In ‘Het laatste woord’ (Knack nr. 51) schreef Lucas Catherine: ‘We kennen Benno Barnard vooral van zijn scheldtirades in opiniestukken. Nu noemt hij mij in Knack nr. 50 een antisemiet van links… Waar citeer ik antisemitische bronnen? Niet gevonden, dan maar schelden. ‘De waarheid is wel enigszins anders, in o.a. Catherines boeken Palestijnen, een volk te veel (1988) en Palestina (2000) gebruikt hij als historisch bronmateriaal het werk van Gert Winsch, de auteur wiens boeken in 1939 door de nazi’s als propaganda werden aangewend. En in zijn boek De zonen van Godfried van Bouillon (1988) maakt Catherine het al helemaal te bont door alle Joden in ons land die een belangrijke positie bekleden op te sporen en te vermelden, om te concluderen dat de Joodse lobby de media, de politiek en het zakenleven in handen heeft. Dit alles met een toepasselijke foto op de cover van een spinnenweb in de vorm van een… davidster. Het mag ook niet verbazen dat dit boek ook in het Arabisch werd vertaald. Barnard is trouwens niet de eerste die het woord antisemitisme in de mond neemt als het over Catherine gaat. In de jaren 1980 vroeg De Groene Amsterdammer zich af hoe het mogelijk was dat ‘mensen die zichzelf als links beschouwen tot een dergelijk onverhuld antisemitisme vervallen’. En niet voor niets omschreef Mia Doornaert, thans barones en raadgeefster bij Buitenlandse Zaken, Catherine als antisemiet in een opiniestuk in De Standaard. Een klacht van Catherine bij de raad van journalistiek hierover werd trouwens verworpen. Dit zijn dus drie niet-Joden die Catherine als antisemiet bestempelen, daar hoef ik echt niets aan toe te voegen. Verder schreef Catherine in zijn reactie: ‘Michael Freilich vergelijkt mij dan weer met Le Pen. Wat is het nu, links of extreemrechts?’ Ik vergeleek Catherine helemaal niet met Le Pen, ik vroeg me integendeel verwonderd af hoe het komt dat je de tegenpolen extreemlinks en extreemrechts in dezelfde geestelijke ruimte aantreft als het op ‘de Joden’ aankomt, namelijk, ‘ze deugen niet’.
Het blad Vrij Nederland deed al jaren geleden een poging om dit fenomeen te verklaren en schreef: ‘Beste collega, ik zal het u uitleggen: Omdat dit soort elementen helemaal niet ‘links’ is, hun vooruitstrevend ogende Arafat-draperieën ten spijt. Het zijn zogenaamde pseudo-linksen, het is loslopend vee, zonder enig gevoel voor geschiedenis en psychologie, het is de schimmel van het socialisme, van welks trotse, humanitaire, verlichte, antidiscriminatoire traditie zij niets hebben begrepen.’
Michael Freilich, Hoofdredacteur Joods Actueel
