KV Kortrijk sloot vorige week Yves Vanderhaeghe weer in de armen en ontdeed zich vervolgens van Glen De Boeck. Kroniek van een niet-alledaagse trainerswissel.
Het was, op het eerste gezicht, een merkwaardige beslissing om Glen De Boeck te ontslaan. Toen hij een jaar geleden in het Guldensporenstadion aankwam, net voor het einde van de heenronde, stond KV Kortrijk zieltogend voorlaatste met slechts één punt meer dan de laatste. Samen met zijn staf zorgde hij voor een nieuwe spirit en met een aantal ingrepen voor een totale ommekeer die net geen plaats in play-off 1 én in de bekerfinale opleverde. Onmiskenbaar een straffe stoot. Dit seizoen kreeg hij na een gecompliceerde voorbereiding en een zware competitiestart tegen eind oktober met zijn ploeg toch weer uitzicht op aansluiting met de top zes. Maar vier speeldagen later is hij dus ontslagen. Na gelijke spelen tegen Cercle Brugge en Waasland-Beveren en nederlagen tegen KAA Gent en Standard is KVK naar de lage middenmoot gezakt, zeven punten onder de naaste play-off 1-plaats en zes punten boven de degradatieplaats. Is dat voor een bescheiden eersteklasser een reden om de coach te ontslaan, één die je vorig seizoen zoveel diensten bewees nog wel?
Wat De Boeck vooral zal benieuwen, is ongetwijfeld waarom de contractbesprekingen met zijn opvolger zo kort duurden.
BARSTEN
De eerste barsten in de relatie tussen De Boeck en KVK dateren dan ook al van toen ze begin dit jaar rond de tafel gingen zitten om over een nieuw contract te praten en zijn financiële eisen veel hoger bleken te liggen dan verwacht. Tijdens de aanslepende onderhandelingen kwam De Boeck zelfs te weten dat algemeen manager Matthias Leterme al geïnformeerd had bij Gert Verheyen of hij geïnteresseerd was om in Kortrijk coach te worden. Dat vernam hij van Verheyen zelf: die belde hem om hem dat te melden. Een motie van wantrouwen, maar blijkbaar waren er voor De Boeck op dat moment geen betere opties, want uiteindelijk tekende hij toch een nieuwe overeenkomst bij KVK, zij het een makkelijk te verbreken contract van onbepaalde duur. Kort daarna besliste de club na scheefgelopen onderhandelingen overigens om afscheid te nemen van Lorenzo Staelens, rechterhand en klankbord van De Boeck. Die verzette zich daar tevergeefs tegen. Het voelde aan als een nieuwe klap in zijn gezicht.
Tijdens de voorbereiding van dit seizoen kwam De Boeck scherp uit de hoek in interviews waarin hij zijn beklag maakte over de weinig professionele omstandigheden waarin hij moest werken: de oefenvelden waren slecht aangelegd of te laat ingezaaid, het was onmogelijk om een deftige tactische training te geven, zonder tien volwaardige eersteklassers extra kon hij met zijn groep niets aanvangen in eerste en de jongeren haalden het niveau van de training naar beneden. Het draaide er zelfs op uit dat hij zelf naar Cercle Brugge belde om een oefenmatch af te gelasten ‘wegens te weinig volwaardige spelers’. Het werd door zijn werkgever even scherp veroordeeld. Gaandeweg paste De Boeck daarop zijn discours aan, zeker toen tegen het einde van de transferperiode het aantal aanwinsten op vijftien stond en hij het de sterkste kern noemde waarmee hij ooit werkte.
Van de vijftien nieuwkomers zette hij er wel slechts twee vast in de basis: Mboyo en De Sart. Van de vier die hem ter versterking van de verdediging door de scouts van de club waren geleverd, mocht alleen Hines-Ike vaak meedoen. Naderi, Batsula en Golubovic speelden alleen met de beloften (en op PlayStation). Dat sommige spelers niet meer het rendement van vorig seizoen haalden, schreef De Boeck toe aan de toegenomen concurrentie waartegen ze mentaal niet bestand waren. De wisselvalligheid in de teamprestaties weet hij aan een gebrek aan persoonlijkheden. Hij zei dat hij niet wist hoe hij dat moest oplossen omdat je volgens hem met persoonlijkheid geboren wordt. Een van de spelers die het het hardst te verduren kreeg, was Felipe Avenatti, de van Bologna gehuurde dure Uruguayaanse targetspits. Tijdens zijn invalbeurt tegen Standard kon iedereen zien hoe De Boeck tegen hem fulmineerde en hijzelf verbouwereerd reageerde met een wegwerpgebaar. Het is een communicatie die zowat haaks staat op de visie van sportief manager Rik Foulon, die vindt dat er nood is aan een verbindend klimaat en aan spelers die zich goed voelen om optimaal te kunnen presteren.
