Staking illustreert stuurloosheid vakbonden

De staking #30j illustreer de stuurloosheid van de vakbonden en toont dat de organisaties niet meer mee zijn met de realiteit van vandaag.

De staking van komende maandag trekt diepe sporen doorheen de geledingen van de vakbonden. De interne onenigheid, zowel bij ABVV als bij ACV, rond deze actie ligt nu zo goed als open en bloot op straat. Steeds nadrukkelijker komt aan de orde dat de discussie niet enkel gaat over de staking als middel tot maar ook over de finaliteit van het vakbondsverzet op zich. Een toenemend aantal vakbondsmensen, en dan vooral de jongeren onder hen, zien in dat hun organisaties niet meer mee zijn met de realiteit van vandaag.

De actie #30J welke het ABVV lanceerde om het stakingsvuur ook via de sociale media als Twitter en Facebook aan te wakkeren, ontpopte zich binnen de kortste keren tot een forse boomerang voor de organisatie zelf. In plaats van steun voor de staking gutste het kritiek en afwijzing via het #30J-kanaal. ABVV-kopstuk Rudy Kennis poogde het tij te keren door minachtend uit te halen naar “het gratuite getwitter” maar kort na zijn uithaal riep datzelfde ABVV haar militanten op om veel nadrukkelijker aanwezig te zijn op de sociale media. “Steun de staking van 30 januari!”, zo moest het overal weerklinken.

Binnen één beweging de sociale media afdoen als een niks beduidend, maatschappelijk irrelevant fenomeen én de eigen achterban oproepen om net in die sociale media alles op alles te zetten, geeft een duidelijke indicatie van de stuurloosheid en machteloosheid binnen de top van de vakbewegingen. Mede dankzij de sociale media zijn de maatschappij in het geheel en de eigen leden in het bijzonder veel minder manipuleerbaar dan de vakbonden het tot nu toe gewoon waren, zo ontdekt nu ook een, ontdaan toekijkende vakbondstop. Maar er is veel meer aan de hand dan het onhandig omgaan met de Twitter en Facebook. De grond van die ontreddering is dat de top van de vakbonden en de harde kern militanten moeten vaststellen dat een groeiende groep van mensen buiten maar ook binnen de vakbonden de basisanalyse van de vakorganisaties niet meer deelt.

Die basisanalyse bestaat erin dat ons sociaal systeem in haar huidige vorm moet behouden blijven want “ons door iedereen benijd wordt”, dat verdere besparingen niet meer kunnen (meer nog, de nu aangekondigde besparingen gaan al te ver) en dat de financiële tekorten met belastingen op kapitaal en bestrijding van de fiscale fraude moeten aangepakt worden. Het besef binnen de maatschappij groeit snel dat deze analyse grondig fout zit. Ons huidig sociaal systeem is niet houdbaar (vooral door de vergrijzing) en bulkt van de inefficiënties en de anomalieën (die vaak de vakbond als organisatie wel ten goede komen). Valt er zeker na te denken voor meer kapitaalbelasting en meer nog over een goed doordachte strijd tegen fiscale fraude (én de sociale fraude), de opbrengst van deze ingrepen zal nooit volstaan om de putten die zich thans reeds aandienen bij benadering te vullen. Iedere specialist, ook in de vakbondskringen, weet dat maar toch blijft men hieromtrent met de miljarden euros goochelen alsof het niks is.

Wat de vakbonden ook erg veel aan geloofwaardigheid heeft doen verliezen, is hun gekreet over de kost van de bankencrisis (“als we die sommen voor de pensioenen hadden kunnen gebruiken” …). Op zich is het volkomen correct de bankencrisis en vooral de maatschappelijke kost daarvan in de discussie te gooien. Het is een schande dat op een systematische manier winsten geprivatiseerd blijven en verliezen gesocialiseerd worden. Maar net de vakbonden hebben hier weinig recht van spreken. Met name de christelijke vakbond zat via Arco rechtstreeks mee aan tafel bij Dexia waar zich het grootste bankdebacle van de jongste jaren afspeelde. De schande rond Ethias draagt zwaar de socialistische stempel. Elke keer de vakbonden tempeesten over de banken, schuift hun eigen geloofwaardigheid wat dieper de maatschappelijke kelder in.