Wist u dat Wouter Beke zo veel goeds had verricht als minister van Welzijn? Verwezenlijkingen die nauwelijks de kranten haalden maar beschouwd mogen worden als mijlpalen? Verwezenlijkingen, ook, die voor duizenden en duizenden mensen, soms in moeilijke en kwetsbare situaties, het verschil maakten? Wouter Beke was nog veel meer de christendemocratische superheld dan we allemaal ooit al vermoedden. Aan de lange lijst van prestaties – al straf voor eender welke Vlaamse minister – voegde hij op de valreep nog een laatste heldendaad toe. Zijn afscheid was op zich, of toch in ieder geval de persconferentie donderdagavond, namelijk indrukwekkend op een manier dat zulke persconferenties dat maar heel zelden zijn. Beke plaatste daarmee voorgangers-in-het-afgaan zoals Joke Schauvlieghe en zelfs Annemie ‘C’est le courage qui compte’ Turtelboom in de schaduw.
Bekes performance is goud, en op zijn minst een Ultima-publieksprijs waard.
Geen enkel detail was aan het toeval overgelaten.
Mijn favoriete moment, vraagt u? Er zijn er veel. Ik vond het héél stoer dat hij z’n eigen dochter op het eind een trui aan hemzelf liet geven waar ‘Nothing to prove’ op stond, niet zo gek lang vooraleer papa zichzelf in een parlementaire onderzoekscommissie heel hard zal moeten bewijzen. Ook het klaagkoortje van medewerksters dat gevraagd was om met een verslagen, soms zelfs wat verwilderde blik in de achtergrond toe te kijken terwijl Wouter Beke de pers gelaten toesprak, was perfect wat het moest zijn. De briljantste truc vond ik misschien wel de lijst van mensen die hij allemaal om begrip vroeg. Geen begrip voor de fouten die hij, eventueel, mogelijkerwijs, had gemaakt – nee, nee, nee –, maar begrip voor het feit dat hij vertrok en hen daarmee allemaal in de steek liet.
Naar het schijnt, haakten nogal wat kijkers van de zevenuurjournaals vroegtijdig af – ook héél slim om precies dan met een persconferentie te komen, al gold het opstappen van Beke als het begin van een nieuwe lockdown voor Vlaanderen. Die kijkers konden het cynisme niet aan. Ik geef toe dat misschien de indruk kon ontstaan dat hier een minister stond die nog liever ontslag nam vanwege een slechte peiling voor zijn eigen partij dan de critici van zijn beleid eerlijk in de ogen te kijken, maar dat is toch maar een oppervlakkige indruk. Ik heb de hele speech uitgezeten, hem ondertussen vaak genoeg herbekeken, en kan u zeggen: deze performance is goud, en op zijn minst een Ultima-publieksprijs waard. Als de wappies van Tegenwind zichzelf van die bekroning kunnen voorzien, moet de CD&V volgend jaar toch ook nog in staat zijn om genoeg kiezers te mobiliseren om Beke de prijs te bezorgen. Zo’n bedankje kan er wel van af.
Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje hout op het vuur.
