Halve finale voor Justine Henin en Xavier Malisse: in het gulden Belgische tennisboek is op Wimbledon weer een fraai nieuw hoofdstuk geschreven.

Laat het maar eens vlakaf gezegd zijn: hoeveel Belgische mannen zijn al beter geworden van omgang met een Amerikaanse vrouw? Wat? Geen tien. En in Kortrijk geen twee. Xavier Malisse zal het niet tegenspreken.

U kent zijn verhaal. In het vervloekte jaar 2000 raakte Malisse intiem bevriend met Jennifer Capriati, ex-tienertopster van het wereldtennis, dan aan drugs en drank en lagerwal geraakt, maar daarna een onverhoopte comeback gemaakt. En het is vooral die laatste periode, bij vrouwen in het algemeen en bij Amerikaanse in het bijzonder, die een Belgische man moet zien te vermijden.

Malisse heeft het ondervonden: alles stond in het teken van madam. Zoals thuis bij Karel De Gucht. Had ze zin in hamburgers, dan schafte de pot die avond hamburgers. Film met Carry Grant op televisie? Het mocht Flushing Meadow zijn op het andere net, maar dat was Carry Grant kijken geblazen. Hij een toernooi aan de Oostkust en zij aan de Westkust? Dat werd dan voor beiden een reisje naar de Westkust. En alleen als hij veel geluk had, mocht hij haar mobile gebruiken om zijn afspraak af te zeggen.

De X-man stond aan de rand van een ravijn. Het was Mobutu die ooit in een toespraak zei: ‘ Citoyens, toen ik aan de macht kwam, stond ons land aan de rand van de afgrond, sindsdien hebben we een flinke stap voorwaarts gezet.’ Zo verging het bijna ook Malisse. Net op tijd gaf hij die trien de bons, vergeef ons dat wij ons een beetje laten meeslepen, en begon hij zich weer te concentreren op wat iedereen voorspeld had: zijn eigen briljante carrière. Dat die wel degelijk op hem lag te wachten, is vorige week bewezen. Het is niet iedereen gegeven om Jevgeni Kafelnikov, Greg Rusedski en Richard Krajicek na elkaar uit te schakelen. En was de halve finale tegen de Argentijn David Nalbandian niet onderbroken voor de duisternis, dan was Malisse finalist geweest.

MEER LUXE DAN WERKLUST

De carrière van Malisse begon in Waregem, daarna de modelschool van de Vlaamse Tennis Vereniging in Wilrijk, en op zijn zeventiende een profcontract bij de IMG-groep van Marc McCormack, de top inzake management van sportvedetten. Via IMG belandde hij in Florida, in de Academy van de grootste aller tennisgoeroes: Nick Bollettieri, die ook Andre Agassi, Jim Courier en Monica Seles de fijnste knepen van het vak leerde. Op zijn achttiende versloeg Malisse bijna Pete Sampras tijdens een toernooi in Philadelphia. Volgens Bollettieri had de X-man van God fantastische handen, voeten en ogen gekregen. Zoals Birgit Van Mol. Het enige wat hij nog moest doen, was ze op de juiste manier gebruiken, en vooral ermee leren werken.

Er is geen ander recept voor een sportman, ook niet voor de meest getalenteerde. Tenzij voor de Roemeense fantast Ilie Nastase, die beweerde: ‘Als ik plots de aandrang voel om te gaan trainen, ga ik even liggen tot het over is.’ Die mentaliteit kenmerkte ook Xavier Malisse. Te weinig discipline en werklust, te veel geld en luxe. Te veel nukken ook, te vaak ruzie, onder meer in het Belgische Davis Cup team. Capriati had het definitieve einde van zijn carrière kunnen worden, maar Malisse herpakte zich op de valreep, ging opnieuw trainen bij Bollettieri, en vond een vriendin in Kampenhout, een goede streek voor witloof, asperges en vriendinnen. De X-man probeerde zijn mentale grilligheid onder controle te krijgen, en leerde plezier te hebben in zijn eigen talent.