KNUFFELS
Dat Yves Vanderhaeghe intussen was vrijgekomen, na zijn ontslag bij KAA Gent, maakte de beslissing om van coach te wisselen ongetwijfeld makkelijker. De ‘heuglijke’ aankondiging van zijn komst op de clubsite was veelbetekenend. Daarin was sprake van ’thuiskomen’, ‘meteen een klik’ en ‘een goed, vertrouwd gevoel’, wat zich ‘heel snel vertaalde in een overeenkomst tot en met 30 juni 2021’. Dat is wat heet: een verbindend klimaat.
In hetzelfde webbericht sprak de voorzitter over ‘lokale verankering’ en over een trainer ‘die de waarden en normen van deze club uitdraagt en jarenlang mee vorm gaf aan de identiteit van onze club’ en over ‘de goesting en ambitie bij Yves’ om ‘samen’ mooie dingen te realiseren. Ooit was dat anders. Toen de voorzitter in 2015 tijdens de play-off 1-wedstrijd in Standard tweette dat Vanderhaeghe naar KV Oostende zou vertrekken, hoewel hij net bijgetekend had, en hem verweet voor het geld te kiezen en de clubkleuren en de clubliefde aan zijn laars te lappen. Het gevolg was dat Vanderhaeghe daarna op training door enkele honderden van de supporters bij wie hij tot dan zo geliefd was, uitgemaakt werd voor lafaard, hoer, judas, geldwolf en profiteur en dat er rotte eieren tegen zijn gevel werden gegooid. De voorzitter kreeg toen van Vanderhaeghe als enige geen uitnodiging voor de afscheidsbarbecue bij hem thuis. Maar vergevingsgezindheid is een mooie deugd. Het schept een verbindend klimaat.
Vanderhaeghe zelf klonk op KVK-tv ook ‘heuglijk’. Hij zei zich direct thuis te voelen bij deze sympathieke volksclub, dat hij absoluut tevreden was met het beschikbare spelersmateriaal, het goede voetbal van zijn voorganger wou voortzetten met meer punten en samen met de supporters de thuisreputatie wou herstellen. Dat hij tevreden is met het beschikbare spelersmateriaal is vanzelfsprekend. Toen hij in het verleden na zes jaar als T2 eindelijk een kans kreeg als T1, moest hij het doen met een minimumaantal profs en in januari vertrok met Tuur Dierckx toen nog zijn enige reserveaanvaller. Het was de tijd dat besparingen de aandelen van de familie De Gryse moesten opwaarderen met het oog op de verkoop van de club. Er waren twijfels of hij wel geschikt was om hoofdtrainer te zijn, maar daar maakte hij snel komaf mee.
Vanderhaeghe werd donderdag zowaar al enkele uren na het ontslag van De Boeck gepresenteerd als nieuwe KVK-coach. In zijn eerste interviews zei hij dat hij intussen De Boeck, jarenlang zijn ploegmaat bij Anderlecht en de nationale ploeg nota bene, had gebeld om hem te zeggen dat hij pas toegezegd had nadat de beslissing was genomen om hem te ontslaan.
Wat De Boeck vooral zal benieuwen, is ongetwijfeld waarom de contractbesprekingen met zijn opvolger zo kort duurden: omdat zijn opvolger fors inleverde in vergelijking met zijn loon bij KAA Gent of omdat het budget voor de hoofdcoach fors is opgetrokken in vergelijking met toen hijzelf aan de beurt was? Zijn reactie na zijn ontslag was alleszins veelbetekenend. Hij noemde het ‘operatie respectloze zielen’.
