Een taaltalent, een verbale vuurspuwer. Zo zou je acteur, toneelschrijver en regisseur Dimitri Leue kunnen noemen. Dat blijkt nog maar eens in de voorstellingenreeks Het kleine sterven. Een poging om drie dagen niet te zijn, een theaterpatchwork van monologen en dialogen waarmee deze ‘wonderboy’ door Vlaanderen toert. Leue heeft al wat bewezen met de opvoering van zelfgeschreven teksten als Maura of de zeven magen, Zara of de vogels komen terug uit het Zuiden en Nonkel Eddy, waarin hij blijk gaf van affiniteit met poëzie, sentiment en de droefenis van de liefde die niet mocht zijn.
In Het kleine sterven is dat niet anders. Samen met actrice Ann Miller geeft Leue gestalte aan het jeugdige droompaar Hannah en Seppe, een ‘etal-artiest’ en een studente Germaanse die zich helemaal opsluiten in een cocon van verliefdheid. Ze sluiten zich af van de wereld en werkelijkheid en creëren een eigen droomrealiteit. De idylle wordt wreed verstoord als Hannah tijdens een doktersbezoek te horen krijgt dat het haar niet langer is toegestaan om uitbundig te zijn. Dansen, springen, vrijen, lachen of een woedeaanval kunnen fataal zijn. Als haar hartslag over de 110 gaat, valt ze namelijk dood.
Wat volgt, is de grote ontluistering: terwijl Seppe hardnekkig probeert de ziekte uit hun romantische ‘viersterrenrelatie’ te bannen, ziet zijn ‘lieveke’ plots de ernst van dit alles in en het spel kan haar niet langer bekoren. Onmacht, verbittering en frustratie stapelen zich op. Een poging om dan maar een platonisch ‘woordenhuwelijk’ te sluiten, draait op niets uit. Zonder passie en extreme emoties hoeft het voor Hannah niet meer.
Voor de enscenering deed Leue een beroep op een videaste en een beeldend kunstenaar, en hun inbreng zorgt voor een ongebruikelijk scènebeeld. De acteurs bevinden zich voor een blue-keyscherm, terwijl ze simultaan ook te zien zijn in een geprojecteerd videolandschap. Dit veroorzaakt wel eens verwarring, maar toch lijkt het alsof hier de perfecte integratie tussen het ‘ouderwetse’ toneelspel en een digitale variant ervan wordt bereikt.
Een dieptepunt in het verhaal en het spel van Leue is het moment waarop Hannah, enigszins gelaten, het feit reveleert dat ze ongeneeslijk ziek is. Miller slaagt erin om in deze dramatische passage de juiste toon aan te slaan, Leue is heel wat minder trefzeker. En dan zijn er de soms nogal flauwe woordspelletjes (‘Pa-ris, dat is niet om mee te lachen’), bombastische beeldspraak en kinderlijke neologismen, waarbij alle emotie verdrinkt in een zondvloed van woorden.
‘Het kleine sterven. Een poging om drie dagen niet te zijn’, nog tot 2/3 op diverse locaties in Vlaanderen. Info: Het Paleis, 03/202.83.60.
Ann Demeester
