‘Franstalig België haalde collectief de schouders op voor Bart De Wever’

‘Dit land is failliet. We zijn het nieuwe Griekenland’, zei Bart De Wever zondag in De Zevende Dag. Al vijftien jaar is de N-VA-voorzitter de koning van de brutale oneliner. Toch werkt die formule niet meer zoals weleer.

Ook in Franstalig België was er zondag nauwelijks een site te vinden die geen aandacht besteedde aan De Wevers uitval naar ‘la nouvelle Grèce’. Le Soir, La Libre Belgique, La Dernière Heure, de RTBF, RTL-TVI, noem maar op: allemaal besteedden ze aandacht aan zijn woorden, precies zoals De Wever had beoogd.

Maandag was de drukte al voorbij. In La Libre Belgique stonden er nog een paar regels over De Wever op pagina negen, helemaal onderaan in een kolom met korte berichten – het bovenste nieuwtje ging over Conner Rousseau van Vooruit.

Blijkbaar hadden alle Franstalige redacties stilzwijgend dezelfde analyse gemaakt als de commentaarschrijver van de kranten van SudPresse: ‘C’est la nouvelle punchline trouvée par Bart De Wever pour exister politiquement.’ Dus haalde Franstalig België collectief de schouders op en besteedde men maandag vooral aandacht aan concrete scenario’s om de stijgende energieprijzen een halt toe te roepen.

Verder haalde één foto bijna alle Franstalige voorpagina’s (net als de Vlaamse trouwens): Remco Evenepoel in zijn rode leiderstrui in de Vuelta. Zowel in noord als in zuid kijken sportliefhebbers er blijkbaar reikhalzend naar uit: wordt er, 44 jaar na de Giro-zege van Johan De Muynck in 1978, eindelijk nog eens een grote wielerronde gewonnen door een Belg? Dát beroert vandaag de geesten.

Ooit was dat anders. Toen De Wever in 2010 in Der Spiegel België ‘de zieke man van Europa’ noemde, stond heel zuidelijk België op zijn kop, alsof de Franstaligen met die uitspraak hun variant van onze kaakslag hadden moeten ondergaan. Nog vele dagen lang gloeiden kranten als Le Soir van verontwaardiging, van commentaarstukken tot lezersbrieven.

Toen De Wever in 2010 in Der Spiegel België ‘de zieke man van Europa’ noemde, stond heel zuidelijk België op zijn kop.

Vandaag doet de Griekenland-uithaal van De Wever een beetje denken aan het liedje Acropolis Adieu van de stilaan stokoude Mireille Mathieu. Bij het verschijnen ervan in 1971 was het een megahit. Vandaag klinkt ‘Acropolis adieu / adieu l’amour’ nog altijd door de radio. Het is inmiddels achtergrondmuziek, op zijn best. Dat is ook de status van deze uitspraak waarmee De Wever zijn liefde voor België opzegde – alsof er nog een Waal bestaat die dat al niet vele keren eerder heeft gehoord.

Met zo’n vergelijking bespeelt Bart De Wever zelfs niet meer de vaderlandse media, laat staan dat hij auteur zou zijn van wat ooit ‘een communautaire boodschap’ heette. Hij haalt er enkel nog de nieuwssites mee, toch een paar uur lang, en doet inderdaad een paar heethoofden op Twitter driften. Tot zover het politieke debat.