Ma 18 05

Vroeger kon het wel eens gebeuren dat wanneer een of ander bedrijf een vakbondsafgevaardigde ontsloeg, Yves Desmet zijn pen scherpte om in De Morgen dit onrecht met grote verontwaardiging aan te klagen. Er moet iets gebeurd zijn met deze Desmet, of met De Morgen, want nu op zijn eigen redactie vakbondsafgevaardigden, voorzitters van redactieraden, en anderen die voor de rechten van de werknemers waren opgekomen buiten de deur zijn gezet, hebben wij van Desmet hierover geen woord van kritiek gelezen. Vindt u dat niet vreemd?

Toen De Morgen onlangs een protestfeest hield tegen de aangekondigde ontslagen, was Desmet daarop niet eens aanwezig! Ster van de avond was onze chef-Wetstraat, als held van de arbeidersklasse verwelkomd op het grote podium, terwijl founding father Paul Goossens, ondertussen al jarenlang letterzetter van zijn broodheer Guy Verhofstadt, in een hoekje van de zaal hooguit werd geduld. Tot hij ‘boe’ riep naar Rik Van Cauwelaert en discreet doch kordaat naar de uitgang werd geleid.

Bij Phara werd Yves Desmet gevraagd waarom hij niet op dat protestfeest van zijn eigen krant was geweest. Wij zijn de juiste bewoordingen vergeten, het was een beetje van achter de tanden gemompeld, maar het was omdat de leuze ervan hem niet beviel. Die leuze was ‘Red De Morgen‘, en volgens Desmet was De Morgen niet in gevaar, hoefde dus ook niet gered te worden, en daarom was hij niet gegaan. Of iets van die strekking, hij sprak in elk geval niet over vergoedingen of bonussen die hijzelf of zijn commanditaire vennootschap eventueel van de heer Van Thillo zou ontvangen. Daar was hij vroeger bij Phara niet mee weggekomen, met zo’n drogreden, maar nu wel.

Terwijl een tiental van zijn beste mensen in het weekend op brutale wijze te horen had gekregen dat ze mochten gaan, had Desmet het in zijn Standpunt op maandag over de VRT-peiling naar de kiesintenties, inderdaad een belangrijker onderwerp. Nadat dinsdag geen De Morgen was verschenen, nooit eerder gebeurd, had Desmet het de dag nadien over een interview met Fons Verplaetse in Knack! Op zichzelf een goede keuze. Die Fons heeft zich in korte tijd ontpopt tot een oproerkraaier van olympische dimensie die in ons blad een natuurlijke biotoop heeft gevonden. Maar weer geen halve letter over de kapitalistische zeis waarmee De Persgroep enkele verdienstelijke mensen een kopje kleiner heeft gemaakt.

We mogen toch blij zijn met zulke consequente en moedige journalisten, niet? Er komt nog een dag dat wij een testmatch tegen de politici zullen moeten spelen om uit te maken wie het meest onbetrouwbaar is.

Di 19 05

Nu wordt het al te dol: Hilde Goudmans is door attente lezers gespot aan het stuur van een Renault van garage Valckenier! Een Renault Koleos dan nog, niet de minste. Vroeger reed Hilde met een VW Golf van twaalf jaar oud. En het jaar voordien van elf jaar oud. ‘Vol stro en paardenvliegen’, hebben wij eens gespecificeerd, en dat kwam omdat de wagen niet alleen door Hilde maar ook door Pol werd gefrequenteerd. Pol is het paard van Hilde, die een bedreven amazone is. En die soms, als de ex-premier het niet wist, over de middag wel eens met P. Potager naar de manège ging voor een snelle wip over de lage balken.

Overigens stelde Hilde daar vast dat P. Potager in het zadel zat zoals een zak patatten graag ligt op de porte bagage van een oude boerenfiets. En dus maande ze hem aan om rijlessen te nemen, teneinde zijn algemene houding te verbeteren. Aangezien P. Potager toen minister van Binnenlandse Zaken was, kon dat gratis en voor niks in de rijschool van de federale politie in Etterbeek, waar ze raar opkeken toen daar ook de VRT-journaliste G. Potagère in een rijbroek en met sporen aan de laarzen verscheen.

Toen P. Potager Kamervoorzitter werd, moest hij met die lessen stoppen. Hij kreeg wel een auto met chauffeur, een kokkin, een ambtswoning, een salaris van 14.000 euro per maand, en het recht om zoveel bezoldigde bestuursmandaten uit te oefenen als hij kon binnenrijven, iets wat een minister niet mag, maar zijn gratis cavalerietraining moest hij node opgeven. Zijn opvolger, Guido De Padt, mocht de politiemanège niet binnen omdat paarden bang zijn van padden, zeker van padden die levende vissen opeten.

