‘Weinig is zwart-wit, maar het internationaal recht is dat wel’

‘Ja, maar wat met de terroristische aanvallen door Hamas?’ roept een gesprekspartner uit.

‘Ja, maar wat te denken van de o zo verlichte woorden van onze eigenste voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, die zei dat infrastructuur aanvallen een oorlogsmisdaad is?’

Mijn gesprekspartner staart wat gegeneerd voor zich uit. ‘O, zei ze dat echt?’

‘Ja hoor. Alleen ging dat toen over de Oekraïners.’

‘Wauw, da’s wel ferme taal.’

‘En wat te denken dan van haar andere woorden? Over Europa als behoeder van alle mensenrechten? Als moeder der beschaving?’

‘Wauw, ook dat is echt straf hoor. In wat voor fantastische regio leven wij toch!’

‘Dat is zelfs nog niet alles!’ vervolg ik. ‘Ook burgers genieten volgens het huidige oorlogsrecht immuniteit. In geen geval mogen zij over dezelfde kam geschoren worden als terroristen. Weerloze burgers. Bevallende moeders. Dromende kinderen. In geen enkel opzicht mag hen toegang tot gas en elektriciteit ontzegd worden.’

‘En dat was dan ook enkel voor de Oekraïners?’ vraagt mijn gesprekspartner zich af.

‘Nee hoor’, zeg ik. ‘Voor het internationaal recht maakt het nougatbollen uit welke agressor de vlag van zijn prooi als dweil behandelt.’

En datzelfde internationaal recht, dat is de kant van het licht. Haarscherp is het. Nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever zijn een donkere deken die al het licht en alle beschaving verstikken. Raketaanvallen in Gaza waarbij baby’s en kinderen omkomen, zijn een een terreurdaad. Witte fosfor doet fragiele huiden branden. Het is de wederopstanding van de barbarij.

‘Ho, ja, lieve gesprekspartner. Vergeet deze woorden van een Israëlische topminister niet: “Palestijnen? Ik wil ze elke hoop ontnemen. Ze moeten het bestaan van de Joodse staat erkennen. Ofwel schiet ik ze neer, ofwel steek ik ze in de cel, of ik deporteer ze.”

‘Schokkend hoor. De waarschuwing dat die Palestijnen maar beter een stap terug kunnen zetten, want anders dreigen ze als dieren behandeld te worden – die komt vanuit die hoek dan?’

‘Nu zijn we er! Ja, die hoek inderdaad. Oké, weinig is zwart-wit, maar het internationaal recht is dat wel. Gelukkig heb ik in mijn column nog steeds de ruimte om dat in herinnering te brengen, want een boek moet ik er niet over schrijven. Straks ontnemen ze me nog een literatuurprijs: stel je voor! En met mijn leeftijdsgenoten op Instagram proberen? Beter niet, want dan loert een shadowban om de hoek. Vrije meningsuiting zei je? Ook zwart-wit. Dacht ik toch.’

Amir Bachrouri is auteur van het boek Doe maar niet (Borgerhoff & Lamberigts). Zijn column verschijnt tweewekelijks.