‘Ik ben onlangs moeder geworden. Uiteraard vermoedde ik wel dat het een pak meer tijd zou vergen om met kleine kinderen de meest vanzelfsprekende dagelijkse handelingen te verrichten. Maar dat je een waar hindernissenparcours moet afleggen vooraleer je de deur uit kunt, zorgde voor een volstrekt andere tijdsbeleving’, vertelt Dorien De Vylder.
Elke week vraagt Knack in de rubriek Durf twijfelen naar de twijfels van bekende mensen.
Dat het moederschap mij ook zélf zo zou veranderen, had ik niet verwacht. Ik ben bijvoorbeeld milder geworden – ook voor mezelf. Vroeger was ik heel nauwgezet: ik wilde zeker géén fout maken. Dat is nog steeds zo, maar ik besef nu dat fouten maken menselijk is. Je kunt alleen maar je best doen: we zijn geen robots.’
Hoe oud zijn uw kinderen nu?
Dorien De Vylder: Twee en drie. Twee maanden voor de geboorte van de oudste zagen ze op de echo een aanmaakfoutje. We wisten dat het wellicht goed zou komen, maar het deed me stilstaan bij hoe kwetsbaar alles is. In die periode zijn we ook verhuisd van Gent naar Kruisem. Zeker wanneer we hier met dat kleine wezentje door de velden wandelen, met die grootse uitzichten, voel ik de eindigheid van alles. Of, zoals ik in mijn nieuwe boek schrijf: ‘Heel dit landschap, ik kan er de vinger niet op leggen, ik zie het niet, ik weet het. Heel dit leven. Dit volle, volle leven.’
Het gaat allemaal zo snel: het is een cliché dat ik vroeger zou hebben weggelachen. Maar nu voel ik een bondgenootschap met wie dit uitspreekt. Elke ochtend kijk ik naar mijn kinderen en stel vast dat ze weer veranderd zijn. Daardoor twijfel ik minder. Er is het besef: geniet nu, want straks is het misschien voorbij. Je zult je kind nooit tweemaal zien zoals je het vanmorgen zag.
‘Dat het moederschap mij ook zélf zo zou veranderen, had ik niet verwacht.’
Wilde u altijd al moeder worden?
De Vylder: Diep vanbinnen zeker, maar daar twijfelde ik dus wél over. Zeker omdat ik me afvroeg of ik naast apotheker en moeder ook nog schrijfster kon blijven. Terwijl dat voor mij toch een soort roeping is. Ik zou niet kunnen leven zonder regelmatig iets neer te schrijven. Uiteindelijk valt het heel goed mee. Ik zit niet meer zo lang aan de schrijftafel, maar ik ben efficiënter geworden. Mijn poëzie is ook meer in het leven geworteld dan in mijn eerste twee bundels het geval was.
Twijfelt u vaak?
De Vylder: Minder dan vroeger. Enerzijds omdat er minder paden openliggen: ik zal altijd moeder zijn. Maar ook omdat je als moeder voortdurend beslissingen moet nemen. Je hebt minder tijd om te twijfelen, je moet het gewoon dóén. Daarom vind ik het zo fijn dat ik poëzie kan schrijven. Dat is iets helemaal anders, een plaats waar twijfel nog wél kan. Papier is geduldig: op de ene regel kun je dit verkondigen, op de volgende het tegenovergestelde.
Dorien De Vylder, Duizend versies klaar water, Pelckmans, 76 blz., 22 euro.
