‘Alleen de kiesdrempel kan de liberalen redden’

Zaterdagochtend, een van de warmste weekends van het jaar. De Open VLD scoort historisch laag in De Grote Peiling, en Egbert Lachaert wil daar graag over vergaderen. Een digitaal partijbestuur wordt samengeroepen, maar eerst komt Lachaert samen met Alexander De Croo, Bart Somers en Vincent Van Quickenborne bij hem thuis. Alles is al eens gezegd, dit resultaat ligt in lijn met alle peilingen van de voorbije jaren. Het is alsof er iemand is gestorven van wie het einde al heel lang dichtbij was. Alles wordt nog eens gezegd. Niemand durft een grap te maken over het boekje dat Lachaert recent al in een eerdere wanhoopspoging in elkaar flanste. De premier aarzelt enkele keren, maar na een klein halfuur prevelt hij nogmaals het woord dat al jaren op zijn lippen ligt.

Kanseliersbonus.

Drie procent is die waard, naar het schijnt.

Ik probeer me de blikken voor te stellen die Somers en Van Quickenborne elkaar achter de rug van De Croo toewerpen. Somers nog wat geamuseerd, Van Quickenborne verbijsterd. Gelooft hij daar nog altijd in? Is hij aan het hallucineren van de hitte, of droeg hij eigenlijk helemaal geen helm toen hij viel met de fiets? Egbert Lachaert – sympathieke allemansvriend – bevestigt beleefd wat De Croo zegt. Dat mogen we inderdaad niet vergeten, er is nog altijd de kanseliersbonus. De premier wordt in dit land steevast beloond.

De Croo heeft het in 2020 zijn hele partij kunnen wijsmaken.

Noël Slangen schreef het maandag in Het Laatste Nieuws: hij zou niet weten wat hij Open VLD moet aanraden. Het is ook de reden waarom er nergens een roep om het ontslag van Lachaert weerklinkt: helemaal niemand die het weet. De partij moet echt niet bidden voor een kanseliersbonusje-van-niks, de liberalen moeten stilaan hopen dat ze onder de kiesdrempel zakken. Zolang Open VLD in 2024 zelfs maar één zetel in de Kamer overhoudt, zullen de liberalen in de volgende regering belanden en blijft de neergang van een partij die zichzelf suf heeft geregeerd aanslepen. Open VLD is als centrumpartij nu eenmaal nodig in welke regeringscoalitie ook, en ze heeft het niet meer in zich om een keertje te bedanken voor die twijfelachtige eer.

Wij zouden hen daarvoor overigens wel dankbaar moeten zijn, want de regeringsvorming duurt in België al lang genoeg zonder Open VLD’ers die zich beginnen af te vragen of ze hun partij en kiezers wel vooruithelpen door in een regering te stappen. Pas als de liberalen heel even onder de kiesdrempel verdwijnen, kunnen ze al die ballast van zich afwerpen. En dan kijken wie of wat er daarna weer boven water komt.

Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje hout op het vuur.