‘De klad begint wat in mijn culturele lockdown te komen’

Ik beken, ik ben een mislukte acteur.

De klad begint wat in mijn culturele lockdown te komen. Ik had al iets kunnen vermoeden toen ik vorige week naar Four Weddings and a Funeral zat te kijken – euh, ja, nu weet ik tenminste wat het is. Maar deze zaterdag werd het onmiskenbaar. Ik vond mezelf op Netflix, voor Justin Timberlake + the Tennessee Kids, een concert van Timberlake uit 2015. Wel vier sterren in The Guardian en het is best plezierig om Timberlake een zaal te zien entertainen, doch niet erg memorabel. Zijn optreden bracht enkel een pijnlijke herinnering terug.

Ik had u dit wellicht al veel vroeger moeten vertellen, als full disclosure.

Ooit, lang geleden, heb ik auditie gedaan voor een theatervoorstelling. Het Toneelhuis produceerde in die tijd As you like it, een bewerking van Shakespeare die werd gespeeld door negen jonge, mannelijke acteurs. Die voorstelling was, in mijn herinnering althans, ontzettend populair, en het had ook wel iets van een boyband. De regisseur, Peter Seynaeve, wilde daarna vaker met jonge acteurs werken en richtte JAN op. Hij organiseerde daarvoor een auditie en ik was in die tijd nog zodanig op zoek naar mezelf dat ik niet uitsloot een acteur te zijn.

Ik was zestien jaar, of ik hoop toch niet ouder te zijn geweest, en ik moest in een van de repetitieruimtes van hetpaleis in Antwerpen zijn. De scène die daarop volgde, schiet nog geregeld door mijn gedachten. Na een inleidend gesprekje en na mijn ingestudeerde monoloog te hebben gespeeld, vroeg Seynaeve mij om te dansen. Hij zette SexyBack op, van Justin Timberlake. De keren in mijn leven dat ik daarvoor al echt had gedanst, waren op de vingers van één hand te tellen. Ik weet niet of hij de paniek in mijn ogen kon zien, maar wat hem vast en zeker niet is ontgaan is dat ik als een kangoeroebal door die ruimte begon te stuiteren. Ik sprong van de ene kant van het zaaltje naar de andere kant, wellicht om te bewijzen dat ik me voor niets te beroerd voelde. Ik kan me niet meer herinneren wat ik ondertussen met mijn armen deed, maar het moet er gruwelijk hebben uitgezien. Ik wist niet wat ritme was.

Ik werd, uiteraard, niet opnieuw gevraagd.

Het geval wil dat ik de voorstelling die daaruit kwam, Thierry, ongelooflijk slecht vond. Door omstandigheden zag ik ze twee keer en telkens raakte ik er tegen mijn gezelschap niet over uitgepraat hoe blij ik was dat ik niet voor die auditie was geslaagd. Thierry werd geheel onterecht geselecteerd voor het Theaterfestival. Ik was enkel goed genoeg voor de journalistiek.