Een wereldpartij voor onze planeet (Alex De Boeck)

Met de aardbeving en de daaropvolgende tsunami en kernramp in Japan worden wij nog maar eens en ditmaal wel zeer ernstig geconfronteerd met de zwakheden en tekortkomingen van onze harde technologie in een globale wereld.

Wordt het daarom niet stilaan de tijd om eens goed na te denken over de noodzaak aan een wereldregering? Een regering die zich de vraag zou stellen of wij zomaar kunnen doorgaan met de bouw van kerncentrales. Zeker in landen met een hoog natuurrampenrisico zoals aardbevingen, overstromingen, vulkaanuitbarstingen,…

Japan ligt helemaal op de vuurring ( the Ring of Fire). Weinigen hebben zich daar ooit vele vragen over gesteld, ook het Atoomagentschap niet. Nieuw- Zeeland, ook op die Ring, onderging net voordien de beving in Christchurch, maar dat land heeft al jaren geleden kernenergie gebannen. Al werden de geesten daar pas wakker door het Rainbow Warrior schandaal dat volgde op Franse atoomproeven in de Stille Oceaan.

In het ene land doet men zus, in het andere zo. Een wereldregering zou daar eenduidige beslissingen kunnen nemen. Ja, vandaag moeten wij het stellen met de Verenigde Naties. Bij gebrek aan beter. Want dit orgaan fungeert teveel als speelbal van diplomatieke machtsspelletjes . Recentelijk nog bewezen met de opname van het Libië van Khaddafi in de Veiligheidsraad Counsel.

Hoe voorbarig die beslissing was ,wordt nu ten voeten uit bewezen door de slachtpartij die er vandaag aan de gang is. En het stopt nooit. De onstabiele, corrupte, dictatoriale en fundamentalistische regimes tieren welig op deze planeet.

Wat ondergesneeuwd door de kernramp en de opstanden in Noord- Afrika en het Midden Oosten is er de dreigende burgeroorlog in Ivoorkust en de vorige was nog niet helemaal verteerd. Dat bewijst de bittere strijd tussen de verkozen virtuele president Alassane Ouattara en Laurent Gbagbo die de oproep van zijn volk ‘ Quitte le pouvoir” aan zijn dictatoriale laarzen lapt. Wie komt hier tussenbeide om dat geweld eindelijk te stoppen.

Slachtoffers zijn niet enkel de Ivorianen, maar de ook de West-Afrikaanse landen die, naast de aan de gang zijnde prijsverhogingen van voeding, nu ook slachtoffer zijn van de verhoogde transportprijzen door de ontwrichting van de haven van Abidjan. Ook hier is de nood aan internationale tussenkomst in casu mogelijk een wereldregering een dwingende noodzaak.
Het is heus niet de eerste maal dat er gepleit wordt voor een wereldregering.

De Franse president Sarkozy breekt er op geregelde tijdstippen ook een lans voor. Wat hij er zich van voorstelt is een wel een karikaturaal misbaksel. Een wereldregering mag allesbehalve het clubje worden van rijke landen zoals hij het ziet. Met een handvol ‘wereld’ leiders op de foto’s in alle kranten of in tv- journaals kan staan pronken. Niet een club waar hij er samen met enkele kompanen zoals laatst nog met de Duitse Bondspresident Angela Merkel in de Europese Unie kan samenspannen om botweg de wet te willen dicteren.

Wie zegt wereldregering denkt meteen ook aan een wereldparlement. Of andere manieren van democratische sturing en controle. Hoe moet zulk een parlement functioneren? Men kan er misschien de her en der gepubliceerde geschriften over basisdemocratie en burgermanifesten eens op nalezen.
Om de idee van een wereldregering en dito parlement op de politieke agenda te krijgen is er logischerwijs nood aan een wereldpartij. Deze op te richten partij heeft leden uit alle continenten. Zij komt bij verkiezingen op in zoveel mogelijk landen: ” denk globaal, handel lokaal “…. Om het even op kleiner schaal naar ons land te projecteren: op de lijsten staan kandidaten uit àlle gemeenschappen. Niet enkel op de te vormen federale kieskring, maar ook ( symbolisch) op regionale lijsten.

Er bestaat een recent voorbeeld van symbolische kandidaten: Bij de recente Provinciale Statenverkiezingen in Nederland figureerde een te jonge kandidate voor Groen- Links. Zij werd verkozen maar kan niet zetelen. Als signaal voor meer jongeren in de politiek kan het echter wel tellen. Het is een voorbeeld van originaliteit die zo kenmerkend was voor Groene partijen in de beginperiode. Soms duikt nog eens een fris idee op, maar het valt te betreuren dat zij ondertussen zoveel goede zaken, meestal na te vroege regeringsdeelname, snel weer in Rijn, Schelde en Maas hebben gegooid. Bedoeld zijn onder meer basisdemocratie en het invoeren van referenda, het afschaffen van kiesdrempels, herinvoering van rotatie, het opnieuw opkomen voor een basisinkomen voor iedereen.

