‘De klas moet worden teruggegeven aan de leerkracht’

Er was eens een leerkracht die elke dag een grote glimlach op de gezichten van haar leerlingen toverde. Door te inspireren, tot denken uit te nodigen en nieuwe talenten aan te boren. Om kansarme ruwe diamanten uit mijn klas te slijpen. Haar naam? Juf Lynn van het derde leerjaar. Een crack in haar vak. Een uit duizenden.

Voor mijn praktisch opgeleide ouders was er één levensmotto: alles wat zij deden, stond in het teken van het geluk van de kinderen. Hun grootste geluk schuilde in het kleinste geluk van hun kroost. De weg ernaartoe was de school. Met juf Lynn konden ze het dus erg goed vinden: zij zou hemel en aarde verzetten om mijn ouders’ kinderen op weg te helpen naar die bestemming.

De eindeloze bibliotheekbezoeken, waarbij we de kans kregen om literaire turven te verslinden. De rijke gesprekken nadien om kort en bondig – een leerplandoelstelling die ik nog altijd niet helemaal onder de knie heb – samen te vatten wat we hadden gelezen. De maaltafels tot in het oneindige herhalen, tot iedereen mee was. Ze deed het allemaal.

Het zijn mensen als zij die de sociale mobiliteit van kansarme kinderen aandrijven. Ook al moeten ze elke dag opboksen tegen het ondankbare imago van hun beroep. Juf Lynn was allesbehalve een ‘klaagster die veel vakantie had en maar twintig uur per week afklopte’.

De klas moet worden teruggegeven aan de leerkracht. Geef juf Lynn en haar collega’s een bord, stukjes krijt en een goed verlucht lokaal, en ze krijgen het allemaal voor elkaar. Weg met de bemoeizuchtige beleidsmakers en de experts-in-alles op Twitter. Want hun werk is geen kattenpis en vraagt alle vrijheid. Stelt u zich eens een wereld voor zonder juf Lynn, zonder uw eigen favoriete, energieke leraar. Zou u dan zijn wie u vandaag bent?

Juf Lynn was een halve Moeder Teresa die ik en alle leerlingen die ooit het genoegen hebben gehad om in haar klas te zitten eeuwig dankbaar zullen zijn. Wie weet loop ik haar ooit nog eens tegen het lijf, en fluistert ze een van haar lieflijke leuzen in mijn oor: ‘Een kus van de juf en een bank vooruit.’

Amir Bachrouri is voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad. Zijn column verschijnt tweewekelijks.