Schrijver Paul Claes schreef een genadeloos pamflet over de tijd waarin wij leven. ‘Het woord intellectueel is een scheldwoord geworden.’
Meer nog dan om zijn historische romans is de 71-jarige Paul Claes befaamd om zijn vele vertalingen van literaire klassiekers, waaronder het bijna onleesbaar geachte Ulysses van James Joyce. Ter ontspanning schrijft Claes weleens een actueel gelegenheidsvers als dichter van Knack. Of een lichtvoetig maar vlijmscherp pamflet, zoals het pas verschenen Kinderen van Rousseau, waarin hij de vloer aanveegt met alle kwalen van deze tijd. ‘Wie iets weet, is bij voorbaat verdacht’, schrijft hij. ‘Het woord intellectueel is een scheldwoord geworden. Onze scholen kweken de onwetenden van morgen.’
Een van uw klachten is dat we het kind vergoddelijkt hebben.
Claes: De gedachte dat kinderen van nature goed zijn, wordt vandaag bijna algemeen aanvaard. Terwijl er toch ook krengen van kinderen zijn, dus blijkbaar is dat aangeboren. Toch geloven we dat we kinderen vooral zichzelf moeten laten zijn. Dat ze hun aangeboren creativiteit moeten kunnen botvieren. Maar kinderen hébben helemaal geen aangeboren creativiteit. Kleuterjuffen hebben de neiging om te denken dat elk kind een kleine Picasso is. ‘Prachtig, Jantje, wat een mooi schilderij!’ (lacht) Maar geklieder met verf is helemaal niet prachtig.
U schrijft ook dat u begrijpt waarom sommige mensen een klacht indienen tegen de crèche naast de deur, als de kinderen te veel lawaai maken.
Claes: Ook dan hoor je voortdurend het argument: kinderen zijn nu eenmaal luidruchtig, dat is de natuur. En dat zal wel. Volgens biologen is er een goede evolutionaire reden waarom het lawaai van baby’s onverdraaglijk is: omdat het de bedoeling is dat ouders hun kind onmiddellijk tot bedaren brengen. Hier verderop staat een schooltje: tijdens de speeltijd is het lawaai onverdraaglijk. Een paar weken geleden hoorde ik zelfs dat men nu popmuziek draait tijdens de speeltijd, zodat de kinderen nog luider moeten gillen om elkaar te verstaan. Ik begrijp dat mensen soms een klacht indienen.
Op popmuziek hebt u het ook al niet begrepen.
Claes: Ik heb geen bezwaar tegen popmuziek. Maar is de mens gemaakt om voortdurend alleen maar naar zulke muziek te luisteren? De ergste straf die je kunt bedenken voor een menselijk wezen, is toch: een weekend naar Rock Werchter gaan. Je wordt op een met prikkeldraad afgesloten terrein samengedreven, en moet onder de flakkerende zon dagenlang naar de meest afgrijselijke ketelmuziek luisteren. (lacht) Hoe overleef je dat zonder drugs, vraag ik mij af.
Een uitgebreid interview met Paul Claes vindt u in Knack van deze week.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier