‘Waarom zou de politiek mogen beslissen over wie geprogrammeerd wordt in een cultureel centrum?’

Amir Bachrouri is voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

Het was misschien niet de bedoeling dat ik het te weten zou komen, maar zo geschiedde. Een tijdje geleden werd ik in een gehucht uitgenodigd voor een lezing over mijn boek. Een fijne gelegenheid om met (mogelijke) lezers van gedachten te wisselen. Alleen bleek dat buiten het lokale bestuur gerekend: dat wilde via een lokale ambtenaar eerst nog iets verifiëren. ‘Amir, we kunnen er niet omheen, maar het zou niet verbazen als jij als wit konijn uit een of andere hoed wordt getoverd. Je bent toch zeker geen kandidaat bij de komende verkiezingen, hè?’

Plots was ik op mijn tenen getrapt. Alleen bleek het om de foute reden te zijn. Op het eerste gezicht ergerde ik me aan de vraag omdat ik ze al zo vaak zo stellig heb beantwoord. Néé, de politiek zal niet snel een avontuur zijn waaraan ik me zou wagen.

Maar waarom zou de politiek mogen beslissen over wie geprogrammeerd wordt in een cultureel centrum? Vanwege de oude volkswijsheid ‘wiens brood men eet, diens woord men spreekt’? Hoe kan het toch dat wij het hebben toegelaten dat politici zich bemoeien met gedichten over ons onderwijs, met sprekers die we op evenementen programmeren, met steun die we aan onderdrukte volkeren betuigen?

Bij dat laatste denk ik aan een Antwerpse jongerenorganisatie die een avond rond Palestijnse slachtoffers wilde organiseren, maar met een bang hart het telefoontje van de bevoegde politicus afwachtte. Zelf kreeg ik ook eens zo’n telefoon naar aanleiding van een debat dat enkele jongeren en ik hadden georganiseerd via onze jeugdwerking. We gingen een heikel debat over neutraliteit niet uit de weg, maar de politicus in kwestie reageerde woest. Het was een schande dat zo’n gevoelig thema werd besproken zonder de betrokken politici een kans op weerwoord te bieden.

Nu valt er wel wat voor te zeggen, vanuit de liefde voor het debat, maar ergens wringt het toch dat politici zomaar kunnen bepalen wie X over Y mag uitnodigen. Het is een akelig teken aan de wand dat wie programmeert, organiseert en verzamelt dat bijna niet meer lijkt te kunnen doen zonder een tik op de vingers door de bevoegde politici. Laat organisaties in plaats van uit de hand van politici te eten dus vooral maar zelf de samenleving voeden. Dat is wat ze het beste kunnen.