‘We verbouwen een stukje geschiedenis’

Geen betere relatietest dan een verbouwing, wil een gezegde, maar dat blijkt bij Els Lambrechts (41) en Ken Joris (46) goed mee te vallen. Ze verbouwen een kapel, schuur en paardenstallen, en die voelen nu al als hun thuis.

Ze is verliefd op oude huizen met een verhaal, steekt Els van wal, ‘maar ik had nooit gedacht dat ik me aan zo’n groot verbouwproject zou wagen. Toen ik Ken leerde kennen, woonde hij al in ons huidige huis, maar we voelden dat we graag samen iets wilden opbouwen.’

Dat “iets” uiteindelijk een landgoed van meer dan zeventig are zou zijn, hielden Els en Ken drie jaar geleden niet voor mogelijk. Ken: ‘Ik kende het domein al van toen ik kind was. Jaren geleden stond het al eens te koop, maar toen het pand een andere makelaar kreeg, heb ik me beter geïnformeerd. Ik had Els nog niks verteld, omdat ik wist dat zij meteen “ja” zou zeggen. ( lacht) Ik was zelf nog niet zeker of ik klaar was voor dit project. Het was geen optie om in de woning te trekken zoals ze was, maar ik had ook geen zin om jarenlang op een bouwwerf te wonen. Als we dit kochten, wilden we er in korte tijd onze thuis van maken. In mei 2018 deden we uiteindelijk een bod, pas in februari 2019 was het domein van ons.’

Ken en Els kochten een kapel, de aanpalende woonvleugels – oorspronkelijk een jeneverstokerij en paardenstallen – en de bijbehorende tuin met bosallures en vijver. ‘Die kapel is iets unieks, net als het huis’, vertelt Els. ‘Ik zie dit als ons levenswerk. Meerdere aspecten maken dit tot een boeiend project: we moeten oud en nieuw met elkaar verzoenen en willen buiten naar binnen brengen. Zo’n uitdaging vind je niet bij een nieuwbouwwoning.’

‘Al had die ons waarschijnlijk minder geld gekost’, vult Ken aan. ‘Het bedrag dat we voor dit pand betaalden, moeten we minstens nog eens verdubbelen voor de verbouwingen. Aan de andere kant: de sfeer die hier heerst, is onbetaalbaar.’

GEEN LIJKEN IN DE KAST?

Sinds de start in juni 2020 zijn al veel van de bouwwerken achter de rug. De kapel stond oorspronkelijk volledig los van het woongedeelte aan de linkerkant, maar die twee ruimtes zijn ondertussen met elkaar verbonden door een grote deur en een raam. Els: ‘Vanuit het woongedeelte hebben we zicht op het oorspronkelijke altaar, de oude beelden, de glas-in-loodramen… Omdat de kapel erfgoed is, kunnen we die niet isoleren en moet de ruimte kunnen worden afgesloten, maar we hopen er later wel een bar in te installeren.’

De benedenverdieping van de linkervleugel is intussen volledig uitgebroken tot een grote, open leefruimte waar overal licht binnen kan. Overal kwam een nieuw dak, alleen in de rechtervleugel blijft het voorlopig zoals het is. ‘Wat we met die ruimte zullen doen, weten we nu nog niet. Onze oudste zoon is ervan overtuigd dat hij later psycholoog zal worden en daar zijn praktijk zal houden.’

‘We zitten een stuk boven ons budget’, geeft Ken aan. ‘Ook aan de reserve die je vooraf incalculeert, komt ooit een eind. Het is een constante afweging tussen extra investeren en minder afwerken. Het woongedeelte links moet sowieso af, net als de vijver. De wasplaats beneden en de bar in de kapel zullen nog niet voor meteen zijn.’ ‘Dat heeft misschien het voordeel dat we later nog iets hebben om naar uit te kijken’, vindt Els.

Ken: ‘In elke fase van de verbouwing komen we zaken tegen die we niet voorzien hadden – zowel budgettair als praktisch – maar van de typische lijken die bij zo’n oud pand uit de kast kunnen vallen, bleven we gespaard. Als je aan zo’n project begint, weet je dat je flexibel moet zijn. Tot nu toe viel alles mee: we waren goed voorbereid en hadden relatief realistische verwachtingen.’

Els knikt. ‘De grootste verrassingen zijn achtergebleven spullen en briefjes die het verhaal van het domein vertellen. Kleren van de pastoor, tickets van het natuurhistorisch museum dat hier ooit geweest is… Daar doe je me meer plezier mee dan met een vloer die onverwacht toch volledig vervangen moet worden. ( lacht) De puzzelstukjes vallen stilaan op zijn plaats.’

GEDULD WORDT BELOOND

Tussen mei en juli hoopt het koppel te verhuizen. ‘Oorspronkelijk was de verhuizing iets vroeger gepland, maar het maatwerk laat even op zich wachten. Al bij al valt de duur van de verbouwing goed mee, maar ik tel af tot we er kunnen intrekken. Ook voor onze kinderen Louis (12) en Marcel (9) wordt het tijd, want echte quality time in de weekends is er nu al even niet meer geweest. Maar de beloning zal groot zijn: in de tuin zullen ze bootje kunnen varen op de vijver, kampen bouwen in de bomen. Het is hier een paradijs voor kinderen.’

‘We zijn hier als een team mee bezig, maar focussen elk op waarin we het beste zijn’, besluit Els. ‘Ken zorgt dat alles technisch en praktisch in orde is, ik hou me bezig met de esthetische kant. Het mooiste aan dit avontuur is samen een oud gebouw in waarde herstellen.’

Daar is Ken het mee eens. ‘We spelen een rol in een stukje geschiedenis en dat is fantastisch.’ Dat ze de uitdaging opnieuw zouden aangaan, staat buiten kijf. ‘Direct’, zegt Els. ‘Van de stress die met verbouwen gepaard gaat, blijven we voor een groot stuk gespaard. Ik ben zeker dat het domein daar voor iets tussen zit. Het is hier net een sprookje. Samen met het verhaal en de ziel van het huis zorgt de tuin voor een oase van rust. Natuurlijk veroorzaken de verbouwingen soms frustraties, maar telkens als ik op ons domein kom, overvalt me een rust die ik nergens anders vind. Hopelijk blijft dat gevoel als we er binnenkort wonen.’