Karl Vannieuwkerke en zijn vriendin verkopen hun huis. En dat is best bijzonder, vindt Knack-reporter Stijn Tormans.
Het beursgebouw van Kopenhagen staat in de fik, en de rest van de wereld ook, maar het meest gelezen artikel op de nieuwssites gisteren was een vastgoedfilmpje van Karl Vannieuwkerke. De populaire sportpresentator doet wat zo veel Vlamingen doen: hij verkoopt een huis dat hij een paar jaar geleden gekocht heeft, ‘omdat de plannen veranderd zijn’.
Op het eerste gezicht is het banale clickbait: we loeren nu eenmaal graag binnen bij iemand anders. En al zeker bij een BV, die dan nog eens een filmpje maakt met dronebeelden en zich voor de gelegenheid ontpopt als een echte vastgoedmakelaar. Inclusief ietwat gladde praatjes en Engelse woorden.
‘Stel je eens voor dat je hier je master bedroom van maakt’, zegt Vannieuwkerke in zijn filmpje. ‘Prachtig licht ’s morgens, uitzicht op het park. Hier ontwaken moet ongeveer synoniem zijn met wakker worden in het paradijs.’ En dan zwijgen we nog over ‘de tuin die het potentieel heeft om uit te groeien tot je eigen botanical garden in een binnenstad die UNESCO-werelderfgoed is.’ Zelfs de fles wijn uit 1947 in de kelder wil Vannieuwkerke laten liggen voor de koper.
Slimme jongen
Toegegeven, die gladheid is voor één keer terecht. Vannieuwkerke verkoopt een waanzinnig mooi huis aan het Colaertplein, een filmdecor. Als wij wat beter zouden verdienen bij Knack, of ergens 799.000 euro in een geheime kluis hadden liggen, dan hadden we een deal, Karl. Zeker omdat het huis van de legendarische architect Jules Coomans is, de man die het gezicht van het naoorlogse Ieper bepaalde.
En de slimste van de klas. Op zijn twintigste behaalde Coomans al zijn diploma burgerlijk ingenieur, op zijn vierentwintigste was hij stadsarchitect. En in zijn jaren vijftig overtuigde hij de Belgische regering om Ieper weer op te bouwen zoals het was.
Evident zal dat wel niet geweest zijn. Winston Churchill wilde Ieper in puin laten liggen, als eresaluut aan de ontelbare Engelse soldaten die er gesneuveld zijn. Terwijl anderen, zoals de Brusselse architectuurprofessor Eugène Dhuicque, er dan weer een moderne stad van wilden maken. Een nieuwe stad voor een nieuwe tijd.
Als Churchill zijn zin had gekregen, dan had er nu in België een modern Pompeii gelegen. Een waanzinnige aanklacht tegen de oorlog ook.
Marioepol
De queeste van honderd jaar geleden is ook die van vandaag: op dit moment stellen ze zich in Oekraïne net dezelfde vragen als toen in de Westhoek. Er bestaat zelfs een Mariupul Refund, een netwerk van Oekraïense en internationale architectuurdeskundigen die nadenken over het naoorlogse Marioepol. Ook daar barst weer dezelfde discussie los.
Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik hou van het Ieper van Jules Coomans. Op een koude lentedag zoals vandaag vraag ik me ook af hoe mooi Oostende had kunnen zijn, als ze na de Tweede Wereldoorlog alles hadden teruggebouwd zoals het was. Inclusief dat exuberante en verrukkelijk mooie Casino. Al heeft het huidige van Leon Stynen ook wel wat. Net zoals ik Rotterdam best te pruimen vind.
Maar, om de woorden van Vannieuwkerke te gebruiken, stel je eens voor dat Churchill zijn zin had gekregen: dan had er nu in België, in het hart van Europa, een modern Pompeii gelegen. Oradour-sur-Glane, maar dan in het groot. Een symbool van de moderne waanzin en een eeuwige aanklacht tegen de oorlog.
Buiten blijft het intussen onverminderd regenen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier