‘Hoe zal prins William helpen om de daklozencrisis op te lossen?

‘De interesse van de Britse prins William in dakloosheid, in tegenstelling tot die van de Britse regering, is lang en oprecht’, schrijft Lia Van Bekhoven vanuit Londen.

Het stond er echt. ‘Prins William: Ik wil een einde maken aan dakloosheid in Groot Brittannie’. Nou is het goed te weten dat het bedenken van originele krantenkoppen een van de tomeloze talenten is die de Britten eigen zijn. Neem de anti-Europese: ‘Up yours, Delors’, uit The Sun (1990) met een foto van een tweevingerige groet naast een portret van de toenmalige voorzitter van de Europese Commissie. Of, ‘Lettuce Rejoice’ van de Daily Star die vierde dat het leven van een ijsbergsla langer bleek dan het premierschap van Liz Truss. Of, mijn favoriet: ‘Freddie Starr at mijn hamster op’. Zanger en levenslange vegetariër Freddie Starr ontkende een hap genomen te hebben van de (levende) hamster van een vriendin, nadat ze geweigerd had een broodje voor hem te smeren, maar de kop op de voorpagina van The Sun uit 1986, later op T-shirts afgedrukt, zou een van ’s lands meest iconische krantenkoppen worden.

Maar Williams filantropische initiatief was afgedrukt in The Sunday Times, een blad dat zijn status van heer in de krantenwereld zelfs de digitalisering in wist te slepen. Nu is de Britse kroonprins niet iemand die je van roekeloos gedrag kunt beschuldigen. Hij is zo vanilla als zijn broer Harry risicovol is. De grootste opschudding die William veroorzaakte volgens ‘Reserve’, de memoires van zijn broer, dat hij bij een vechtpartij Harry’s hondenbak gebroken had. Er is geen enkele context te bedenken waarin zo’n daad revolutionair is. Maar het willen beëindigen van de daklozencrisis? Nou hebben we het ergens over.

Dakloosheid is een van die grote, sociale problemen die, evenals de gevolgen van Brexit, hongerige kinderen, vervuilde rivieren en een wachtlijst van 650.000 rechtszaken, door de regering genegeerd worden. Er zijn honderdduizenden levens mee gemoeid, maar je zoekt er vergeefs naar op politieke agenda’s. Nou is dakloosheid een breed begrip. Van de 270.000 Britten die als zodanig geregistreerd staan, slapen er maar heel weinig op een bank in het park. Dakloze jongeren ‘surfen’ meestal op banken van vrienden, dakloze gezinnen huizen in bed and breakfast hotelletjes waar ze een kamer per gezin bezetten, met anderen een keuken delen en waar kinderen in het trappenhuis hun huiswerk doen.

Gaat William, eigenaar van tenminste vier paleiselijke optrekken en op den duur van het gehele Britse rijk, inclusief bijbehorende kustlijn, kunstschatten en alle zwanen van het land, zijn schouders onder die crisis zetten? ‘Je zult het zien als ik alles op orde heb’, zegt hij. Hij zal zijn ‘echt grote project’ waar hij jaren aan gewerkt heeft, ergens de komende weken opstarten en we mogen best weten dat hij daar ‘bloednerveus’ over is. De kern van zijn ‘ambitieuze vijfjarenplan’ is om sociale woningen te bouwen op zijn hertogdom van Cornwall. En waarom niet? Alles kan als je eigenaar bent van een landgoed van 130.000 acre dat zich uitstrekt van west Engeland tot aan de zuidoostkust en waaruit je jaarlijks 23 miljoen euro trekt.

De interesse van de royal in dakloosheid, in tegenstelling tot die van de Britse regering, is lang en oprecht. William was elf toen zijn moeder hem en Harry voor het eerst meenam naar een opvangcentrum voor daklozen in Londen. Later sliep hij een nacht op straat, hielp met een gezichtsmasker op voedsel maken en uitdelen aan daklozen tijdens corona en werd vorig jaar gefotografeerd door een voorbijganger toen hij met een pet op die hem niet onherkenbaar maakte, de daklozenkrant stond te verkopen bij een metrostation. William is beschermheer van twee daklozenorganisaties.

In een land waarin het soms lijkt alsof niks meer werkt en waar miljoenen Britten leven in een permanente mist van spanning en zorg, met uitzondering van supporters van Manchester City of degenen die een kaartje hadden voor Glastonbury, hoeft een gezaghebbend orgaan alleen maar een crisis te erkennen om te zorgen voor een gevoel van opluchting.