Over Tony Mary, de gedelegeerd bestuurder van de VRT, valt veel slechts te vertellen, en het is niet onze chef-Wetstraat die op dat terrein tekortschiet. Legde na de vorige verkiezingen de schuld voor het succes van het Vlaams Blok bij Mary. En dat was nog vóór diens ondergeschikte en logebroeder Siegfried Bracke zich officieel liet betalen voor de propaganda die hij voorheen gratis voerde.
Maar over wie nog veel meer slechts wordt verteld, is Mary’s voorganger Bert De Graeve. De schoonzoon van Maurice De Wilde. Wij hebben ooit achter hem gezeten tijdens een voetbalmatch op de Heizel. Het was Italië-Roemenië, in het kader van Euro 2000. Van de eerste tot de laatste minuut zat Bert luidkeels af te geven op de Chinezen. Ongelooflijk. Dat was niet meer racistisch, dat was genocidaal.
Vóór hij de VRT uit het moeras kwam trekken, was Bert namelijk aan de slag bij Alcatel Bell in Shanghai. Zoiets tekent een mens. En vermits Bert thuis, bij Ingrid De Wilde, om evidente redenen niet veel te vertellen heeft, zag hij in het lawaai van een vol voetbalstadion een uitstekende gelegenheid om eens enkele frustraties van zich af te brullen. De Chinezen dit, en de Chinezen dat. Luieriken, janfafoels, bedriegers, xenofoben, huichelaars… het werd zo erg dat naast ons een getatoeëerde skinhead rechtstond, Bert op de schouder tikte, en zei: ‘Meneer, alstublieft, er zijn kinderen in de tribune. Er doet trouwens geen Chinees mee. ’t Is Italië tegen Roemenië, de arbiter is een Portugees, en het is hier het Europees Kampioenschap, China ligt in Azië.’
Dat kalmeerde De Graeve enigszins. Die skinhead was geen figuur om ongewapend mee in de contramine te gaan. Maar de hele verdere match heeft hij in zichzelf zitten grommen en brommen. Geelneuzen!
Het weekend van Sinksen stond het paginabreed in De Morgen: ‘Bert De Graeve doet feestzaal Wambeek sluiten!’ De onderkop was een citaat van een vooraanstaande Wambekenaar: ‘Wat denkt die rijke stinkerd wel?’
Wambeek is een deelgemeente van Ternat, en men mag daar graag nog wat plezier maken. Drie jaar geleden kocht De Graeve er een prachtig herenhuis, pal in het centrum van het dorp. Nauwelijks had Ingrid de nieuwe gordijnen opgehangen, zoals haar vader vroeger de collaborateurs, of Bert begon een proces tegen de parochiezaal aan de overkant van de straat. Te veel lawaai.
Dat moet je vooral doen, als nieuweling in Ternat. Het eerste weekend nadat de klacht was ingediend, hing de diskjockey zijn boxen buiten in plaats van binnen, en draaide de hele avond Duitse marsmuziek. Zo nu en dan afgewisseld met Du van Peter Maffay, en Jungen, komm bald wieder van Freddy.
Bert was laaiend, greep de telefoon, belde enkele hooggeplaatste relaties, en drong aan op onmiddellijke en krachtdadige maatregelen. Een halfuur later denderde het Speciaal Interventie Eskadron de dorpskom binnen, en vanuit de lucht viel een bataljon para’s uit Diest naar beneden. Tot groot jolijt van alle aanwezigen, want altijd vechten tegen die van Zellik wordt op de duur ook vervelend.
Toen die laatsten een kwartier nadien, naar wekelijkse gewoonte, op hun motoren kwamen aangescheurd, hadden ze eerst enkele tellen nodig om in te schatten wie tegen wie aan het vechten was. Toen kozen ze zonder dralen de kant van hun buren, die ze bij hun vertrek uit Zellik nog de hersens hadden willen gaan inslaan. Politie en para’s moesten al snel hun toevlucht zoeken in een smadelijke vlucht. De brouwer werd gebeld voor extra vaten, en iedereen brulde luidkeels mee met het door de deejay op volle sterkte door de Wambeekse nacht gejaagde Allez Maurice van Frank Dingenen.
Daarna gingen er een paar overgeven in de bloemperken die Ingrid die namiddag nog zo netjes had opgeharkt, en werd oneigenlijk gebruik gemaakt van de brievenbus met opschrift: ‘De Graeve-De Wilde, geen reclamedrukwerk a.u.b.’ Binnen had Bert de hoeken van zijn snor verticaal afgeknipt, en een door zijn schoonvader buitgemaakt uniform van de Wehrmacht aangetrokken. In zijn bureau stond de bruidsschat van zijn echtgenote te blinken: een kanon van Krupp, dat de naam ‘Dikke Bert’ had gekregen. En sinds hij bij Bekaert werkt, heeft De Graeve ook aan ‘pinnekensdraad’ geen gebrek.
Hij was klaar voor een onverhoedse uitval tegen de vijandelijke troepen, toen in de parochiezaal het gerucht zich verspreidde dat er in Schepdaal gevochten werd. Tegen die van Ninove. In minder dan vijf minuten was het hele dorpsplein uitgestorven, en toen Bert luid schreeuwend met zijn kanon en een helm vol prikkeldraad zijn voordeur kwam uitgestormd, trof hij enkel een paar geschokte nonnetjes op weg naar de vroegmis.
De volgende dag haalde Bert de VRT van de kabel. Maar omdat in Ternat iedereen naar VTM kijkt, strafte hij daarmee alleen zichzelf. En zijn vrouw, want net die week werd de fameuze Histories over haar vader uitgezonden, waarin werd aangetoond dat Maurice De Wilde in een van zijn programma’s NIR-baas Jan Boon van collaboratie had beschuldigd, hoewel hij zeer goed wist dat die aantijging onjuist was. Niettemin had de VRT in het kader van ’50 jaar televisie’ datzelfde programma, met dezelfde onterechte beschuldiging erin, opnieuw uitgezonden! Na veel gestook van onze chef-Wetstraat is Tony Mary bij de familie Boon zijn excuses moeten gaan aanbieden.
Wat is nu de conclusie uit dit alles? Het succes van het Vlaams Belang is zoals geweten te wijten aan de verzuring in onze samenleving. En de schuld voor die verzuring, zoveel is in Wambeek wel aangetoond, ligt bij de VRT. Onze chef-Wetstraat had dus weer gelijk.
Koen Meulenaere
