Een week lang was België in de ban van nieuws dat eigenlijk in de jaren zestig werd verwacht: de prinsen Filip, Astrid en Laurent hebben er een zusje bij.
Wie had dat durven voorspellen? Op een maand tijd is het ooit zo saaie Laken twee mooie, jonge vrouwen rijker. Eerst diende Mathilde d’Udekem d’Acoz het paleis een nooit geziene Sissi-dosis toe, compleet met prinselijke romantiek en fotogenieke charme. En nu schrijft en spreekt iedereen plots over een zekere Delphine Boël, de buitenechtelijke dochter van koning Albert II en gravin Sybille de Selys Longchamps, destijds de eega van industrieel Jacques Boël.
De heisa begon met een boek dat vorige week werd voorgesteld: Paola. Van ‘La Dolce Vita’ tot koningin, een biografie van de amper achttienjarige Mario Danneels uit het West-Vlaamse Moerkerke. Ondanks zijn prille leeftijd ontbreekt het de auteur niet aan zelfvertrouwen. Hij zocht minstens de helft van de bekende royalty-watchers op: van wijlen Louis De Lentdecker tot Story-hoofdredacteur Louis Van Raak tot de blijkbaar steeds loslippigere ere-hofmaarschalk Herman Liebaers. De jongeman schreef ook Paola zelf aan, maar de Lakense koudwatervrees getrouw weigerde haar secretariaat iedere medewerking. Evenmin schuwde de jonge Danneels media-aandacht, en hij kweet zich daarvan met een flair die maar weinig achttienjarige scholieren gegeven is. Zelfs in Controverse, het debatprogramma van de Franstalige openbare omroep RTL-TVi, hield hij zich kranig – in een erg verzorgd Frans overigens.
Wie zijn boek leest, bladert door een lijvig werkstuk dat thuishoort in de traditie zoals Jan van den Berghe die al zoveel jaren beoefent: gesteund door goedgevulde knipselmappen, verrijkt met veel gossip – niets pikanter dan zelfs maar een ordinair paleisgeheim – en leesbaar gemaakt door een ongedwongen stijl. Geen werkstuk van historische envergure, en evenmin opgezet als een schandaalboek. Toch draaide het daarop uit. Maar dat ligt minder aan Danneels dan aan het Paleis.
Het boek zelf verwijst namelijk in één zin (eigenlijk: één zinsdeel) naar het onechte kind – de naam van het meisje valt niet eens. Letterlijk staat er: “De eega’s van de drie Leopolds en van Albert I mochten dan berusten in de buitenechtelijke kinderen van hun echtgenoot, Paola weigerde zich lijdzaam neer te leggen bij de halfzus van haar kinderen.”
HET STOND EEN WEEK EERDER IN KNACK
Sindsdien legt Mario Danneels uit dat het hem niet om de naam van Delphine ging, want dat hij meende dat die ruim bekendheid genoot. Op RTL verdedigde hij zich zo: “Zelfs het weekblad Knack heeft, één week voor de publicatie van mijn boek, die naam nog in zijn blad afgedrukt.”
In de badinerende rubriek De uitzet van Mathilde (“Wat een toekomstige koningin over dit land en haar schoonfamilie moet weten. Of waarover de Coburgs aan tafel niet praten.”) vertelde Knack op 13 oktober van “de niet-bewezen roddel (…) van Alberts buitenechtelijke dochter, een zekere Delphine (°1969), die vandaag in Londen verblijft”.
Die zin stond op pagina 148, niet op de kaft. Het betrof dan ook geen nieuws. De bijdrage verwees alleen naar een weinig opgemerkte welles-nietesdiscussie uit 1997 tussen ’t Scheldt, Père Ubu (allebei rechts-satirische bladen, maar waar het laatste francofoon is, leunt het eerste gevaarlijk dicht bij het Vlaams Blok aan) en De Morgen.
’t Scheldt komt de primeur toe om voor het eerst zwart op wit te schrijven dat Delphine Boël, officieel dochter van de intussen uit de echt gescheiden industrieel Jacques Boël en gravin Sybille de Selys Longchamps, eigenlijk een natuurlijke dochter is van Albert II. Père Ubu repliceerde boos. Volgens dit blad betrof het een oude kwakkel die perfide flaminganten misbruikten om de monarchie (en dus België) in diskrediet te brengen. De Morgen amuseerde zich met de rel, trok Delphines antecedenten toch even na, en liet de lezer de conclusie na dat het verhaal misschien niet te bewijzen viel, maar ook niet te ontkennen.
Dat ze vandaag dus niet allemaal afkomen, die zelfverklaarde ‘kenners’, dat iederéén wist van Delphine. Dat Albert vroeger een scheve schaats reed, was inderdaad geen geheim. Zeker voor ’97 was de precieze toedracht rond de dochter veel minder gekend. In het andere geval zou er nu ook zo geen heisa zijn.
