Hoe iedereen, zelfs psychiaters, een graantje wil meepikken van de liefdesindustrie.

Er valt nauwelijks te ontsnappen aan de lang op voorhand te reserveren Valentijnsdiners, de amoureuze hotelarrangementen en de spabehandelingen waarbij uw liefdeschakra’s weer netjes gekalibreerd worden. Geen enkele emotie wordt zo commercieel uitgebuit als de liefde.

Dat heeft ook psychiater Dirk De Wachter goed begrepen. Om u in deze verwarrende tijden weer op het rechte liefdespad te helpen, heeft hij uit dienstbaarheid het boekje Liefde, een onmogelijk verlangen? uitgebracht. Er is de komende weken geen ontsnappen aan: De Wachter zal u op Klara samen met presentator Pat Donnez door de wondere wereld van de liefde gidsen met zijn boek als leidraad.

Nou ja, boek. In honderd opgerekte pagina’s onderzoekt De Wachter waar het allemaal kan mislopen in uw relatie, daarbij geruggensteund door het beste wat de wereldliteratuur te bieden heeft. Eerst bauwt hij vooral zijn collega Paul Verhaeghe na – het neoliberalisme en de meritocratie zijn de ultieme zondebokken -, waarna hij de spektakelmaatschappij hekelt. Dat het niet meer zo goed botert tussen u en uw geliefde komt vooral omdat u zich blindelings identificeert met filmsterren en reclameboodschappen. Kort gezegd: het is de schuld van Brad Pitt.

Tussendoor biedt De Wachter, die zichzelf een ‘verdrietdokter’ noemt en zo de Bumba-toon van zijn boekje aanhoudt, u enkele tegelwijsheden waar u zeker een vijftal seconden over kunt nadenken. Zo is het ‘bij momenten lastig leven op aarde’, moet u vooral ‘curieus blijven naar elkaar’, en is liefde een ‘vuur dat smeult maar niet verbrandt’. Let wel, liefde is complex. De verdrietdokter heeft die complexiteit in een schema gegoten: een piramide met drie laagjes. In het klasje van juf Isabelle zijn ze helemaal mee.

De ‘wereldliteratuur’ blijkt bij De Wachter trouwens voornamelijk door één man geschreven: Leonard Cohen, die om de drie pagina’s geciteerd wordt. Niets mis met de verzen van de Canadese bard, maar geplaatst naast de simplismen van De Wachter, lezen ze toch wrang. Onthutsend dat iemand die beroepsmatig zou moeten beseffen hoe eindeloos complex de menselijke geest in elkaar zit, een boek durft te vullen met platitudes waar de Bond zonder Naam zich voor zou generen.

Zijn pleidooi voor meer ‘gewonigheid’ is dan wel weer een aanrader: samen op de bank zitten en gezellig toekijken hoe de pagina’s nasmeulen in de haard levert inderdaad een geslaagde Valentijn op.

Roderik Six

De ‘verdrietdokter’ reikt tegelwijsheden aan waar u zeker een vijftal seconden over kunt nadenken.