Achter het mooie snoetje van Ana Ivanovic zit niet alleen een furieuze forehand maar ook een oorlogsverleden en een ambitieuze madam.

Begin deze maand werd ze negentien, Ana Ivanovic. De Servische baarde tot nu toe haast evenveel opzien met haar fotoshoots als met haar tennis, maar sinds ze afgelopen zomer het Tier I-toernooi van Montreal op haar naam schreef en lid werd van de top vijftien van de wereld, is ze heel duidelijk over waar haar prioriteiten liggen. “Ik wil naar de top tien”, laat ze verstaan. Zonder daarom verwaand over te komen. Integendeel, Ivanovic is een voorkomende persoonlijkheid. Ze heeft dan ook al iets meegemaakt in haar leven : in 1991 was ze nog te jong om zich iets van de gewelddadige scheuring van ex-Joegoslavië te herinneren, maar in 1999 voelde ze de directe dreiging van de NAVO-vergeldingsbombardementen in haar geboortestad Belgrado. Zoiets helpt om met beide voeten op de grond te blijven.

Hoe kijk je terug op je seizoen ?

Ana Ivanovic : “Ik heb wel wat blessures gehad en dat was ongelukkig. Maar na Wimbledon begon ik met een nieuwe coach ( David Taylor, de ex-trainer van Alicia Molik, nvdr) en conditietrainer te werken en vanaf dan is alles vlot gaan lopen. Ik won zelfs een Tier I-tornooi en speelde erg goed tennis. Deze winter ga ik proberen aan kracht te winnen, want de laatste weken van het seizoen had ik wat schouderproblemen.”

Waar ligt je ambitie voor 2007 ?

“Ik wil naar de top tien. Daar heb ik het spel voor, denk ik. Ik moet enkel fysiek sterker worden en mentaal wat sleutelen, zodat ik nog constanter word in mijn resultaten.”

Je speelde onlangs de kwartfinale van de Gaz de France Stars. Hoe beviel het verblijf in Hasselt je ?

“Uitstekend. Ik vond het zelfs gezelliger dan Antwerpen, waar ik al twee keer eerder was. En de chocolade die we er kregen was super. Iedereen zegt dat de Zwitserse chocolade de beste is ( Ivanovic woont sinds een paar jaar in Basel, samen met haar ouders, nvdr) maar de Belgische is nog een pak beter.”

Moet jij daar als tennisspeelster niet van afblijven ? Of moeten wij ons vragen stellen bij het gewicht dat voor elke speelster vermeld staat in de mediagids ?

“Welke vrouw vertelt nu haar juiste gewicht ? ( schatert)”

Sushi

In het kookboek ‘Love Food’, uitgegeven door WTA-sponsor Whirlpool, staat dat jouw favoriete gerecht sushi is. Hoe kom je daarbij ?

“In Servië heb ik het nooit gegeten, ik leerde het pas twee jaar geleden kennen, op toernooi in Japan. Veel speelsters houden ervan omdat het licht en gezond voedsel is. Al moest ik de eerste keer wel even slikken, rauwe vis waren we thuis niet gewoon. In Servië eten we vrij zwaar. Veel vlees en altijd gebakken.”

Je bent nu drieënhalf jaar professioneel bezig. Hoe bevalt het leven op de tour je ?

“Plezant. Ik had het me zo niet voorgesteld, eerlijk gezegd. In het begin droomde ik er altijd van om tegen de toppers te mogen uitkomen en nu maak ik het werkelijk mee. Super. En ik hou van reizen, dus dat helpt wel.”

Heeft het leven ook een vervelende kant ?

“Dat ik mijn broer niet vaak zie. Mijn ouders proberen wel op geregelde tijdstippen mee te reizen maar mijn broer moet nog naar school en speelt basket bij Zeleznik Belgrado. Hij is vijftien en nu al groter dan ik ( Ivanovic meet 1m83, nvdr). Milos is veelbelovend. Hem niet zien valt me zwaar. Al versta ik wel dat het deel uitmaakt van mijn job. Je kan niet alles hebben, hé.”

