‘Wanneer hebt u voor het laatst als Frank Vandenbroucke met papiersnippers naar uw collega’s gegooid?’

Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje hout op het vuur.

“In The World as It Is beklaagt Ben Rhodes, die jarenlang voor Barack Obama werkte in het Witte Huis, zich over het gedrag van enkelen van zijn collega’s. Zeker tegen het einde van het presidentschap van Obama was het soms niet meer helemaal duidelijk waarom adviseurs van de president precieze opmerkingen maakten tijdens discussies in de Oval Office. Deden ze dat omdat ze werkelijk geloofden dat het nuttige bijdragen waren aan het gesprek, of wilden ze die zinnen per se luid en duidelijk uitgesproken hebben zodat ze over enkele maanden in hun memoires trots konden opschrijven dat ze die woorden ook echt hadden gezegd?

Rhodes dacht af en toe het tweede.

In België schrijven politici en hun medewerkers helaas zelden memoires waarin ze terugblikken op hun carrière. Het decor is natuurlijk ook iets minder filmisch dan het Witte Huis. De hoogst haalbare literatuur in de Wetstraat zijn de reconstructies van onderhandelingen die vaak een dag later al in de krant verschijnen of na enkele uren zelfs in de nieuwsbrief van Wouter Verschelden staan. Maken politici tijdens zulke onderhandelingen enkel opmerkingen om hun politieke tegenstanders te overtuigen van hun gelijk? Of schreeuwen ze ook al eens iets met in het achterhoofd de rol die ze zichzelf graag in die reconstructies zien spelen?

Ik denk ook af en toe het tweede.

‘Dat is wat ik denk van uw voorstel’, riep Frank Vandenbroucke vorige woensdagnacht naar Alexander De Croo toen er over de laatste punten en komma’s van het gembertheeakkoord – alleen dat woord al – werd onderhandeld. Daarvoor had hij zijn papieren verscheurd en de snippers ervan in de richting van de premier gegooid. Dat schreef Het Nieuwsblad, althans. Het is lang niet de meest heldhaftige of spectaculaire interventie die al is ondernomen tijdens begrotingsonderhandelingen in de Wetstraat. Maar net omdat het leest als een slecht geschreven soapscène, haast als een persiflage op hoe iedereen zich die nachtelijke onderhandelingen in België voorstelt, voelt het helemaal als gespeeld. Een ernstig man als Vandenbroucke – het palmhouten genie uit Zichem, noemde Tom Lanoye hem ooit – verliest zich zelfs diep in de nacht niet in zulke kinderachtigheden. Of wanneer hebt u voor het laatst met papiersnippers naar uw collega’s gegooid? Het geld dat Vandenbroucke niet aan Instagram en TikTok uitgeeft, kan hij misschien wel gebruiken voor een betere tekstschrijver.”