Eén jaar na de Koreaanse oorlog, in 1954, plaatste Zuid-Korea zich voor het eerst voor de eindronde van een WK. Terwijl het land nog in puin lag, waren geen vluchten voorzien van Seoul naar Zwitserland. Zes dagen waren de Koreanen onderweg, een vermoeiende reis met gammele bussen over onverharde wegen, met de trein en ten slotte het laatste deel van de reis met een Amerikaans militair vliegtuig. De zetels waren niet voorzien op de bescheiden lengte van de Koreaanse spelers die het hele traject niet met de voeten aan de grond raakten, waardoor ze gekweld door spierpijn van boord stapten. Het vliegtuig landde één dag voor de eerste wedstrijd in Zwitserland. Om van jetlag te bekomen was er geen tijd, de Koreaanse spelers oefenden wat op het gazonnetje voor hun hotel, voor de meesten de eerste keer dat ze op gras voetbalden. Tegen Hongarije, beschouwd als het sterkste team toen, gingen een aantal spelers in die met 9-0 verloren wedstrijd al in de eerste helft neer met krampen.
Bijna vijftig jaar later opende Korea één jaar voor zijn zesde WK-deelname een piekfijn trainingscentrum met zes perfecte velden, een veld van kunstgras en alle moderne faciliteiten. Plus een Europese coach.
Voor Zuid-Koreanen moet Guus Hiddink: een standbeeld krijgen; de Zuid-Koreaanse nationaliteit toegekend worden; levenslang gratis vliegen met Koreaanse luchtvaartmaatschappijen; straten naar zich vernoemd krijgen; een villa op vakantie-eiland Jeju-do als extraatje ontvangen; president van het land worden.
Nu al bereiden Koreaanse reisbureaus themareizen voor naar Nederland met inbegrip van een bezoek aan het geboortehuis van Hiddink en de stadions van de clubs waar hij speler of trainer was.
In achttien maanden bracht Hiddink het Nederlandse geloof in eigen kunnen over op een team dat nog nooit een WK-wedstrijd winnend had afgesloten. Drie maanden trainde hij zijn selectie als een clubteam, met twee tot drie trainingen per dag waarna spelers soms van vermoeidheid hun eigen naam niet meer kenden. Hij leerde dat alleen de moeilijkste weg tot vooruitgang leidt. Hiddink conformeerde zich niet aan de plaatselijke tradities. Met resultaten overtuigde hij spelers en media dat voetbal door eigen waarden geregeerd wordt en niet klakkeloos de strakke hiërarchie mag overnemen die de Koreaanse samenleving stuurt. Het recept voor succes, leerde hij, ligt in een combinatie van individuele kwaliteiten en hard werken.
Compromisloos ging hij zijn eigen weg, met zijn palmares als garantie voor succes. Oude spelers, tot zijn komst onaantastbaar, moesten zich op het veld evenzeer bewijzen als jongeren. Een van de drie ‘Europeanen’ in de preselectie haalde de 23 niet, de andere twee ternauwernood. Ontevreden over het aantal talenten haalde Hiddink wat hij in de K-League miste van de schoolbanken aan de universiteit weg, recht het WK in. Hij bleef ervoor ijveren dat de spelers (10 van de 23) zouden worden vrijgesteld van de 26 maanden lange legerdienst en won zo het respect van de hele groep. Hiddink hoefde dat niet te doen, maar stak zijn nek uit. Voor zo’n coach ga je door het vuur.
Vanaf de eerste wedstrijd ging Hiddink onverschrokken van de eigen sterkte uit. Nooit opteerde hij voor een verdedigende aanpak, al had hij zich daar als coach van een van de zwakst aangeschreven teams makkelijk achter kunnen verbergen. Portugal, Italië en Spanje schreeuwden moord en brand over de arbitrage. Eén keer mazzel hebben kan. Wie achtereenvolgens drie van de meest toonaangevende landen uitschakelt met aanvallend voetbal hoeft niet te blozen.
Hiddink zou op dit WK de best betaalde coach zijn, maar geen Koreaan die hem dat niet gunt. De Nederlander schrijft een heus voetbalsprookje en krijgt veertig miljoen mensen aan het dromen. En dat is onbetaalbaar.