HET KONINGSHUIS IS HOT STUFF
Twee jaar na ’t Scheldt is iedere Paola-biograaf, ook eentje die nog middelbare school loopt, het aan zijn stand verplicht in te pikken op die in ’97 begonnnen maar nooit beëindigde discussie. Maar zo discreet Danneels die dochter (naamloos) in zijn boek opvoert, zo uitbundig zet Het Laatste Nieuws haar in de verf in de berichtgeving over dat boek. Donderdag 21 oktober doet de krant zelfs een omfloerste poging om de primeur op de eigen hoed te steken: “Alles begon zondag (dus voor de officiële boekvoorstelling, nvdr) toen deze krant contact had met Mario Danneels. Danneels vertelde ons bevestiging te hebben gekregen van een dignitaris aan het Hof dat Delphine Boël de buitenechtelijke dochter is van koning Albert en ene Sybille, een adellijke dame uit het Brusselse. Een verhaal waarvan hij later – nadat deze krant zijn uitgever sprak – zegt dat er toch geen uitdrukkelijke bevestiging van is.”
Voor die bewuste hofdignitaris, volgens een andere editie van Het Laatste Nieuws iemand met tien jaar ervaring, kijkt iedereen naar Herman Liebaers, een decennium lang Boudewijns hofmaarschalk. Hij liet zijn memoires verschijnen bij dezelfde uitgever als Danneels (Van Halewyck), hij was prominent aanwezig op de persconferentie.
Drie dagen later heeft Het Laatste Nieuws, haar reputatie getrouw, al evenveel nieuwe bronnen opgesnord. Een neef van Sybille, tevens journalist, een Waals-Brabantse ex-burgemeester, ten slotte “een paar dat dicht bij de koninklijke familie staat”. Drie bevestigingen van hetzelfde verhaal. En de voorpagina kent maar één hoofditem meer: Delphine.
De krant uit Kobbegem zuigt de andere media mee, kranten zowel als tv-stations. Niemand kan zich permitteren achter te blijven. Het koningshuis is immers hot stuff, of het nu positief (Mathilde) dan wel negatief (de psychologische problemen van Laurent, nu Delphine) nieuws is. Wie denkt dat de Belgische pers daarrond nog een bijzondere terughoudendheid in acht zou nemen, leeft nog in een vroeger decennium.
Iedereen dus op zoek naar ‘de waarheid’, maar natuurlijk ook naar Delphine zelf. Eerst moet het publiek het stellen met oude, korrelige maar desondanks groot en in kleur afgedrukte foto’s van Delphine. Na een dagenlange belegering van Belgische media, versterkt door de internationale celebrity-pers ( Paris Match en konsoorten), komen ook moeder en dochter voor de camera’s. Hun antwoorden zijn niet alleen identiek, ze klinken ook even veelzeggend: “Geen commentaar. Dit betreft een privé-zaak.”
Het Paleis zegt niets anders. Het Hof reageert niet op “kwalijke roddels”, stelt dat het zaken uit de privé-sfeer betreft en verwondert zich erover dat de Belgische pers haar vroegere discretie heeft opgegeven. Waarmee de persdienst van het Paleis de koninklijke familie andermaal een slechte dienst bewijst.
DETAILS DIE DE MENSEN BOEIEN
Na het zien van de tv-beelden is nauwelijks nog twijfel aan de juistheid van het verhaal: er is tot dusver immers niet één element dat op het tegendeel wijst. Bovendien werd intussen vernomen dat wijlen koning Boudewijn destijds een aantal ministers zou hebben ingelicht over een mogelijk schandaal rond een buitenechtelijk kind van zijn broer Albert. Volgens sommige bronnen is dit een mogelijke verklaring voor Boudewijns intentie om zich niet door Albert maar door diens zoon Filip te laten opvolgen.
Dit alles geeft te denken. Want, als het relaas over de koninklijke afkomst van Delphine inderdaad klopt, dan bestond er voor het Paleis slechts één juist antwoord: “Ja”. In het andere geval had een eenvoudig maar duidelijk “neen”, zonder meer, eveneens volstaan. In elk geval had het Paleis zelf met aandrang kunnen vragen om moeder en dochter verder hun privé-leven te gunnen en dus met rust te laten. Na een eerste nieuwsgierigheid was dat wellicht ook gebeurd.
Maar het Hof beperkt zich tot een stilzwijgen. Dat lijkt veiliger maar is het niet. Zeker niet op termijn. Zolang de waarheid niet voor honderd procent vaststaat, zullen bladen alle elementen publiceren die meer kunnen vertellen over Delphines afstamming.
Dus wroet de pers in de privacy. En zo vernam de Belgische krantenlezer de voorbije week dat de jonge vrouw een woonst betrekt aan de trendy Portobello Road. Dat haar moeder hiervoor vijftig miljoen frank betaalde. Dat dit pand voordien de eigendom was van in de seventies wereldberoemde maar intussen gelukkig in de vergetelheid verzeilde Gary Glitter. Dat zij kunstenares is, bedreven met papier-maché. Daarbij ook het detail dat haar kunst vaak de omschrijving “erotisch” verdient: “Een beeldje van een gek mannetje met een erectie is geen uitzondering.”
Zonder twijfel zal dit niet ophouden, zal er nog verder gezocht worden. En daarbij ligt de nadruk zonder twijfel op details “die mensen boeien”, zoals dat heet. Door stug te zwijgen, leverde Laken niet alleen Delphine maar ook het staatshoofd uit aan de paparazzi.
Walter Pauli
