In ‘De meester, de muze & de eeuwigheid’ rekent Guy Prieels op nauwelijks verholen manier af met Marleen De Muer, de 40 jaar jongere vrouw met wie de 90-jarige Raveel nog twee jaar voor zijn dood huwde en aan wie hij alles naliet.
Guy Prieels was kunstgalerist toen hij in Knokke in de jaren 70 met werk van Roger Raveel uitpakte. In ‘Duisterlicht’, Prieels’ debuut uitt 2007, beschrijft hij met sarcastische pen en veel verve de mores van het Knokse kunstwereldje. In ‘De meester, de muze & de eeuwigheid’, ondertussen al zijn zesde roman, richt Prieels zijn pijlen op Louise Baksteen (in het echte leven Marleen De Muer) die het hoofd op hol bracht van de 90-jarige kunstenaar Corneel Barbeel (alias Roger Raveel) en er met diens geld vandoor ging na zijn dood 2 jaar later.
Belastinggeld
De hele heisa rond de nalatenschap en de erfenis van Raveel kende afgelopen week een happy end. Happy voor de kunstzinnige bezoeker die opnieuw het Raveel Museum wil bezoeken – dat op last van zijn echtgenote al die tijd gesloten bleef – maar ook happy voor De Muer zelf die een lucratief financieel vergelijk trof met de provincie waardoor ze jaarlijks 25.000 euro bonus krijgt om het museum aan de provincie over te dragen. Prieels: ‘Zij raapt toch maar mooi, buiten al de rijkdommen die zij van Roger als enige erfgename heeft gekregen, gedurende tenminste vijf jaar 25.000 € per jaar op. Tenminste 125.000 € van ons belastinggeld dus.’
Wijf met ballen
Prieels kent de Vlaamse kunstwereld van binnen en van buiten en schreef met ‘De meester, de muze & de eeuwigheid’ (uitgeverij Houtekiet) niets minder dan een hilarische sleutelroman over het wereldje maar ook een tijdloos verhaal natuurlijk over de manier waarop Barbeel-Raveel na de dood van de 96-jarige Zulma, zijn eerste echtgenote, in 2009 zich nog liet ringeloren door een jong blaadje. Dit stijlproefje uit ‘De meester, de muze & de eeuwigheid’ mag model staan voor de volkse, pittige manier waarop Prieels zijn schalkse vertellingen brengt: ‘Een wijf met ballen in de broek, geef toe. Alleen Barbeel dacht dat er een kut inzat.’
Frank Hellemans
