De verhoopte stormloop van particuliere kandidaat-autokopers naar de showrooms is uitgebleven. Enkele recent verschenen studies hebben daar een verklaring voor gegeven, de ene al geloofwaardiger dan de andere. Misschien schuilt hierin wel de echte reden voor hun terughoudendheid, het consumentenvertrouwen is zoek. Bovendien zijn nieuwe gewoon auto’s te duur geworden.
Eerlijk gezegd, ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal mails dat ik de voorbije dagen van automerken heb ontvangen waarin zij mij attenderen op hun saloncondities. Want ook zonder een honderd-en-een editie van het autosalon van Brussel gaat de autosector ervan uit dat wij in januari met zijn allen een nieuwe auto willen kopen. Naar goede gewoonte, zeg maar.
Mijn droomauto kost uiteindelijk een derde meer
En ja, ik heb het spel meegespeeld en neen, ik heb niet toegehapt. Om de eenvoudige reden dat ik mij bedrogen voel ik mijn verwachtingen. Maar eerst het goede nieuws. Ik heb online bij drie merken mijn interesse laten blijken en in alle drie gevallen heb ik binnen de 24 uur een vriendelijke verkoper aan de lijn gekregen. Het telefonisch contact heeft geleid tot een bezoek aan de showroom met telkens een lekkere koffie mét koekje als verwelkoming.
Nergens lang moeten aanschuiven, het was overal vrij rustig zeg maar. Geen vergelijking mogelijk met de stormloop bij het begin van het echte autosalon in Brussel. Ook qua aankleding is het verschil met de paleizen op de Heizel vrij groot. Van champagne geen spoor te bekennen. Die is allicht, buiten beeld, voorbehouden voor wie daadwerkelijk een bestelbon ondertekent.
Want daar is het dezer dagen meer dan ooit om te doen. De cijfers van vorig jaar geven immers een vertekend beeld van de situatie op het terrein. Door de lange levertijden zijn er vorig jaar meer auto’s geleverd en ingeschreven dan in werkelijkheid verkocht. Een gevolg van de sterke terugloop van de particuliere verkoop. Andermaal. Die vertegenwoordigt inmiddels nog amper een kwart van de totale autoverkoop in ons land.
Ik stel mezelf voor als iemand die kortelings met pensioen gaat en op zoek is naar een nieuwe auto, ter vervanging van zijn dienstwagen. Gezien mijn leeftijd en toekomstig inkomen gaat mijn voorkeur uit naar een compacte SUV mét automaat, ik verwijs ook al naar een bepaald model dat mijn aandacht heeft getrokken.
Het valt mij op dat de verkopers geen enkel woord reppen over de elektrische wagens in hun gamma. Heeft het er misschien mee te maken dat ik in een landelijke omgeving woon zonder een ruim aanbod aan laadpalen op wandelafstand? Willen zij een discussie voorkomen over de voor- en nadelen van elektrisch autorijden of over de opportuniteit van de Vlaamse aankooppremie aan particulieren die een e-auto kopen? Ik heb er het raden naar.
Ondanks hun jeugdige leeftijd gaan zij alle drie mogelijke valkuilen vakkundig uit de weg. Met af en toe een ingestudeerde kwinkslag om de discussie levendig te houden, onder andere bij de keuze van de optiepakketten. Die jagen de instapprijs in geen tijd pijlsnel de hoogte in, zo ervaar ik.
Hoe langer de conversatie duurt, hoe duidelijker het wordt dat de geafficheerde prijs op de site enkel en alleen een lokmiddel is, een teaser. Op het eerste zicht leek het erop dat ik een voordeel van 13.470 euro zou doen maar uiteindelijk is dat ongeveer het bedrag dat bovenop de geafficheerde prijs komt voor de auto van mijn dromen. Of een derde meer.
Of de verkoper misschien een stockwagen in de aanbieding heeft? Jazeker, maar die blijkt duurder te zijn dan een gloednieuwe omdat de wagens in stock door de band full option zijn. De goedkopere zijn uitgerust met een handgeschakelde versnellingsbak en een te kleine motor.
Terug buiten ben ik onder de indruk van het professionele gedrag van de verkopers in wat het heetst van de strijd heet te zijn. Geen onvertogen woord over de concurrentie, wel hameren op de eigen kwaliteiten en wijzen op het belang van een goed persoonlijk contact en dito service.
