Christophe Slagmuylder (Festwochen Reframed): ‘Nu een festival organiseren is engagement tonen’

De in Brussel geboren en getogen Christophe Slagmuylder, ex-directeur van het Brusselse Kunstenfestivaldesarts, leidt sinds 2018 het jaarlijkse festival Wiener Festwochen. Als coronaproof alternatief presenteert hij nu Festwochen Reframed.

‘ This madness has to stop’, speechte de Braziliaanse actrice en regenwoudactiviste Kay Sara op 15 mei, tijdens de opening van de digitale editie van uw festival. Is Festwochen Reframed een eerste poging om haar oproep te beantwoorden?

Christophe Slagmuylder: Het is een kleinschalige aanzet. De coronacrisis plus Kays oproep om ons te verzetten tegen de vernietiging van het Amazonewoud zetten aan tot reflectie. Momenteel schrijf ik met mijn festivalteam een manifest. Daarin stellen we dat kunstenaars duurzamer en minder moeten produceren, en niet noodzakelijk de wereld hoeven rond te vliegen. Al mogen we het internationale aspect niet overboord gooien. Maar in plaats van louter internationale producties in te vliegen, willen we meer inzetten op residenties van internationale kunstenaars die hun werk ter plekke creëren. Zo versterk je de sociale rol van een festival. Een festival is een sociale ruimte, hè? Het is een geweldige ontmoetings- en verbindingsplek.

Hoe wil Festwochen Reframed verbinden?

Slagmuylder: Door überhaupt plaats te vinden! Ik ben een optimist en besloot in maart dat we op het einde van de zomer sowieso de mensen de kans zouden geven om samen een livevoorstelling te beleven. We doen dit ook voor de kunstenaars. Nu een festival organiseren, is engagement tonen voor de artiesten die al maanden werkloos toekijken.

Welke kunstenaars treden op?

Slagmuylder: Anne Teresa De Keersmaeker opent ons festival met Goldberg Variationen, BWV988. Ze werd deze zomer zestig. Dit is de laatste keer dat ze zelf in première gaat met een solo. Ze speelt in het imposante MuseumsQuartier. Ze repeteerde de solo dit voorjaar in haar eentje in Gaasbeek. Die solo is het enige wat ik de voorbije maanden heb gezien. Terwijl ik naar Anne Teresa keek, besefte ik hoeveel behoefte we wel hebben aan live kunsten. Ook de minimalistische muziek van de 88-jarige Franse componiste Éliane Radigue zal in het MuseumsQuartier klinken. En we hoopten Eraser Mountain van Toshiki Okada te tonen, waarin een wereld met louter objecten, van wasmachines tot XL-broodroosters, ontstaat, maar alleen het decor is tot in Wenen geraakt. (lachje)

Gelukkig is de Donau er.

Slagmuylder: Ja! Last Time, This Time, Next Time is een openluchtproject in USUS am Wasser, een prachtplek met een openluchtpodium en eettentjes langs de Donau. Op 12 september is iedereen er van 12 uur ’s middags tot middernacht welkom om bij te praten en samen – eindelijk – van gratis dans, performance, beeldende kunst en muziek van lokale kunstenaars te genieten.

Zomer van Antwerpen stopte eind juli omdat in Antwerpen de coronabesmettingen fel stegen. Houdt u rekening met eenzelfde scenario?

Slagmuylder:(zucht) Die kans is zó klein. Nu vinden de honderdste Salzburger Festspiele plaats. Het was géén optie om dat te annuleren. En in september herbeginnen de Wiener Staatsoper en het Burgtheater. Allemaal met draconische preventiemaatregelen, dat wel. Ook ons preventiedossier telt 111 pagina’s. Maar we mogen weer live ontroeren en ontroerd worden. Al moeten we een mondmasker dragen, afstand houden en nadien recht naar huis gaan. Het wordt intens. Intiem wordt het pas weer vanaf 2021. Hoe dit allemaal kan? Wenen houdt van cultuur en is er trots op. Men doet alles om de sector snel herop te starten. Intussen krijgen de kunstenaars uitkeringen. Ik hoop écht dat het in België ook die kant op gaat.