Arne Vandendriessche, koning van de aanbestedingen: ‘Ze noemen me soms de meest linkse liberaal’

Met zijn bedrijf Signpost verdient de Kortrijkse Open VLD’er Arne Vandendriessche goed aan het Vlaamse onderwijs. Te goed, volgens sommigen. ‘We worden nu scheef bekeken omdat we de markt in Vlaanderen domineren, maar ze zouden trots op ons moeten zijn’, zegt Vandendriessche.

‘Superambitieus’ is het woord dat telkens terugkeert als de naam Arne Vandendriessche valt. Al even berucht is zijn tomeloze zelfverzekerdheid. ‘Zelfs als hij het honderd procent bij het verkeerde eind heeft, is hij nog altijd zeker van zijn stuk’, zegt iemand die hem goed kent. Toch was Vandendriessche even uit zijn lood geslagen toen hij de voorbije weken in de pers en op sociale media van voorkennis werd beschuldigd. Nu de Vlaamse regering 375 miljoen euro vrijmaakt om de digitale sprong in het onderwijs te realiseren, is onder meer de levering van laptops aan scholen big business geworden. Dat Vandendriessches bedrijf Signpost zo goed als alle lucratieve contracten binnenhaalt, wekt argwaan. Zeker omdat hij in Kortrijk schepen is voor de Open VLD en zich al meer dan tien jaar in de slipstream van partijgenoot Vincent Van Quickenborne voortbeweegt.

Kortrijkzaan Arne Vandendriessche (38) komt niet uit een politiek nest, maar is naar eigen zeggen wel gebeten door politiek. ‘Ik keek destijds op naar Karel De Gucht, die minder zwalpte dan sommige andere liberalen, maar ook naar Johan Vande Lanotte (Vooruit), van wie ik les kreeg’, zegt hij. ‘Was ik niet bij de Open VLD terechtgekomen, dan had ik ook voor de socialisten kunnen kiezen. Ze noemen me weleens “de meest linkse liberaal”.’

Zijn doortocht in de politiek begon in 2008 op het kabinet van de tien jaar oudere Van Quickenborne, die toen minister van Ondernemen en Vereenvoudigen was. Ook ICT speelde in die bevoegdheid een belangrijke rol. Nadat de regering-Leterme II in 2010 was gevallen en de regeringsonderhandelingen bleven aanslepen, stortte Vandendriessche zich op de marketing van techbedrijven die hij op het kabinet goed had leren kennen. ‘Maar ik werk niet graag voor een baas’, zegt hij zelf. En dus kocht hij zich in 2014 in bij Signpost. Van bij het begin had hij grootse plannen voor dat bedrijf. ‘Het gaat nu de hele tijd over de laptops die wij aan het onderwijs leveren, maar dat is niet ons uiteindelijke doel’, legt hij uit. ‘Signpost wil een platform zijn waar studenten alle software vinden die ze voor hun studie nodig hebben. Niet alleen in België, maar in heel Europa willen we op dat vlak de grootste worden.’

Zover is het nog niet, maar Signpost boert wel heel goed. Vorig jaar wist het bedrijf in vergelijking met 2019 zijn omzet te verdubbelen tot 32 miljoen euro en zijn winst te vertienvoudigen tot 1,6 miljoen euro. Scholen zijn over het algemeen tevreden over de diensten die Signpost aanbiedt, maar over sommige praktijken zijn de directies veel minder te spreken. Zo deinzen ze er bij Signpost niet voor terug om advocaten in te schakelen die met loodzware fiscale claims dreigen als scholen met een andere leverancier in zee willen gaan. ‘Ik ben jaloers op wat Vandendriessche heeft opgebouwd, maar zou dat niet op zo’n manier willen bereiken’, zegt een concurrent.

Minister of staatssecretaris

Zijn intrede bij Signpost maakte geen einde aan Vandendriessches politieke drive. In 2016 schreef hij een scherp opiniestuk over zijn partij, waarin hij ervoor pleitte ‘om de basisprincipes van de Vlaamse liberalen weer manifester naar voren te brengen en opnieuw het marktleiderschap op te eisen’. Dat kreeg zoveel bijval dat algemeen werd verwacht dat hij het in de voorzittersverkiezing tegen Gwendolyn Rutten zou opnemen. Uiteindelijk waagde hij de sprong niet. ‘Ik herken mij wel in Arne. Hij is een groot talent, een selfmade politicus die zijn mening durft te geven. Goed zo’, zei Van Quickenborne daar destijds in De Morgen over. ‘Na zijn openlijke kritiek op de partij heeft hij een heel goed gesprek gehad met Gwendolyn. Toen hij buitenkwam, gaf hij toe dat ze toch wel een plan had. Ik heb hem toen geantwoord: “Als je gelooft in dat plan, hoef je ook geen kandidaat te zijn.” Voilà.’

