De klas van 2018: ‘Mijn borstverwijderingen waren het beste cadeau ooit’

‘2018 is een intens jaar geweest’, zegt Warre. ‘Het was het jaar waarin ik eerst depressief afhaakte op school en daarna gelukkiger werd dan ooit tevoren. Ik heb mijn klas verloren, maar ik heb mezelf gevonden.’

‘Het jaar begon slecht. Op school liep het verkeerd, ik kreeg steeds meer venijnige commentaren te horen. Niet altijd even brutaal, maar al de kleine opmerkingen stapelden zich maandenlang op. Voor de meesten van mijn klasgenoten in Sint-Niklaas was ik niet Warre, maar “die transgender”. Ze hadden me nog als meisje gekend, akkoord, maar op den duur voelde ik me een circusattractie.’

***

‘Eind februari ben ik gestopt met school. Ik kon zo niet verder. Ik ging niet naar buiten, deed niets en voelde me depressief. Ik was teleurgesteld in alles en iedereen. Gelukkig heb ik geweldige ouders en een geweldige zus, zij steunen me en aanvaarden me zoals ik ben.

‘Ik ben geboren als een meisje, maar ik weet al jaren dat ik liever een jongen ben. Dat gevoel werd voor het eerst concreet toen ik een jas van een mannelijk toneelpersonage aantrok, die ik voor mezelf gemaakt had. Opeens besefte ik: hé, dit klopt, dit is wie ik ben. Kort erna vroeg ik aan mijn ouders welke naam ze in gedachten hadden als ik een jongen geweest was. Warre, zeiden ze, en toen viel alles in zijn plooi.

Voor de meesten van mijn klasgenoten in Sint-Niklaas was ik niet Warre, maar “die transgender”

‘Het kantelpunt kwam er op 7 mei dit jaar, toevallig ook mijn verjaardag. Vroeger dan verwacht mocht ik mijn eerste geslachtsoperatie ondergaan, de borstverwijderingen. Het beste verjaardagscadeau dat ik ooit gekregen heb. Ik ging ervan uit dat de chirurg pas in augustus of september tijd zou hebben, maar toen hij vertelde dat het al in mei kon, sprong ik een gat in de lucht.

‘De operatie op zich viel goed mee. Ik heb geen pijn gehad en had geen last van de narcose, het voelde als een nieuwe start. En dat op mijn geboortedag, heel symbolisch.’

***

‘Na 7 mei werd alles beter. Ik besefte dat ik verder moest met mijn leven. Iedereen rond mij ging naar school, sprak af met vrienden, beleefde dingen. Mijn leven stond stil. Dat kon zo niet langer.

‘Wat daarbij goed geholpen heeft, zijn de verhalen van rolmodellen als Bo Van Spilbeeck of Nora Monsecour, de ballerina op wie het verhaal van Girl gebaseerd is. Ik was erbij op de première tijdens Film Fest Gent en vond het verhaal heel herkenbaar, ook voor mijn ouders. Dankzij Bo en Nora is het taboe rond transgenders voor een stuk verdwenen, daar ben ik dankbaar om.

‘Ik was uiteraard blij met alle media-aandacht rond transgenders, maar soms werd het verhaal wat te ongenuanceerd gebracht. Alsof je in een vingerknip van geslacht kunt veranderen. Was het maar zo, dan zou het veel gemakkelijker zijn. Het is een traject van jaren, psychologisch en fysiek zwaar.

‘Drie weken na de operatie was ik alweer aan het optreden. Als levend standbeeld, mijn grootste hobby. In de weken dat ik depressief thuis zat, had ik een nieuw personage bedacht en uitgewerkt: een kapitein uit de zeventiende of achttiende eeuw. Kostuum, pruik, sokkel, ik heb alles zelf gemaakt. Ik kon er mijn woede en verdriet in kwijt.

Ik zet mijn hormonenkuur voort en normaal gesproken worden mijn eierstokken en baarmoeder begin volgend jaar verwijderd.

‘In het begin was het een chagrijnige man, iemand die zich boven alles en iedereen verheven voelde en liefst zo weinig mogelijk contact met andere mensen had. Hij stond urenlang muisstil en keek kwaad voor zich uit. Maar na mijn operatie liet ik mijn personage steeds meer openbloeien. Ik speelde in op de reacties van voorbijgangers en lachte zelfs af en toe eens. Vooral naar kinderen, die zijn het leukst om interactie mee te hebben.

‘Op die manier was het levende standbeeld bijna therapeutisch. Vrienden die kwamen kijken, zeiden het ook: “Je lijkt wel iemand anders geworden, Warre.”‘

***

‘Na de zomervakantie ben ik van school veranderd. Het was tijd voor een nieuwe stap. Ik studeer nu vrije beeldende kunst aan Sint-Lucas in Gent. We hebben vooral ambachtelijke vakken: beeldhouwen, waarnemingstekenen, grafiek en schilderkunst.

‘In mijn nieuwe klas ben ik de enige jongen. Sommige meisjes kennen mijn achtergrond, andere niet. Maar voor iedereen ben ik gewoon Warre. Dat is een opluchting, ik kan nu simpelweg mezelf zijn.

‘In september zag ik mezelf op tv. Het was raar, de opnames van De klas vonden bijna een jaar geleden plaats en mijn stem was toen nog veel vrouwelijker. Ik kon bijna niet geloven dat ik zestien jaar die stem gehad had. De opmerkingen van toen doen me ondertussen niets meer, ik kan er zelfs om lachen. Ik heb ingezien wie mijn echte vrienden zijn, wie me waardeert zoals ik ben.

‘In 2019 wil ik op deze weg verdergaan. Ik zet mijn hormonenkuur voort en normaal gesproken worden mijn eierstokken en baarmoeder begin volgend jaar verwijderd. Ik wil vooral mijn middelbare school afmaken en erna verhuis ik misschien naar Nederland. Het grootste deel van mijn vriendengroep woont daar, ik voel me er meer thuis dan hier, en naar het schijnt kun je er betere theateropleidingen volgen. Costumier of decorontwerper, dat zegt me wel iets.’