MAC EN DE UMPIRE

Dat talent van Malisse is groot genoeg. Potentiële top-vijfspeler stelde John McEnroe, die zeer lovend is over het Belgische tennis. Wat Cruijff is voor het voetbal op de NOS, is McEnroe voor het tennis op de BBC. Als je John vlot en jolig bezig hoort, is het niet te geloven dat hij twintig jaar geleden een onuitstaanbare driftkikker was. ‘Ik heb nooit begrepen’, zegt hij daarover zelf, ‘waarom de mensen altijd boe riepen als ik de umpire beleefd om uitleg ging vragen.’

Over de scheidsrechters is hij nog steeds niet te spreken: ‘Ik heb 10.000 wedstrijden gespeeld en in 9999 ervan had ik een slechte umpire. Die andere keer was Björn Borg arbiter, en diens beslissingen kon ik gezien de omstandigheden bezwaarlijk aanvechten.’ Dat zal wel. Die omstandigheden betroffen een van de meest hilarische wedstrijden uit de tennisgeschiedenis. Mac tegen Borg. Mac had de umpire zodanig uitgedaagd en beledigd, dat de brave man van zijn laddertje klom en naar huis ging. Midden in de match. Waarna Borg en McEnroe besloten om dan maar zonder scheidsrechter verder te spelen. Borg telde de punten.

McEnroe en Connors die de heerschappij van Borg probeerden te breken, dat was sport op zijn best. Want hoe goed Borg ook was, de flamboyante types als Nastase, Connors en McEnroe spraken veel meer tot de verbeelding. Jimmy Connors verklaarde na winst op Flushing Meadow zijn populariteit als volgt: ‘Toeschouwers in New York weten geen fluit over wat dan ook, maar ze genieten van twee kerels die bereid zijn hun rug te breken om van mekaar te winnen. Ze willen zweet zien vloeien. Als je op Wimbledon zweet, komt er een gladjanus in livrei om het op te vegen.’

Ook Xavier Malisse kan het publiek bekoren. Op zijn 21e een sportman met een eigen imago, daar weten ze bij IMG wel weg mee. Zolang het sportief succes duurt althans. Gelukkig dat hij sneller slaat dan praat. Typisch voor zijn geboortestreek overigens: te traag of te snel, Kortrijkzanen beheersen meerdere technieken om zich onverstaanbaar te maken.

HENIN IN DE SCHADUW

Bij de vrouwen malen we inmiddels niet meer om halve finales. Na de finales van Kim Clijsters op Roland Garros en Justine Henin op Wimbledon, zijn we in korte tijd zozeer verwend dat we al gewagen van een tegenvallend seizoen voor onze twee heldinnen van vorige zomer. Halve finale op Wimbledon, zoals Henin, daar ging vroeger de stoet voor uit. Toespraak van de burgemeester, en vervoer in de cabriolet van de dokter. Nu beroert het nauwelijks nog.

Henin won dit seizoen wel het toernooi van Berlijn, en waren er niet die ellendige gezusters Williams, met hun balkon ter grootte van een vliegdekschip, ze had zes toernooien op haar naam gebracht. Die Williamsen moeten worden uitgeschakeld, maar hoe? Vroeger gaf Pam Shriver eens dit advies: ‘De beste manier om Navratilova te stoppen, is om op het parkeerterrein over haar voeten te rijden.’

Kim Clijsters haalde ondanks een hardnekkige armblessure de halve finale in Melbourne. En terwijl Henin Berlijn won in de finale tegen Serena Williams, won Clijsters Hamburg in de finale tegen Venus Williams. De twee Belgische vrouwen zijn dus aan een knap seizoen bezig. Het is niet te geloven dat ze nog in de schaduw worden gesteld door Malisse.

Tot slot: twee Belgen in de halve finale van Wimbledon, het kan geen toeval zijn dat dit uitgerekend gebeurt in de week waarin Bert Anciaux zijn ontslag nam als minister van Sport.

Koen Meulenaere

‘Als je op Wimbledon zweet komt er een gladjanus in livrei om het op te vegen.’