Ondertussen was Vandendriessche ook in Kortrijk politiek actief. In 2017 werd hij er schepen en vandaag is hij bevoegd voor economie, energie en sport. Hoewel niet hij maar Ruth Vandenberghe plaatsvervangend burgemeester mocht worden toen Van Quickenborne vorig jaar minister van Justitie werd, mag zijn impact op de Kortrijkse politiek niet worden onderschat. Achter de schermen zou hij heel wat in de melk te brokken hebben. ‘Het was ook zijn idee om in 2018 niet als Open VLD maar als Team Burgemeester naar de verkiezingen te trekken’, zegt een getuige. ‘Van Quickenborne was daar geen voorstander van, maar de marketeer Vandendriessche heeft zijn idee toch kunnen doordrukken. En met succes.’

Niet dat hij zijn ambitie om iets in de nationale politiek te betekenen ondertussen heeft opgeborgen. Maar op de vraag om nog eens een gooi naar een parlementszitje te doen, ging hij in de aanloop naar de laatste verkiezingen niet in. ‘Ik heb geen zin om in het parlement te zitten om een mooie wedde op te strijken’, zegt hij. ‘Een uitvoerend mandaat als staatssecretaris of minister: dat is iets anders. Mijn moeder zegt weleens: “Jij wordt nog minister.” We zullen wel zien.’

Doener

Hoewel er veel respect is voor het ondernemerschap van Vandendriessche, hebben nogal wat collega’s en medewerkers het moeilijk met zijn manier van doen. Omdat hij altijd overtuigd is van zijn eigen gelijk, heeft hij volgens hen de neiging om zijn omgeving plat te walsen. ‘Hij is eerder een doener dan een denker’, zegt iemand die soms met hem samenwerkt. ‘Wil hij iets bereiken, dan gooit hij zich daarop en ziet hij wel waar hij uitkomt. Alles moet ook metéén gebeuren. Hij werkt keihard en verwacht niet minder van zijn medewerkers.’ Daarbij kan Vandendriessche soms grof uit de hoek komen. ‘Ik heb hem al vaker publiekelijk medewerkers horen uitkafferen’, zegt een getuige. ‘Hij schijnt te denken dat een sterke leider af en toe op zijn onderdanen moet schelden.’

Het grote succes van zijn bedrijf, zijn innige contacten met politici en zijn eigengereide houding wekken bij sommigen nogal wat weerstand op. Vandaar wellicht dat tegenstanders meteen in de aanval gingen nadat in de pers werd gesuggereerd dat Vandendriessche dankzij zijn politieke connecties met voorkennis mee zou dingen naar de aanbestedingen van scholen en onderwijsnetten. Zelf ontkent hij met klem: ‘Het zijn Europese aanbestedingen die wij volgens de regels van het spel hebben gewonnen van Duitse, Nederlandse en Franse concurrenten omdat wij als enige gespecialiseerd zijn in onderwijs. Daarom haalden we ook contracten binnen in Frankrijk en Spanje. We worden nu scheef bekeken omdat we de markt in Vlaanderen domineren, maar ze zouden trots op ons moeten zijn omdat we in Europa een steeds belangrijkere rol spelen.’

Niemand kan hardmaken dat hij van partijgenoten informatie krijgt die hem een voorsprong geeft op de concurrentie. Wel heeft hij dag na dag contact met politici en een open lijn met de liberale vicepremier. Het kan dus haast niet anders of zijn uitgesproken ideeën over de digitalisering van het onderwijs vinden een weg naar de standpunten van zijn partij en bij uitbreiding van de hele Vlaamse coalitie. Dat blijft zijn achilleshiel, en zijn concurrenten en politieke tegenstanders trappen er graag tegenaan.

Volgens intimi heeft Vandendriessche na de insinuaties over voorkennis heel even getwijfeld of hij wel in de politiek wilde blijven. Tegelijkertijd schepen, bedrijfsleider en vader van drie jonge kinderen zijn, is zo al niet vanzelfsprekend. ‘Elk kwartaal vraag ik me af of het nog wel combineerbaar is’, zegt hij. ‘Voorlopig wel. Maar of het zo blijft?’ Komt er een dag waarop hij moet kiezen, dan gaat hij volgens vrienden zonder aarzelen voor zijn bedrijf. ‘Ik wil met Signpost absoluut de grootste Europese speler worden op het vlak van studentensoftware’, zegt hij ook zelf. ‘Maar wie weet wat er over tien of twintig jaar met Signpost gebeurt? Misschien ga ik dan wel voor het voorzitterschap van de Open VLD, ook een uitvoerend mandaat.’