‘Waarom de 2 procent inflatie pijnlijk is voor de regering-Michel’

De inflatie in België is in maart gestegen tot 2,24 procent. En dat is geen goed nieuws om twee redenen.

De inflatie in België is in maart gestegen tot 2,24 procent. Het leven werd dus de afgelopen maand duurder. Er waren vooral prijsstijgingen voor elektriciteit, fruit, telecompacks, motorbrandstoffen, buitenlandse reizen, restaurants en cafés, brood en granen en de aankoop van nieuwe wagens, aldus de FOD Economie. Prijsdalingen waren er dan weer voor aardgas, huisbrandolie en alcoholische dranken, maar die konden niet op tegen de vele prijsstijgingen. Die 2,24 procent inflatie is het hoogste niveau sinds eind 2012. In februari bedroeg de inflatie nog 1,39 procent op jaarbasis.

Die 2 procent inflatie is geen goed nieuws en wel om twee redenen. Ten eerste staat de rente zeer laag. Eerder deze week verlaagde marktleider BNP Paribas Fortis de rente op het spaarboekje naar het absolute wettelijke minimum van 0,11 procent (0,01 procent basisrente en 0,10 procent getrouwheidspremie). Met een inflatie van meer dan 2 procent betekent dat dus dat de spaarder zeker 2 procent aan koopkracht verliest. Dat komt dus neer op een sluipende onteigening van de spaarder.

Jobs, jobs, jobs

Ten tweede is die 2 procent inflatie ook slecht nieuws voor de regering-Michel. De eis voor loonsverhoging zal opnieuw vlug op tafel worden gelegd. Probleem is dat elders in Europa de inflatie veel lager ligt. In de eurozone zit de inflatie zelfs onder nul. Als de lonen in ons land opnieuw zouden stijgen door onze hogere inflatie, terwijl dat in onze buurlanden niet zal gebeuren, verliezen onze bedrijven opnieuw aan concurrentiekracht. Dat is pijnlijk voor de regering-Michel, want de kans dat er dan veel nieuwe jobs in ons land bijkomen slinkt. En ‘jobs, jobs, jobs’ is een van de zaken waar de regering Michel wil mee uitpakken. Tenzij ze natuurlijk opnieuw een indexsprong zou doorvoeren om de lonen te temperen, maar of CD&V en MR een tweede indexsprong zien zitten? Het zou ook opnieuw aanleiding geven tot nieuwe sociale conflicten.

Of er nog ‘jobs, jobs, jobs’ zullen gecreëerd worden, is dus zeer de vraag. Een andere belangrijke beleidsdoestelling, de gezondmaking van onze overheidsfinanciën, heeft de regering-Michel de facto al losgelaten. Dat betekent dat er van het ‘herstelbeleid’ van de regering-Michel niet veel terecht zal komen.