Maar we dwalen af, keren we terug naar de VW Golf van Hilde Goudmans, waarin Pol alleen plaatsnam voor de korte afstanden. U moet weten dat Hilde rookt als een schoorsteen, niet de enige overeenkomst, en dat Pol licht astmatisch is. Tijdens langere verplaatsingen kreeg hij door al die rook last van wagenziekte en moest hij overgeven, wat het aroma in de Golf niet ten goede kwam.

Toen de ex-premier op een dag weer eens met zijn hele hebben en houden naar Toscane vertrok en Hilde, van wie hij goed weet wat ze kan en wat ze niet kan, had gesommeerd om hem met haar eigen auto achterna te komen, stelde die als voorwaarde dat Pol met de ex-premier mee mocht. De ex-premier rijdt zoals men weet met een gratis Renault van garage Valckenier uit Aalst. Op papier een leasingwagen, die hij heeft gekregen in ruil voor een toespraak bij de opening van een van hun vele nieuwe showrooms. In die Renault is veel plaats. Voor de trip in kwestie van Gent naar Monte Santa Maria Tiberina bevatte de auto de volgende personen: de ex-premier, de zingende poedel, de hond Potager, Veerle Claus, de Italiaanse kokkin, Hugo Camps, de onbeleefde architecte Rieke Jacobs die ons per mail liet weten dat ze ‘kakt op Knack‘, de beide kinderen Verhofstadt, en Pol. Hilde Goudmans volgde zoals haar was bevolen op een onopvallende afstand.

In de auto werd wel wat gemord over Pol, een Holsteiner met een stokmaat van een meter tachtig die driekwart van de achterbank voor zijn rekening nam, en over het onophoudelijke, irritante geneurie van de poedel, maar de ex-premier wuifde met zijn bekende positivisme alle bezwaren weg. Dat veranderde toen Goudmans plots uit zijn achteruitkijkspiegel verdwenen was en even later per sms meldde dat ze met pech aan de kant stond. Of de ex-premier niet kon terugkeren? Of desnoods Pol sturen?

Dat was wel het laatste wat de ex-premier in gedachten had. Nog nooit had hij iets voor een ander gedaan, tenzij voor zijn minder geslaagde broer en de twee Chevaliers, en hij was niet van plan daar nu mee te beginnen. Pol ín de Renault krijgen was één ding, Pol er weer uit krijgen was een tweede, en de ex-premier was al uit zijn humeur omdat hij door de overladen auto niet zijn normale gemiddelde kon halen. Nóg meer tijd verliezen door dat wrak van Hilde Goudmans was uitgesloten.

Laten we de rest van het verhaal samenvatten: Pol beleefde in Toscane de tijd van zijn leven, tot hij per ongeluk het terrein van de nieuwe buurman betrad en daar tot zijn ontzetting met scherp werd beschoten. Pol draafde in paniek alle kanten uit, en vernielde in zijn vlucht het enige vruchtbare hoekje van de totaal verkeerd aangeplante wijngaard van de ex-premier. Deze laatste, die bij een eerder incident ook al een kreupele Potager van het landgoed van zijn buur had moeten slepen, ontstak in één van zijn beruchte woede-uitbarstingen, die ze op de VRT zouden wegknippen, en besloot dat Pol stante pede zijn domein en zijn gezelschap diende te verlaten. En op deze jammerlijke wijze moest het minigezin Goudmans op eigen kracht terug naar huis in Hasselt: Hilde met Europe Assistance, en Pol met drie collega’s voor een koets van Wells Fargo.

Toen de ex-premier zich de week nadien bij Hilde Goudmans aanbood, met bedoelingen die buiten het bestek van deze rubriek vallen, kreeg hij dan ook nul op het rekest. En sinds hij in het salon van de Lambermont eens met eigen ogen had gezien hoe Hilde een rivale tegen het tapijt had gemept, is hij toch wat voorzichtiger geworden. Na veel gekijf heen en weer belde de ex-premier naar garage Valckenier en eiste ook voor Goudmans een Renault op. Hilde zou dan komen speechen bij de opening van het volgende filiaal van hun snel uitbreidende groep. In Aalst gaven ze zuchtend toe, op voorwaarde dat dat van die speech niet doorging.

Wo 20 05

Dat den Baard ook weer is weggeraakt met het omkopen van drie Okapi Aalstarspelers, kan niets anders dan bewondering opwekken. Inzake ontsnappen uit uitzichtloze situaties was de grote Harry Houdini een amateur in vergelijking met den Baard. Wij zijn verplicht het plaatje hier nog eens uit te tekenen, want blijkbaar beseft niet iedereen wat er precies is gebeurd. Anders is niet te verklaren dat den Baard nog steeds op vrije voeten loopt.

