‘#MeToo verdient iets meer sérieux, ook van vrouwen’

Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje hout op het vuur.

Wel, euh, ja, hebt u een momentje? Las u toevallig ook die open brief van vrouwelijke politici over #MeToo? Hij stond vorige week in De Standaard. Meer dan honderd vrouwen uit de politieke wereld willen daarmee een #MeToo-beweging op gang krijgen in hun beroepscategorie. Ik, euh, tja, ik geloof dat ik daar niet zo van onder de indruk was. Waarmee ik – tussendoor – absoluut niet wil zeggen dat de slinger is doorgeslagen.

Met Stéphanie D’Hose (Open VLD), Hannelore Goeman (Vooruit) en Nadia Naji, Tinne Van der Straeten en Petra De Sutter (Groen) stond er een indrukwekkende namenlijst onder die brief, dat was het ding niet. Maar het begon eigenlijk al met de titel, die – dat kan – de krant er misschien zelf boven had gezet: ‘Tijd voor een Belgische #MeToo in de politiek’. Een #MeToo, wat is dat eigenlijk? Dat is een schandaal waarmee meestal vrouwen naar buiten komen om het grensoverschrijdende gedrag van een man aan te klagen dat vaak jaren-, soms decennialang ongestraft bleef.

Dat schandaal, euh, is er alleen helemaal niet.

Er is natuurlijk het wanstaltige gedrag van Michel De Herde (Défi), tegen wie ondertussen ook een gerechtelijk onderzoek loopt. Maar verder moest De Standaard al snel teruggaan tot 2009, toen Patrick Dewael als Kamervoorzitter in het parlement een onnozele, vulgaire opmerking naar CD&V’ster Katrien Partyka had geroepen. Dat was totaal misplaatst, maar valt in het niet bij alle gruwelijke getuigenissen die we de voorbije jaren hebben moeten lezen van andere vrouwen.

De vrouwelijke politici schuwen de grote woorden nochtans niet. ‘Het taboe en de omerta moeten op de schop’, schreven ze. Over welke omerta gaat het precies? Het is bevreemdend als 120 vrouwen die meedraaien aan de top zeggen dat er een omerta is in de politiek, zonder dat er vervolgens ook echt een onthulling wordt gedaan. Als het een omerta is over de manier waarop die ondertekenaars in het verleden zijn behandeld, weten ze het ook zelf goed stil te houden. Er wordt opgeroepen tot de oprichting van een nieuw instituut als meldpunt, dat wel.

De mannen in de Belgische politiek zijn geen haar beter dan andere mannen. Ik geloof meteen dat de opmerking van Dewael slechts een proevertje is van wat vrouwen aan seksistisch, misogyn machogedrag te verduren krijgen in de Wetstraat. Maar die brief las als een rare parodie op de strijd die andere vrouwen al meer dan vijf jaar voeren. #MeToo verdient iets meer sérieux, ook van vrouwen.