding slechts, het mocht allemaal iets scherper, vinden ze in Brugge. Koster wilde voor zijn eerste uitwedstrijd in de competitie twee snelle aanvallers en stuurde daarom zijn 4-3-3 licht bij: Vargas speelde wat rechts hangend achter diepe man Akpala, Dirar links van de Nigeriaan, maar met veel bewegingsvrijheid. De Marokkaan voelde zich er in zijn sas en scoorde ook.
Een derde voorbeeld. Tegen Lahti draaide de rechterflank uitstekend. Beter dan links, logisch aangezien rechts door drie man bezet was: rechtsachter Vermeulen, rechtsmidden Odjidja en rechtsbuiten Dirar. Ze zorgden geregeld voor variatie, alle drie haalden ze de achterlijn, en geregeld wisselden Odjidja en Dirar van plaats. Logisch was dan ook geweest dat Koster in Charleroi op die goeie patronen verder zou borduren. Logisch, maar ook voorspelbaar. Dus deed de Nederlander dat niet, al werd goal nummer twee in Charleroi toch ook weer vanaf de rechterkant voorbereid: Vargas week even voorbij het halfuur uit naar de flank en Dirar tikte zijn voorzet binnen.
Conclusie: het is niet omdat iets werkt, dat het ook behouden blijft. Koster haalde vrijdag aan dat het verschil in onderlinge kwaliteit binnen zijn kern niet zo groot is. “Je kan dus frisse spelers inbrengen, als de opeenvolging van wedstrijden snel is.” En dat de waarheid van vandaag een momentopname is. Niks is definitief in voetbal, zegt de Nederlander. Ook reputaties niet.
Durf is er dus, en lef. Bijwijlen goed voetbal, in Charleroi maakte Club tot groot jolijt van zijn supporters soms de bal ongrijpbaar voor de tegenstander. Maar echt dominant en untouchable voetbalt Club nog lang niet. Tegen Lahti maakte men verdedigend te veel fouten, en toen het elf tegen elf stond kreeg Stijn Stijnen in Charleroi ook te veel werk. Zoals tot dusver in elke wedstrijd, wat een verschil met de rust die Silvio Proto vorige week twee keer had. En wat Club er zondag na de rust van bakte, tegen acht tegenstanders, was benedenmaats. Tegen alle richtlijnen werd gezondigd: individuele acties in plaats van collectieve, fantasietjes in plaats van constructief spel, … Zo bleef de spanning in de wedstrijd, maar of dat de bedoeling was … Bovendien pakte men – alweer – een goal na een standaardsituatie.
Koster moet dringend werk maken van meer assertiviteit, zowel offensief als defensief. Tegen Lahti was het Donk die op een standaardsituatie zijn man liet lopen, in Charleroi had Odjidja tot twee keer toe geen oog voor Théréau. Het kostte één tegengoal. Donk: “Ik denk dat we daar toch nog meer op zullen moeten trainen.”
door peter t’kint en pierre danvoye – beelden: reporters
Donk en Alcaraz kunnen zeventig procent beter. Luc Devroe