Je maakt, samen met onder andere Justine Henin-Hardenne, ook reclame voor een soort draagbare stoom/strijkcabine. Heb je die al uitgetest ?

“Ja, zo eentje hebben we ook gekregen. Als je zoveel reist als wij, helpt het wel om al je kledij op tijd en stond weer kreukvrij te krijgen.”

Naar het schijnt voorzien bekende de-signers de speelsters ook af en toe van galakledij om mee te pronken op de Players Parties. Klopt dat verhaal ?

“Ja, dat gebeurt. Het is nu eenmaal moeilijk reizen met verschillende outfits. Soms ben je drie à vier weken onderweg en je kan niet op elk feestje hetzelfde dragen, hé. Zo leer je trouwens nog eens iets nieuws kennen en voor je het weet heb je een nieuwe stijl gecreëerd. ( lacht)”

Model

Jij komt er wel mee weg, je lijkt wel parttime model als we je website bekijken.

“Hola, tennis is mijn leven, fotoshoots zijn gewoon leuk. Mensen verwisselen het modellenwerk en die fotoreportages wel eens. Model zijn is een job, zulke fotoshoots vinden maar een keer om de twee maanden plaats.”

Iets ernstiger nu : hoe heb jij de oorlog in ex-Joegoslavië beleefd ?

“Van de oorlog in 1991 weet ik niets meer, maar van de bombardementen in 1999 wel. Het was zwaar. Ik was toen twaalf jaar oud en moest eigenlijk internationaal spelen maar de grenzen zaten dicht. We wisten ook niet wat te verwachten. Elke morgen ging ik om zeven uur trainen en als ik om zes uur opstond, hoorde ik regelmatig de sirene voor de naderende vliegtuigen. Dat geluid kan ik me nog altijd herinneren.”

Je moet wel blij geweest zijn toen het allemaal voorbij was ?

“Natuurlijk. Het was behoorlijk angstaanjagend. De NAVO had gezegd dat ze enkel militaire doelwitten viseerden maar we hoorden de bommen op enkele kilometers van ons inslaan. Onze ruiten trilden.”

Werd jij nadien niet geviseerd, als Servische ?

“Ik kreeg veel vragen, ja. Mensen dachten jaren nadien nog dat het in Servië onveilig was. Dan probeerde ik hen uit te leggen dat ze al een tijdje zonder problemen tennistoernooien organiseerden.”

En de reacties uit Kroatië ?

“Tja, als je het mij vraagt, hangt er tussen Kroaten en Serviërs toch nog altijd een vreemd sfeertje. En dat terwijl er veel gemengde huwelijken zijn, hé ! Ik persoonlijk ondervind geen problemen, ik vind het enkel triest dat het zo is. En zeggen dat Joegoslavië ooit zo’n fantastisch land was. We hadden alles : de zee, de bergen …”

Hoe gaat Servië ondertussen om met jouw status ?

“Tennis is de laatste jaren veel bekender geworden. Het komt meer in de media. Veel kinderen beginnen ook met de sport, niet alleen omwille van mij, maar ook door andere spelers. Spannend allemaal, want die kinderen hebben ons als idolen en beseffen nu beter dat het mogelijk is om op een internationaal niveau te raken.”

Kun jij nog onbekommerd door de straten van Belgrado flaneren ?

“Als ik passeer dan zie ik de mensen hun hoofd toch draaien, soms beginnen ze ook vragen te stellen. Dat blijft flatterend want het betekent dat je iets goed gedaan hebt en dat ze je daardoor kennen. ( lacht)”

Hoe kijk je naar de toekomst ?

“Eén ding staat voorop : ik wil een lange carrière. Tennis is mijn leven.”

FILIP DEWULF