Nu Kamiel Spiessens naar VT4 vertrekt, rest de BRTN slechts één oplossing : het origineel in dienst nemen, Jan Hoet. Oudere lezers herinneren zich de reeks Jan met Hoet, hoogtepunt in de geschiedenis van de Uitzendingen door Derden. Het idee was van Johan Van Hecke, korte tijd voorzitter van de CVP en tot wanhoop van zijn partijgenoten behept met het idee dat alles moest veranderen. Van Hecke nam de nationalisatie van de productiemiddelen in het partijprogramma op, ageerde tegen subsidie aan het vrij onderwijs, schafte het overleg met vakbonden en mutualiteiten af, en vulde de verkiesbare plaatsen op met kandidaten die nooit lid waren geweest van de partij. Bij de volgende verkiezingen verloor de CVP vijf procent. Had Van Hecke in de Sektecommissie gezeten, in de plaats van Luc Willems, dan was de CVP zelf op de zwarte lijst beland.

In zijn Uitzending door Derden wenste de voorzitter niet langer een platvoerse propagandashow, hij wenste de horizon te verruimen. Sindsdien kwam bij de CDO geen enkel christelijk standpunt nog aan bod. Wel mochten liberalen uitleggen waarom de drukkingsgroepen aan banden moeten worden gelegd, socialisten zetten uiteen hoe de sociale zekerheid kan gebruikt worden om op kosten van de staat stemmen te winnen, en Bert Anciaux stelde dat de mensen wat vriendelijker met elkaar moeten omgaan.

Om zeker te zijn dat elke zweem van katholicisme in de kiem zou gesmoord worden, haalde Van Hecke Jan Schodts en Jan Hoet binnen. Twee kerels die de kerk elk slechts één keer van binnen hadden gezien. Schodts op de vlucht voor een patrouille van de anti-alcoholbrigade. Hoet om na te meten of zijn Museum voor Moderne Kunst er in zou passen. Toen hij in een zijzaaltje een kitscherig doek van een zekere Van Eyck van de muur trok en verving door een toren lege Spa-flessen, greep het bisdom in.

Schitterende programma’s, Jan met Hoet. Helaas lang geleden. De huidige presentator doet het ook niet slecht, maar wie goed toekijkt merkt nu en dan sporen van een Dominicaanse opvoeding. Van Hecke zou dit niet hebben getolereerd, maar Van Peel trekt het zich niet aan. Zolang hij maar voorzitter mag blijven.

Schodts verhuisde van lieverlee naar VT4, en tekende daar voor het onnavolgbare maar ook al ter ziele gegane Uur van de Waarheid. Hoet richtte zijn aandacht weer op de kunst en pakte uit met De Rode Poort, door minder kunstminnende bezoekers omschreven als : ?Een hoop rommel.? In feite een avant-gardistische megatentoonstelling in het oude Casino, dat hij van de stad heeft afgetroggeld en dat de niets vermoedende Gentse belastingplichtigen 350 miljoen frank heeft gekost. Als fundraiser zijn er weinigen die kunnen tippen aan Jan Hoet.

Wij lezen een verslag van onze chef-cultuur : ?In één van de gaten, diep in de kelder, heeft Danny Devos (België) zich teruggetrokken. Wie langs een smal trapje afdaalt belandt in een vochtig kot. Door een gat in de muur kijk je als een voyeur naar de kunstenaar die zich naakt op een stoel heeft laten vastbinden. Om zijn nek is een riem gespannen, verbonden aan een soort draaiende motor. Schoksgewijs zet de met modder overdekte Devos zich tegen de foltering teweer, de ogen gericht op een muurschildering waarop, tegen een rood veld, de zwarte contouren van het gezicht van Marc Dutroux te zien zijn. Devos zoekt contact met de daders van dodingen.?

U zal nu zeggen : bon, één psychopaat, wat doet die er toe ? Wacht even. ?Ook Oleg Kulik (Rusland) stelt zijn lichaam zwaar op de proef. Staande in een langwerpige open kooi, vastgemaakt aan de zoldering, wentelt hij anderhalf uur lang om zijn as. Zijn naakte lichaam is van kop tot teen overdekt met vierkante spiegeltjes die het licht reflecteren. Draaiend op het ritme van luid schallende hits uit het rocktijdperk, afgewisseld met een klassiek Kyrie Eleison (Ontferm U Heer) lijkt Kulik een spiegelbol uit de dancings en een profeet.?

En dan spreken de mensen over Di Rupo. Hoet blijkt ook een Kameroener te hebben gevonden die vindt dat we tot mest moeten terugkeren om elkaar in liefde te ontmoeten, en die in afwachting alvast een hoek van het museum vol afval heeft gegooid.

Konden we dit alles met een beetje goede wil nog door de vingers zien, dan was dat niet langer het geval met het werk van de Nederlander Ed Gebski, vervaardigd uit experimenteel tot stand gebrachte vervloeiingen van acrylverf, zilvernitraat en een gelei van chemicaliën. De druppel die de emmer deed overlopen, zo vond onze chef-Wetstraat die weinig waardering opbrengt voor moderne kunst. Op de redactievergadering interpelleerde hij onze directeur. Mocht Knack reclame maken voor deze troep ?

Onze chef-cultuur, die een reeks van liefst negen afleveringen over De Rode Poort had gepland, vatte deze vraag terecht op als een persoonlijke belediging. Met een sneer naar Madame Bettens,Véronique Ancia en José Balaguer, ging hij in de tegenaanval. Hij kreeg steun van onze chef-boeken, die enkele jaren geleden zijn rubriek van Cultuur heeft afgescheurd en onze chef-cultuur in alles gelijk geeft om een Wiederanschluss te vermijden.

Onze chef-Wetstraat evenwel, kreeg de chef-economie aan zijn kant. Beiden zijn koperblazers in fanfare De Eendracht, en zijn dus tot eenstemmigheid gedoemd, al valt dat niet alle toehoorders op. Onze chef-wetenschappen, die niet hoog oploopt met de wetenschap van onze chef-boeken omdat onze chef-boeken niet hoog oploopt met de boeken van onze chef-wetenschappen, sloot zich bij hen aan. Dat deed ook onze chef-buitenland, die uit principe neerkijkt op alles wat in het binnenland gebeurt. Uit strategische overwegingen en gebrek aan moed, kozen ook alle andere cheffen en redacteurs positie tegen onze chef-cultuur. Hierna gaf onze directeur de doodsteek door te zeggen : ?Jan, als ge nu nog één blote man in uw rubriek zet, geven we in het vervolg geen cultuur meer in ons blad.?

Als die Hoet bij ons al voor zoveel ophef zorgt, wat moet dat dan niet zijn op de openbare omroep ?

Koen Meulenaere