Knack Extra: het rijk der vrouw

Knack Extra is op 7 december verkrijgbaar samen met Knack magazine.

Driver’s seat Door Ann Peuteman ’tegenwoordig zie je al heel veel vrouwen achter het stuur. Maar als een koppel samen in de auto zit, is het nog altijd de man die rijdt.’ Zo beschreef wijlen Renée Van Mechelen, een van de meest overtuigde feministes van haar generatie, vijftien jaar geleden de stand van de vrouwen­emancipatie. Had ze vandaag nog over de E40 ­kunnen rijden, ze was ongetwijfeld opgetogen geweest.

Ondertussen is het geen uitzondering meer dat mevrouw chauffeert terwijl meneer naast haar de krant zit te lezen. En commentaar levert natuurlijk. Omdat ze te abrupt remt, in de verkeerde versnelling schakelt of veel te traag rijdt, bijvoorbeeld. Kritiek moeten vrouwen in de driver’s seat er nu eenmaal bij nemen. En dat doen de meesten ook. Met de glimlach. Ze zijn al lang blij dat ze het stuur hebben kunnen bemachtigen.

Anno 2011 zijn er nog altijd ontzettend veel westerse vrouwen die aan de kleverige vloer van de arbeidsmarkt blijven plakken en slechter betaald, vaak verzorgend werk moeten doen. En wie er wel in slaagt om carrière te maken, knalt op den duur vaak nietsvermoedend tegen het glazen plafond aan.

Dus gaan de meeste topfuncties in bedrijven, aan universiteiten en in de politiek nog altijd voor een groot stuk naar mannen. Van echte quota wordt geen werk gemaakt. Onder meer omdat wijzelf daar veel te trots voor zijn.

Vandaar dat de Nederlandse eurocommissaris Neelie Kroes zich geroepen voelt om rond te lopen met de badge ‘Proud to be quoted!’

Krijgen vrouwen uiteindelijk toch het stuur in handen, dan begint het jongleren met avondvergaderingen, zieke kinderen, pedagogische studie­dagen en de wekelijkse boodschappen. Multi­tasken heet dat tegenwoordig, en daar zijn we met z’n allen zeer trots op. Daarbij vergeten we al te vaak dat niemand ons verplicht om te excelleren in onze job en tezelfdertijd uitmuntende huis­vrouwen en supermoeders te zijn. Behalve wijzelf dan. Vaak durven we gewoonweg geen keuzes te maken. Uit angst voor de consequenties.

Want er is natuurlijk niets mis mee om de eerste vijftien weken zelf voor je nieuwe baby te zorgen. Maar als je ervoor kiest om daarna nog een jaar thuis te blijven of als je elke dag stipt om vijf uur de kinderen wilt ophalen, neem je een risico. Dan is de kans groot dat die promotie of bonus naar een collega – man of vrouw – gaat die wel gewoon aan de slag is gebleven en geen graten ziet in overwerk. Kom daar dan achteraf ook niet over zeuren.

Niet dat we die hele loon- en carrièrekloof louter aan onszelf te danken hebben, of dat de strijd al gestreden is. Akkoord, we mogen tegenwoordig stemmen, studeren, voltijds werken, al dan niet toegeven aan onze kinderwens, en zelf kiezen ­welke man we in huis halen. Als we daar al zin in hebben. Vandaar ook dat jonge, autochtone vrouwen feminisme tegenwoordig oubollig en zelfs een tikkeltje lachwekkend vinden. Want krijgen zij niet net dezelfde kansen als hun broers, vrijers en studiegenoten? Nu nog wel, ja.

Tot ze gaan samenwonen, een echte baan krijgen en kinderen op de wereld zetten. Dan komt er misschien wel een dag waarop hen een promotie wordt geweigerd omdat ze ervan verdacht worden kinderen te willen. Dan kan het ook gebeuren dat hun baas hun bruine benen of frivole topje complimenteert in plaats van ernstig naar hun voorstellen te luisteren. En thuis zullen ze zich misschien wel ergeren aan hun nieuwe man, die zo graag de helft van het huishouden op zich zou nemen maar jammer genoeg niet kan worden gemist op kantoor. Op den duur kan het hen zelfs allemaal te veel worden en willen ze misschien een beetje minder gaan werken. En dan zal het hen langzamerhand beginnen te dagen dat sommigen nog altijd meer gelijk zijn dan anderen. Al zitten we dan samen in de auto.