‘Eens te meer toont deze regering aan Kabila dat België veel blaft, maar nooit bijt’

‘De langverwachte Afrikanota, die de regering vandaag presenteert in het parlement, is een nietszeggende allemansvriend geworden’, schrijven SP.A-Kamerleden Dirk Van der Maelen en Fatma Pehlivan.

Vorig jaar was het precies twintig jaar geleden dat een Belgische regering – toen bij monde van Frank Vandenbroucke – een poging ondernam om een strategische visie over de Belgische rol in Centraal-Afrika op papier te zetten. Dat deze regering zich hier aan waagt, is verdienstelijk, helaas is het resultaat ontgoochelend.

De langverwachte Afrikanota, die de regering vandaag presenteert in het parlement, is een nietszeggende allemansvriend geworden. De tekst is niet meer dan een opsomming van mooie principes: ‘De versterking van de rechtsstaat, de mensenrechten en de democratische ruimte zijn prioriteiten van het Belgische beleid in Centraal-Afrika’. Dat zal heus wel, maar intussen komt het Congolese volk al maandenlang op straat voor meer bescherming en democratische inspraak en doet België niets.

Twee weken geleden werden tientallen mensen gedood tijdens protesten doorheen het hele land nadat de beslist werd om de verkiezingen uit te stellen. Nog tientallen meer werden gearresteerd. De Congolese bevolking wil nieuwe verkiezingen, zoals voorzien in de grondwet, maar president Joseph Kabila blijft zitten en schendt de mensenrechten dag na dag. Deze Afrikanota spreekt over de presidentsverkiezingen aan het einde van de tweede ambtstermijn van Kabila als een ‘geloofwaardigheidsproef van zijn instellingen‘.

Vrij spel voor Kabila

Er had beter gestaan: ‘onze reactie op wat nu in Congo gebeurt, is een geloofwaardigheidsproef van ons beleid in dat land’. Terwijl Congo in brand staat, houdt België zich uit de rook. Wat hebben we aan een lijst vol mooie principes, als we concreet niets doen wanneer die principes geschonden worden? Er is in Congo maar één iemand blij met de Belgische Afrikanota en dat is Kabila zelf. Het is voor hem een zoveelste teken dat België veel blaft, maar nooit bijt. Hij krijgt van onze regering vrij spel.

Na 15 jaar Kabila bengelt de Democratische Republiek Congo helemaal onderaan de internationale lijstjes wat betreft armoede, toegang tot onderwijs en gezondheidszorg. Corruptie en geweld zijn er een dagelijkse realiteit. Het Congolese volk komt vandaag op straat en schreeuwt om verandering, om veiligheid, om democratische inspraak, om vooruitgang. Dat protest wordt met bloed gesmoord.

België moet pleiten voor gerichte individuele sancties tegen de verantwoordelijken voor het geweld. We zouden op Europees niveau moeten pleiten voor het bevriezen van tegoeden en een inreisverbod voor de verantwoordelijken. De zogenaamde stille diplomatie van de laatste maanden heeft geen vruchten afgeworpen. Integendeel. De situatie blijft escaleren.

Wij moeten Europees ons erkend gezag rond Congo gebruiken om de schenders van mensenrechten te straffen. Zo hebben de Verenigde Staten onlangs nog sancties uitgesproken tegen drie Congolese officieren. Maar van een dergelijke ambitie en krachtig beleid is in deze strategienota geen sprake.

Van ons hoeft de regering geen dankwoord te verwachten, misschien komt dat nog wel via een briefje van Kabila en zijn entourage.

Dirk Van der Maelen en Fatma Pehlivan zetelen voor SP.A in de Kamer.