Mij valt ook op dat er minder financiële speelruimte is dan in het verleden, ondanks de veelbelovende reclameboodschappen van de merken. Dat heeft er allicht mee te maken dat er minder kapers op de kust zijn. De meeste familiale merkverdelers zijn immers overgenomen door een grote autogroep, op groepsniveau bestaan duidelijke afspraken over een uniforme prijs. Meer dan ooit bepaalt het imago van het merk en het kwaliteitsniveau van hospitality bij de dealers voor welk merk een kandidaat-koper uiteindelijk kiest.
Particuliere autokoper is vertrouwen kwijt
Dat de particuliere autoverkoop jaar na jaar achteruitgaat, heeft meerdere oorzaken. Volgens een recent onderzoek van Toyota stelt één particulier op drie de aankoop van een nieuwe auto op korte termijn gewoon uit. Zeven op de tien doen dat omdat zij de prijs te hoog vinden, over een periode van vijf jaar zijn sommige modellen inderdaad de helft duurder geworden.
En één op de twee is onzeker over welke aandrijving het best past bij zijn of haar mobiliteitsprofiel. Feit is dat de Belg steeds minder gelooft in de elektrische auto. Tenminste, dat staat te lezen in een enquête van BNP Paribas Fortis. Slechts 37 procent overweegt om tegen 2029 een elektrische of hybride aan te schaffen.
In 2022 was nog 47 procent van plan om de switch te maken. Het aantal Belgen dat zegt nooit te zullen overschakelen blijft stijgen: van 35 procent in 2022 naar 42 procent nu. De weerstand is het hoogst bij de 55-jarigen maar is bijna even hoog in de leeftijdscategorie van 35 tot 44 jaar. De weerstand is ingegeven door de stress om het beperkte rijbereik, de hoge kostprijs, de lange laadtijd en het gebrek aan laadpalen.
Toch verkopen elektrische wagens almaar beter. Alles samen vertegenwoordigen die momenteel 40 procent van de nieuwe inschrijvingen, de overgrote meerderheid zijn bedrijfswagens. Dat heeft alles vandoen met de autofiscaliteit in ons land.
Volgens het onderzoek van Toyota – de nummer drie in ons land qua particuliere verkoop – ervaart de helft van de particulieren de zoektocht naar een nieuwe wagen als een moeilijke opdracht. Bij één op de drie speelt de overvloed aan informatie een negatieve rol. De consument ziet door het bos de bomen niet meer, zo is te horen. Hij of zij weet niet meer wie of wat te mogen geloven.
Wie betaalt de rekening?
Nog een laatste woord over de invoering van de Vlaamse aankooppremie voor een elektrische auto en de aangekondigde verhoging van het Voordeel Alle Aard (VAA). Door het Europese voorzitterschap van ons land hebben de topministers minder tijd en aandacht voor voornoemde dossiers en is het wachten op een definitieve beslissing.
Valt die negatief uit en komt van uitstel een afstel van de Vlaamse aankooppremie, zullen de merken dan de premie van 5.000 euro uit eigen zak betalen, zoals hun Duitse collega’s dat recent hebben gedaan? In bevestigend geval dringt de vraag zich op waar die vrijgevigheid plotseling vandaan komt. Hebben de constructeurs de prijs van hun elektrische auto’s kunstmatig hoog gehouden in de wetenschap dat de overheid toch over de brug zou komen met een aankooppremie?
En waarop wacht minister van Financiën Van Peteghem om de CO2-coëfficiënt vast te leggen waarop de VAA wordt berekend? Die wordt elk jaar vastgelegd op basis van de gemiddelde CO2-uitstoot van alle nieuw geregistreerde auto’s. Hoe lager de gemiddelde uitstoot, hoe hoger het VAA.
Voor deels of volledig elektrisch aangedreven auto’s blijft de stijging voor 2024 beperkt tot 3,9 procent met een ondergrens van 1.600 euro per jaar. Voor benzine- en dieselwagens zal de stijging veel forser zijn, sprake is van zo’n 20 procent extra.
Het gerucht doet de ronde dat er een politieke deal in de maak is die erop neerkomt dat uiteindelijk de belastingbetaler de rekening moet betalen voor wat in feite het gevolg is van een manifest gebrek aan visie, moed en daadkracht vanwege dé politiek. Het verbaast mij dat zowel de rechtse als linkse oppositiepartijen hier geen aandachtspunt van maken in de media. Begrijp ik het goed dat ook zij in dit verkiezingsjaar zo veel mogelijk doelgroepen te vriend willen houden?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier