De Wever draait de bladzijde van het confederalisme (versie Vuye) om

De voorzitter van de N-VA gaat over tot een interne gezagshandeling na kritiek van de Kamerleden. Hij geeft ook signalen in de richting van een tweede Zweedse coalitie. Niet zonder arrogantie.

Bart De Wever schorste maandag de confederale opdracht van twee Kamerleden, Hendrik Vuye (overigens ook professor staatsrecht in Namen) en Veerle Wouters. De twee moesten nadenken over manieren om het institutionele project van de partij te doen slagen. De beslissing komt er na de kritiek van de twee parlementsleden over de huidige lijn van de partij. Vorige week had Bart De Wever zijn wens kenbaar gemaakt om zonder de PS verder te regeren.

Het opzijzetten van het duo Vuye – Wouters is brutaal maar toont drie dingen aan:

1. Bart De Wever blijft de baas

De voorzitter van de N-VA had in het begin van de legislatuur al verklaard dat de politiek een harde wereld is, en dat hij niet eeuwig voorzitter ging blijven. Hij had zelfs een officiële opvolger aangewezen, Sander Loones, een Europees parlementslid die hij tot ondervoorzitter benoemde. Maar deze zomer heeft Bart De Wever blijkbaar van mening veranderd, hij heeft laten verstaan dat hij een … derde afwijking van zijn partij zou kunnen krijgen om te dingen naar een vijfde voorzittersmandaat (de statuten laten maar twee mandaten toe). Doelstelling? De partij in 2019 naar de overwinning proberen leiden, na een moeilijke legislatuur voor de onafhankelijksheidspartij die het zo vermaledijde België bestuurt. De Wever heeft dus vooral om interne redenen op tafel geklopt. Hij komt er goedkoop vanaf: Hendruk Vuye, die al zonder pardon het voorzitterschap van de fractie moest afgeven, ergert immers binnen de partij.

2. De N-VA houdt van de Zweedse coalitie

Bart De Wever had al vorige week zijn mathematische vergelijking voor 2019 aan L’Echo laten verstaan. Keuze nummer één? De huidige Zweedse coalitie verderzetten, zonder de PS, om de hervormingen op vlak van veiligheid en socio-economische politiek verder te zetten. De MR zit op dezelfde golflengte en premier Charles Michel verklaarde al een jaar geleden in het kader van het boek “Portret van een jeune premier” (NDVR: door Olivier Mouton) dat hij daar niet tegen was. Omdat de werf van de hervormingen, na 25 jaar socialistische “blokkeringen”, aanzienlijk is. Bart De Wever weet dat zijn nieuw kiespubliek eerder dat soort hervormingen verwacht dan een communautaire gok. De N-VA wil des te meer verder gaan dat ze de macht begin te smaken en dat haar ministers (Jambon, Francken) zeer populair zijn, ook bij de Franstaligen. Die optie blijft echter quitte of dubbel, gezien de frequente verontwaardiging van de CD&V die de spil vormt van deze federale centrumrechtse coalitie.

3. Confederalisme, vroeg of laat

Geeft Bart De Wever zijn aanspraak op een confederaal België op? Niet noodzakelijk. Eerst en vooral heeft het huidige systeem al een zweem van confederalisme met een zeer Vlaamse meerderheid op federaal niveau en asymmetrische meerderheden in de Gewesten. Concreet veroorzaakt de staatshervorming al confederale functioneringsmodi, getuige het belang van het overlegcomité en de samenwerkingen tussen de gefedereerde entiteiten. Elke valse noot, elk geschil geven krediet aan de thesis van N-VA. Bovendien geeft Bart De Wever de horizon niet op en houdt hij nog een kaart achter: indien de PS terugkomt in Wallonië, zou hij onmiddellijk nieuwe institutionele eisen stellen. Rest dat die thesis niet verstoken is van arrogantie en verwaandheid. In de peilingen verliest de N-VA immers ten gunste van het Vlaams Belang. De communautair harde kern van de partij zou zich na de beslissing van De Wever nog meer kunnen afwenden van een partij die één ding begrepen heeft: de onafhankelijkheid van Vlaanderen is niet voor morgen, ze is zelfs een utopie. Maar als die horizon verdwijnt, dreigt De Wever dan niet die uitstraling van underdog te verliezen die hij sinds zijn eerste stappen op de Belgische politieke scène onderhoudt, nu al twaalf jaar geleden?

Olivier Mouton