Vande Lanotte, ondanks zijn bewezen onkunde nog altijd de topman van de socialistische partij, heeft zwart op wit bewezen drie spelers weggekocht van een ploeg waartegen hij met Oostende de volgende dag moest aantreden. Dat is dus niet wegkopen, dat is omkopen. In om het even welk land, beschaafd of onbeschaafd, staat dat groot op de voorpagina van alle dagbladen, en is het de headline van elk televisiejournaal. Er worden parlementaire vragen gesteld, het gerecht is al in actie geschoten, en het is ondenkbaar dat deze fraudeur nog het woord zou mogen voeren in politieke discussies. Bij ons, met de regimepers die we hebben, geen woord hierover in de bulletins van de openbare omroep, en in de kranten stond het bericht weggemoffeld in een ver uithoekje van de sportpagina’s.

De feiten zijn nochtans door alle partijen toegegeven. Drie speeldagen voor het einde van de competitie moet Oostende, dankzij het geniale leiderschap van den Baard in grote problemen, absoluut winnen van Aalstar om nog een kans te maken op de play-off. De dag vóór de match tekent den Baard in hoogsteigen persoon een arbeidsovereenkomst met drie topspelers van Aalstar: topschutter Matt Lojeski, centerspeler Stéphane Pelle, en spelverdeler Trevor Huffman. De drie krijgen een contract waardoor ze met fel verbeterde voorwaarden volgend seizoen voor Oostende zullen uitkomen.

Dit doen tijdens de lopende competitie is een flagrante overtreding van de afspraak tussen de profclubs en is een aanfluiting van de fair play. Dit doen de dag vóór je tegen diezelfde drie spelers een cruciale match moet afwerken, is een misdrijf. Oostende en Aalstar hadden tot dan drie keer tegen elkaar gestaan, drie keer won Aalst met de vingers in de neus. De vierde keer, de dag na de contractondertekening, verloor het met liefst 32 punten verschil. Wie het verband tussen die beide feiten niet wil inzien, wil niets inzien. Zoals onze vaderlandse pers.

Ondanks dit schandalige optreden van den Baard lag Oostende trouwens alsnog uit de play-off. Door op de slotdag nota bene thuis te verliezen van het Leuven van mijnheerke Louis. Ook dat zullen we nog eens herhalen: negen ploegen in eerste waarvan er twee door financiële problemen niet meetelden. Van de resterende zeven spelen er zes in de play-off, en de enige die eruit valt, is Oostende. Dit is zonder discussie de zwartste bladzijde uit het geschiedenisboek van de onder Rudolf Vanmoerkerke zo roemrijke club.

En dan heeft den Baard tijdens het seizoen nog acht nieuwe spelers gekocht, en drie coaches versleten. Tel dat boven op het salaris van general coördinator mevrouw den Baard de Vierde, en je komt aan budgettaire uitgaven waarvan geen enkele andere ploeg in België kan dromen. Niettemin nóg de play-off gemist. In dertig jaar slechts één keer gebeurd: dat was in 1993, maar toen waren er veertien clubs in eerste en speelden er maar vier de play-off. Dankzij de deskundigheid van den Baard is het trotse BC Oostende dieper gezakt dan de grootste pessimist ooit voor mogelijk had gehouden.

Maar met de omkoping van die drie Aalstenaars komt hij dus gewoon weg. Net zoals hij eerder is weggekomen met zijn begrotingsbedrog. Net zoals hij is weggekomen met de 54 miljard frank belastinggeld die hij door eigengereide domheid heeft verspild in het hotelakkoord over Sabena. Of met het Zilverfonds, dat geen halve euro bevat. Of met de ook al bewezen fraude met ‘geko-subsidies’ voor Oostendse basketters die al een jaar in het buitenland bleken te spelen. Of met de ABX-deal, waarbij een bedrijf dat een jaar later 600 miljoen euro bleek waard te zijn gratis werd weggegeven, met nog 30 miljoen euro erbovenop, aan een groep die daarna snel 30 miljoen investeerde in een bedrijf waarvan den Baard voorzitter werd.

Toeval allemaal, zegt betrokkene, en onze pers gelooft het. ‘Zo het land, zo de pers’, zullen we maar denken. Een bananenmo-narchie, dat is het hier.

di 19 05

Op donderdag 7 mei jongstleden werd Paul D’Hoore in Het Nieuwsblad ondervraagd. Welke aandelen hij zo al kon aanraden? Wel, wie in de bankaandelen wilde stappen, moest wegblijven van banken waarvan de winst verwaterd was door kapitaalsverhogingen, maar bij de aanraders citeerde Paul… KBC! Toen genoteerd tegen het gunsttarief van 24 euro.

Ook van hem willen ze het maar niet zien.

door Koen Meulenaere