Bij Club Brugge wordt het woord crisis vooralsnog niet echt in de mond genomen. Maar langzamerhand moet je je afvragen hoe ze daar de knop weer gaan omdraaien. Na drie succesvolle jaren onder Trond Sollied lijkt dit wel het seizoen te veel. Van Sollied is bekend dat hij altijd op dezelfde manier werkt. De indruk ontstaat dat de spelers zijn aanpak intussen wel gezien hebben. Ze weten iedere dag wat er hen te wachten staat. Als de prestaties er zijn, valt daar niemand over, maar in de mindere momenten ontstaat er een soort sleur.
Het is niet gemakkelijk om als trainer voor een langere periode aan de top te werken. Ik zeg niet dat je Sollied de schuld moet geven van de slechte resultaten van Club Brugge. Verscheidene spelers spelen onder hun niveau, en op Andrés Mendoza na is er voorin geen slagkracht. Toch moet je de vraag stellen of je met deze trainer kan blijven doorgaan en weer op dreef kan geraken. De goede Europese wedstrijden veranderen daar niets aan, want in die matchen start je als underdog en dat is een heel andere situatie.
Veel meer dan Club Brugge komt Standard in aanmerking voor het tweede ticket voor de Champions League. Standard is tot een evenwichtig geheel uitgegroeid, al mag er op het middenveld niet veel gebeuren of de motor gaat stokken. Bovendien stelt zich daar het probleem dat je in momenten van euforie te maken krijgt met een typisch Luik syndroom : namelijk dat de entourage gaat zweven. Dat dringt dan zelfs tot de spelers door. Na de overwinning op Anderlecht hoorde ik Robert Bisconti roepen dat Standard kandidaat is voor de titel. Vervolgens verloor het voor de beker op Cercle Brugge. Misschien hebben ze hun lesje nu wel geleerd.
RC Genk pakte tegen Sint-Truiden uit met een knap resultaat en een opmerkelijke veldbezetting. Bij balbezit werd er geopteerd voor een 4-3-3, bij balverlies voor een 4-5-1. Dat is zeker voor herhaling vatbaar. RC Genk kreeg dit seizoen geen greep op het middenveld : met twee spitsen die diep blijven staan, viel het daar allemaal niet meer te belopen. Het vertrek van een kilometervreter als Josip Skoko was goed voelbaar. Plus dat het niet meer over Wesley Sonck beschikt, die zich geregeld liet terugzakken. Bovendien heeft het momenteel twee spitsen die afhankelijk zijn van de toevoer en die het zelf individueel niet kunnen forceren, de mooie goal van Kevin Vandenbergh tegen Sint-Truiden ten spijt.
Als een trainer zijn systeem herschikt, is dat geen schande. Kijk maar naar het georganiseerde en gedisciplineerde spel dat je nu ziet in Moeskroen. Georges Leekens is onze meest Italiaanse trainer. Maar hij doet het met meer brio dan diegene die in Bergen werkt.
door Peter T’Kint
