Open brief aan minister Crevits over kinderopvang: ‘Dit kan zo niet langer’

‘U bent onze vertegenwoordiger. U bent onze enige hoop dat er iets verandert. En dat moet snel’, schrijft Elisabeth Lucie aan bevoegd minister Hilde Crevits.  ‘We kunnen zelfs niet meer zeggen ‘voor het te laat is’, want het is voor velen al te laat.’

Mevrouw de minister

Mevrouw Hilde Crevits

Ik ben mama van twee jonge kinderen. Een meisje van 4 en een zoon die morgen 2 wordt. Die laatste gaat naar de kinderopvang.

Een kinderopvang met gepassioneerde, geduldige, hardwerkende verzorgers. Maar de laatste weken gaat het niet goed met hen. Ze zijn (al lang) overwerkt, ze zijn (al lang) overgestresseerd, ze trekken (al lang) aan de alarmbel, maar nu zijn ze echt kapot. Ze worden ziek, ze vallen uit, ze kunnen niet meer. 

Ik ga niet herhalen dat in Vlaanderen elke kinderverzorger verantwoordelijk is voor 8 tot 9 kinderen, waar dat in andere landen en zelfs elders in ons eigen land veel minder is. Heeft u graag dat ik het toch nog eens herhaal? Met plezier: in Vlaanderen is elke kinderverzorger verantwoordelijk voor 8 tot 9 kinderen, waar dat minder dan een uur rijden van hier, in Wallonië, maar 5 tot 6 kinderen zijn.

Wat ik echt niet ga doen, is een overzicht geven van de verschrikkelijke dingen die de laatste maanden en jaren gebeurd zijn in de Vlaamse kinderopvang. Ik weet dat u het weet. Ik weet dat er in uw kabinet een foldertje bestaat met krantenartikels. Ik weet dat.

Ergens op een vergadering tussen heel belangrijke mensen is er beslist dat kinderopvang de laatste van Vlaanderens zorgen is. Ik had er graag bijgeweest. Want zelfs als de regering (in het slechtste, meest trieste, meest beschamende geval) alleen maar bezig is met kapitalisme en economie, is het van een ongelofelijke kortzichtigheid om niet in te zien dat goed georganiseerde kinderopvang daar ook toe bijdraagt. Laat mij het u uitleggen:

1.  Als er geen kinderopvang is (bijvoorbeeld, en ik zeg nu maar iets, omdat de verzorgers uitvallen door burn-out of fysieke klachten omdat hun werk letterlijk ondoenbaar geworden is) (ik zeg niet zo maar iets, dit is wat er aan het gebeuren is) kunnen de ouders van de baby/peuter in kwestie niet gaan werken. Dan krijgen ze geen loon. En dan kunnen er geen belastingen genomen worden van dat loon. U snapt waar ik naartoe ga.

2.  Niemand wil nog in de kinderopvang gaan werken. Dat neemt niemand die jonge mensen kwalijk. Het is een hondenjob. Maar beeld u nu eens in dat het een fijne job was? Dat verzorgers tijd kregen om aandacht te geven aan de kinderen, dat ze hun passie voor kinderverzorging echt konden laten ontplooien? Dan zouden er allicht héél veel mensen voor kinderverzorging studeren en het als job willen doen. En werkende mensen zijn belastingbetalers. Dat wist u allicht nog.

3.  In het foldertje op het kabinet zitten waarschijnlijk ook artikels over de eerste 1000 dagen van een kinderleven. En over hoe belangrijk die zijn. Veel van onze kinderen spenderen een groot stuk van die eerste 1000 dagen in de opvang. Zij worden ook daar gevormd. Kan u zich er iets bij inbeelden, bij een groep van 18 kinderen tussen 0 en 2,5, met twee verzorgers? Daar is geen ruimte voor rust, liefde, aandacht, knuffels. En (want het gaat hier nog altijd over economie, dit is nog altijd Vlaanderen) u weet allicht ook dat een volwassene die een onstabiele start in het leven gekend heeft, die getraumatiseerd is, die niet stressbestendig is, veel meer waarschijnlijk is om uit te vallen door een burn-out. Of zelfs nooit te beginnen aan een hogere studie of job. Het lijkt vergezocht maar ik probeer de taal van onze regering (de taal van het kapitalisme dus) te spreken.

Als ik in mijn eigen taal sprak, zou ik zeggen dat mijn hart breekt en de tranen over mijn wangen rollen wanneer ik denk aan hoeveel liefde onze kinderen zouden kunnen krijgen, van mensen die hun zo graag liefde willen geven, maar niet kunnen. 

Dit kan zo niet langer.

U bent onze vertegenwoordiger. U bent onze enige hoop dat er iets verandert. En dat moet snel. We kunnen zelfs niet meer zeggen ‘voor het te laat is’, want het is voor velen al te laat. Maar laat het dat niet voor iedereen zijn.

Groeten

Elisabeth Lucie Baeten

Elisabeth Lucie is auteur en scenarist. Deze brief verscheen oorspronkelijk op haar Instagram-pagina.