‘Door ongeloof te privilegiëren schendt N-VA de scheiding tussen kerk en staat’

‘Wat aangeduid wordt met ‘sociale druk’ is niets meer dan de uitkomst van de individuele keuzes van individuele mensen’, schrijft Othman El Hammouchi na de V-dag van over migratie en integratie van N-VA.

Op hun recentste V-dag-beleidscongres over ‘migratie en integratie’ wandelde de NVA verder op het pad dat ze reeds had ingeslagen om een radicaal-rechtse identitaire antimoslimpartij te worden naar het model van het Nederlandse Forum voor Democratie. Het is geen toeval dat Bart De Wever recentelijk zei raakpunten te zien met de partij van Baudet, of dat de N-VA Afshin Elian, een virulente antimoslimdemagoog van de school van Paul Cliteur, als spreker op hun congres uitnodigden. Maar vooral uit de met hondenfluitjes gevulde toespraak van Zuhal Demir over het plaatsen van ‘vrouwenrechten’ boven ‘religieuze rechten’ en het ‘ondersteunen’ van ex-gelovigen die een ‘seculiere levensstijl’ wensen te leiden blijkt een duidelijke boodschap: gelovige moslims zijn niet welkom in het Vlaanderen van haar partij. En die deinst er niet voor terug om autoritaire en illiberale middelen te gebruiken om hen te trachten te seculariseren.

Vrouwenrechten

Het is een interessant kenmerk van radicale identitaire bewegingen dat ze de vrouw met de allergrootste vanzelfsprekendheid plegen te reduceren tot een willooos instrument van politieke en ideologische strijd. Het gaat altijd om het ‘beschermen’ van ‘onze’ vrouwen en het ‘bevrijden’ van die van de vijandelijke stam. Voor de dames in kwestie is dus blijkbaar een passieve rol weggelegd, wat getuigt van een uiterst vrouwonvriendelijke houding. Het pleidooi van Zuhal Demir om vrouwen met een migratie-achtergrond te ‘bevrijden’ schrijft zich volledig in in dit patroon.

Het spreekt voor zich dat ‘vrouwenrechten’ voor de N-VA een hondenfluit vormen tegen moslims: ze doelen hier immers geenzins op traditionele Joodse of katholieke vrouwen. Demir maakt dat ook duidelijk in een opiniestuk op Doorbraak wanneer ze spontaan begint over de kwaadaardige figuur van ‘de imam’ die vrouwen onder de knoet zou houden – elke schijn dat het hier louter een algemeen antireligieus sentiment zou betreffen verdween als sneeuw voor de zon . Voor de rest blijven haar bewoordingen uiterst vaag en oppervlakkig, zoals een echte identitaire demagoog betaamt: de taal moet genoeg ontwapend zijn om het gevaar van debat af te wenden, maar wel nog in staat zijn om de boodschap van vijandigheid aan de achterban over te brengen.

Door ongeloof te privilegiëren schendt N-VA de scheiding tussen kerk en staat.

Uit haar betoog zou men kunnen opmaken dat de voorwerpen van haar vijandigheid de traditionele seksuele moreel, gezinsstructuur en taakverdeling zijn…althans zolang het moslims zijn die zich daaraan bezondigen. Niet alleen worden andere orthodoxe religieuze gemeenschap niet eens genoemd, maar blijkbaar is Demir ook vergeten wat haar eigen voorzitter Bart De Wever verklaarde in een interview met Humo. Daarin zei hij over zijn eigen gezinssituatie: ‘Wij leven op de meest traditionele manier: ik ben de jager-verzamelaar die s’morgens de grot verlaat, en mijn vrouw is de CEO van het gezin die de grot bewaakt’. Als blanke seculiere middenklassers op die manier wensen te leven is er geen vuiltje aan de lucht, maar bij moslims getuigt het van onderdrukking. Een schoolvoorbeeld van willekeur en discriminatie.

Sociale druk

Eén concrete maatregel wordt wel genoemd: het ondersteunen van mensen die hun geloof willen verlaten ten voordele van een seculiere levensstijl. Een weinig verhuld voorstel om op autoritaire wijze het staatsapparaat te usurperen om aan social engineering te doen – het zoveelste bewijs dat het zogenaamde conservatisme van de NVA een slechte grap is. Er gaat een onmiskenbaar waardeoordeel uit van zo’n beleid: atheïsme en secularisme zijn goed, religie is slecht. Daarmee wordt de neutraliteit van de staat en haar scheiding van de Kerk flagrant geschonden. Waarom zouden seculieren die zich in weerwil van hun omgeving tot een religie bekeren geen steun van de overheid moeten krijgen? Het is geen geheim dat blanke bekeerlingen tot de islam vaak ontzettend veel weerstand ondervinden van hun omgeving. Waarom tellen zij niet mee?

Hetzelfde principe is ook van toepassing op politieke partijen, en in het bijzonder de N-VA, die een zeer lage tolerantie heeft voor openlijke kritiek van haar leden. De goed geoliede partijmachine maakt korte metten met elke dissidente stem. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat distantiëring van de N-VA heel wat vriendschappen kost. Waarom telt die sociale druk niet mee?

Hier zie je al het grote probleem dat zich voordoet wanneer de overheid rekening moet houden met sociale druk: om neutraal en onbevooroordeeld te zijn moet ze elke vorm ervan aanpakken, wat gewoon ondoenbaar is. Wat bijvoorbeeld ook met bedrijven die weigeren om moslima’s met een hoofddoek aan te nemen, creëren ze geen druk wanneer hun veelvuldigheid hijabi’s kan veroordelen tot effectieve werkloosheid? Dit voorbeeld illustreert de achterliggende en eigenlijke filosofische principe: wat aangeduid wordt met ‘sociale druk’ is niets meer dan de uitkomst van de inviduele keuzes van individuele mensen.

In een liberale rechtstaat heeft iedereen het recht om eigen levenskeuzes te maken, en de staat moet het individu vrijwaren van pogingen om die keuzes met fysiek geweld te verhinderen. Anderen hebben echter eenzelfde fundamenteel recht om positief of negatief te reageren en conclusies te trekken voor hun relatie met voornoemd individu. Mensen hebben het recht om te doen wat ze willen, maar kunnen anderen niet verplichten die keuzes leuk te vinden.

Nu de N-VA openlijk dergelijke autoritair-seculiere beleidsmaatregelen om tafel legt die moslims viseren wordt het dringend tijd dat fatsoenlijke partijen ruggengraat tonen en duidelijk maken dat zulke uitlatingen een dealbreaker zijn in de coalitievorming. Want Europa is wederom met iets zeer gevaarlijks aan het spelen.