Wat dit laatste betreft zijn wij nog een heel eind verwijderd van het ideaal dat de Founding Fathers van de Verenigde Staten van Amerika voor ogen hadden als eerste prioriteit van politiek handelen: het beschermen van de zwakkeren.

Vandaag de dag zijn dat niet enkel mensen en bevolkingsgroepen, maar ook de natuur en cultuur. Ook die moeten wijken voor de agressie van alomtegenwoordige vervuiling- en vernietigingstechnologien en nefaste urbanisatie, gebed in het als een octopus om zich heen grijpend materialistisch consumentisme.

Een wereldpartij is dus bij uitstek een empatische partij die zich in eerste instantie bezighoudt met het stem en steun geven aan de zwakken, de armen in het bijzonder, letterlijk het nieuwe in vodden geklede Lumpenproletariaat, een groot deel ervan bij bosjes te bezichtigen , slapend langs de straten in Brussel en alle grote steden ter wereld. Om nog maar te zwijgen van de open en verborgen armoede op het platteland en de snelgroeiende klasse van ‘ the working poor’.

We kunnen ons in dit verband afvragen hoe het komt dat de zich sociaaldemocratisch noemende partijen en linkse groenen het vertouwen van de ‘ verworpenen der aarde’ zijn kwijtgespeeld? Een mogelijke verklaring kan zijn dat op socialistische en groene lijsten geen gewoon volk meer komt te staan, toch niet op een verkiesbare plaats.

De overwinning van die Grünen in Baden Würtenberg is in dit verband – ondanks de pogingen van de Berlijnse kopstukken om het tegendeel te bewijzen- volledig toe te schrijven aan de kernramp in Japan. Bovendien zijn zowel het groene boegbeeld en waarschijnlijk eerste groene minister president van een Duitse regio, Winfried Kretchmann, als de partij in Baden Würtenberg atypisch voor de Duitse en Europese ecologisten. Door hun sociaal- economisch pragmatisme bereiken zij ook ‘ burgerlijke’ kiezers. Angst voor kerncentrales overstijgt sociaal- economische belangen. Trouwens kiezen de arme bevolkingslagen eerder voor ‘ die Linke’ met hun sterk herverdelingsdiscours of blijven thuis zoals bij de kantonale verkiezingen in Frankrijk. De desinteresse in de politiek en het misprijzen tegenover politici heeft er zo’n proporties aangenomen dat het al zo broze democratisch systeem zelf naar de vaantjes dreigt te gaan.

Men moet zich de vraag durven stellen of ons parlementair systeem nog verder kan met uitsluitend of overwegend beroepspolitici. Dat zijn deze die zich uit politieke overlevingsdrang ( ” J’ y suis, j’y reste”), te gemakkelijk nestelen in het establishment van het grote geld, handel en industrie. Die zich aan de andere kant dan weer machteloos opstellen tegenover de steeds maar meer om zich heen grijpende vijfde macht van criminele organisaties en kartels. Met mensenhandel ( snelst groeiend) , cybermisdaad, kinderporno, drugstrafieken, de wapen- gok en namaakindustrie zijn de meeste van hun bezigheden op te sommen. Vergelijking van hun immens ‘zakencijfer’ met deze van gewone ondernemingen doen het hoofd duizelen.

Een wereldpartij doet voor zijn politiek personeel dus in hoge mate beroep op kunstenaars, sportmensen, filosofen en zeker ook goede technici. Zo zou men het praktisch regelen van het steeds prangender wordende mobiliteitsvraagstuk eens kunnen bekijken met meer ‘ gezond verstand’ Het blijft een raadsel waarom bijvoorbeeld het invoeren van de ‘ Groene Golf- het op elkaar afstemmen van verkeerslichten- blijkbaar enkel goede ingang heeft gevonden in Zwitserland en in mindere mate in Duitsland. Voor elke jurist zou ook een ingenieur moeten zetelen in de parlementen. Journalisten worden even terzijde gelaten in deze opsomming van niet klassieke politici omdat zij deel uitmaken van de steeds sterker wordende vierde macht. Maar daarnaast ligt zeker nog een ganse weg open voor wereldwijde klokkenluiders zoals de lui van Wikileaks en netwerken op het Internet.

Een open partij die zich niet blindstaart op die ‘ene en ware ideologie en doctrine’, maar veeleer het beste uit socialisme, liberalisme, ecologie, christendemocratie en, waarom ook niet?, conservatisme wil puren. Een tolerante, vredelievende partij van moslims, christenen, boeddhisten, joden, atheïsten, … Samengevat zou men kunnen stellen: van en met iedereen die zich op één of andere religie of filosofie beroept voor zijn of haar zingeving. Maar wel met een strikte scheiding tussen Kerk en Staat.
Een wereldpartij zal een open partij zijn die de scheefgegroeide relaties tussen jong en oud, arm en rijk, mannen en vrouwen herstelt.

Een nieuwe partij die zich door haar verruimde actieradius en de diversiteit van haar kandidaten terecht de predicaten’ Partij zonder Grenzen’ en ‘ Partij voor Rechtvaardigheid’ mag aanmeten.

Alex De Boeck , Gewezen senator voor Agalev