Je krijgt een beschermingsstatus in een land dat geen bescherming biedt.
Hoe ver kun je verbannen worden? Verbannen uit je moederland, uit de olijfgaard waaronder je stamboom begraven ligt. Verbannen van een thuis en het recht op een thuis en het recht om voor dat recht te vechten.
Overzee, naar een continent waar je verbannen wordt van je geschiedenis. Staatloos ben je nu, ontvreemd van identiteit, een vreemde. Verbannen van je toekomst, want je krijgt een beschermingsstatus in een land dat geen bescherming biedt. Griekenland spuwt je uit en ergens anders landen mag niet.
Verbannen over grenzen heen, waarin je evenzeer opgesloten als onwelkom bent, veroordeeld tot zwerven.
Verbannen, eerst van je burgerschap omdat je nu vluchteling bent en daarna van je vluchtelingenschap omdat je nu illegaal bent. Verbannen van je bestaan, want je bent illegaal. Uitgesloten van erkenning door de Belgische staat, en daardoor ook van je rechten. Verbannen naar de schaduw.
Verdreven uit de woede en het verdriet over een thuisland dat vernietigd wordt, je meest eerlijke en dierbare gevoel van rechtvaardigheid gelabeld als gevaarlijk.
Dan uiteindelijk verbannen van de buitenwereld. Geplaatst tussen de hoge muren van Belgische onverschilligheid, in een detentiecentrum met het doel je opnieuw te verbannen. Een gevangene, maar dan verbannen uit de rechtbank.
Hoe ver kun je verbannen worden?
Uit je eigen hart? Een hart waarvoor je bidt, dat het steeds opnieuw durft te breken. Want een hart dat niet kan breken werkt niet meer. Een hart dat uiteindelijk zo vaak is gebroken dat het niet meer van jou voelt.
Uit je eigen lichaam? Dat getekend en geketend is door de bureaucratische waanzin die in jou geen mens maar een ‘probleem’ ziet. Een lichaam dat geleefd wordt door een beleid dat erin bestaat om jou onmogelijk te maken.
Hoe ver kun je verbannen worden? En hoe ontzagwekkend is het dat de banneling weigert afstand te doen van al het zachte, fiere, magische, mooie, moedige dat hem mens maakt.
Voor Mahmoud Ezzat Farag Allah, die op 6 oktober uit het leven stapte in het gesloten detentiecentrum van Steenokkerzeel. Omdat hij van het leven verbannen was door de Israëlische staat, de internationale gemeenschap, de Europese Unie, de Belgische staat en de Dienst Vreemdelingenzaken.
Voor zijn vijf kameraden die na zijn overlijden in isolatiecellen werden gestopt, zodat hun woede en rouw niet te veel heisa zouden veroorzaken.
Voor de andere gedetineerden die in hongerstaking gingen en die, ondanks alles, blijven proberen om de verhalen van binnen het centrum naar buiten te brengen.
Voor die grote groep mensen die zichzelf heeft verbannen van hun diepmenselijke gevoel van medeleven en zo stilzwijgend toestemming geeft aan een migratiebeleid dat steeds meer slachtoffers maakt.
