Martha Balthazar
Liefdesbrief aan Brussel: ‘Geluk vind ik in jouw straten omdat ze me leren dat er geen recept is voor geluk’
Ik rol je berg af, van Etterbeek tot Anderlecht, en hoop dat de tocht nooit stopt.
Deze brief is al geschreven, al duizenden keren is jou de liefde verklaard. Dichters hebben je ruwe schoonheid tevergeefs in zinnen gegoten, stille minnaars over je innerlijke rijkdom verteld. Dat je lelijk bent en daarom mooi, chaotisch en daarom bijzonder, woelig en daarom opwindend, het is gezegd, het is gezegd. Maar de septemberzon op je gelaat maakt van een fietser toch een schrijver, je bronstige nazomer gebiedt me toevlucht te zoeken tot dit cliché. Ik rol je berg af, van Etterbeek tot Anderlecht, en hoop dat de tocht nooit stopt. Je brengt me langs afterworkaperitieven, padelwedstrijden, Syrische barbecues en clandestiene concerten. Onderweg hoor ik al je accenten, om elke hoek heb jij een nieuw gezicht.
Natuurlijk ben je de meeste dagen veel grijzer dan deze brief doet geloven, ben je hard en voor velen onherbergzaam. Maar het is in deze drukte dat het thuiskomen begint, het is in jouw stoffige lucht dat ideeën van vrijheid zijn te vinden. Want uit de ramen van de buren komen geuren waarvan ik niet weet hoe je ze kunt creëren, in je hoge kantoren wordt werk gedaan waarbij ik geen verbeelding heb. Langs mij lopen vrouwen in gewaden die ik waarschijnlijk nooit zal dragen en andere in fluo leggings waarvan ik niet weet waar je ze kopen kunt. Dat is de rijkdom en het comfort die je wanorde biedt, het besef dat mijn leven zich afspeelt naast zo vele levens die niet op het mijne lijken. Dat mijn leven even willekeurig is als dat van de mannen in het café op mijn hoek. Geluk vind ik in jouw straten omdat ze me leren dat er geen recept is voor geluk. Dat er niet één vorm is om waarde te hebben en dat je je waarde dus zelf vormen moet.
Liefste, ik wil je niet bezingen om de stemmen van afgunst te overstijgen. Ik hoef niemand van jouw schoonheid te overtuigen, dit is meer dan een politiek pleidooi. Maar in een wereld waar bedrijven een patent denken te hebben op hoe het leven eruit hoort te zien, waarin geluk wordt vermarkt en verkocht en het idee van vrijheid door enkelen bepaald, ben jij troost en inspiratie. In de steeds engere monocultuur van het denken is het vieren van jouw veelheid een vorm van heilzaam verzet. Diversiteit vraagt werk, zoals harmonieën werk vragen, het is een vermoeiende en verwarrende realiteit maar ook de enige waarachtige en evengoed de enige vol fantasie. En als Bruxelles bruxellait zoals Jacques Brel het zong, dan doet Brussel nu eenmaal dromen.
Martha Balthazar is theatermaakster. Haar column verschijnt tweewekelijks.