‘Het is tijd voor een minimale dienstverlening voor het grootkapitaal’

De ene staking is de andere niet, schrijft Jonas Van Vossole. ‘Perk daarom het stakingsrecht van het kapitaal in.’

Morgen ben ik één van die honderd duizenden mensen die niet staakt… Niet dat ik het eeuwige geklaag van de traditionele gestrande reiziger, de regering en de werkgevers onderschrijf. Ook niet omdat de media mij bang maakten van relschoppende dokwerkers. Neen, ik ben gewoon niet in het land. Jammer, want ik sta volledig achter de eisen van de vakbonden, en onderschrijf dan ook hun strijdplan voor de rest van de maand om het regeerakkoord weg te staken. In tegenstelling tot het VBO en VOKA, weet ik namelijk wel dat stakingen in het verleden sociale vooruitgang brachten.

Brandende bromfiets

Geheel volgens de mode van het seizoen wens ik ook te klagen over stakers. Maar dan wel over een andere staking; een staking met veel grotere impact op onze levens bovendien, de 120.000 man van 6 november ten spijt. Een staking waar geen haan echter naar kraait. Een die duidelijk minder fotogeniek is dan een brandende bromfiets in Brussel.

Ik heb het over de staking van diegenen die altijd klagen over stakingen; over de leden van het VBO, Unizo en co. Zij staan morgen aan de andere kant van de barricaden staan en jammeren over de miljarden die ze aan hun neus zien voorbij gaan.

Financiële hangmat

Trends publiceerde deze maand een eerste analyse van de Belgische bedrijfsresultaten van vorig jaar. Daaruit bleek dat de 348.000 betrokken bedrijven elk gemiddeld 139.000 euro uitkeerden aan hun aandeelhouders. Wat betekent dat voor de mantra dat er bij de bedrijven niets te rapen valt? Opvallender nog is dat de bedrijven op een berg cashreserves zitten van 240 miljard euro. Het aanhouden van cashreserves betekent dat de bedrijven het geld bijhouden en dus tot nu toe weigerden te investeren in de economie. Reden? Ze zien niet waar die massa geld lucratief genoeg ingezet kan worden; lucratief vanuit hun standpunt uiteraard. In plaats van het geld op productieve wijze te investeren in onze economie, in ons onderwijs, in innovatie, sociale welvaart, milieu, etc…. houdt men het liever aan in cash. De ECB treedt hier dus effectief op als financiële hangmat van het werkloze grootkapitaal.

Onwil om te werken

Ondertussen blijft die staking van het kapitaal niet zonder gevolgen. De onwil om te werken zorgt voor terugvallende koopkracht, hoge werkloosheid, een gebrek aan innovatie… met andere woorden een totale sociale stilstand. Wie klaagt dit asociaal gedrag aan?-Is er niemand die het stakingsrecht van het grootkapitaal in twijfel trekt? In echte Van Eetvelt stijl lanceer ik daarom deze oproep: ‘Perk het stakingsrecht van het kapitaal in! Garandeer daar een minimum aan sociale dienstverlening! Zorg ervoor dat het kapitaal productief is, activeer het desnoods door het te confisqueren! Verplicht het gemeenschapsdienst te doen in de publieke dienstverlening, in het onderwijs en sociale welvaart, onder de vorm van openbare investeringen… In naam van de gemeenschap; de bevolking zal er wel bij varen!’

(Jonas Van Vossole is geassocieerd onderzoeker Politieke Wetenschappen aan de Ugent en is actief bij LSP en ABVV jongeren. Hij schreef dit stuk ten persoonlijken titel.)