De dag dat bekend raakte dat Guy Luzon de nieuwe trainer van Standard werd, ontving ik een mailtje van een Israëlische collega die zich afvroeg hoe het kon dat iemand die nog niets bewezen had een gereputeerde West-Europese club in handen kreeg. Luzon was enkele dagen eerder in eigen land zelfs onderwerp van ongebreideld hoongelach. De Israëlische beloftecoach had als een gek op het veld staan dansen na winst tegen Engeland op het EK U21. Na een groepsduel tussen twee teams die al uitgeschakeld waren.
Luzon kreeg op Sclessin niet meer of minder dan goud in handen. Terwijl Anderlecht (Biglia, Mbokani), Club Brugge (Donk, Bacca) en Zulte Waregem (Delaplace, Berrier) sleutelfiguren moesten laten vertrekken, slaagde voorzitter Roland Duchâtelet erin zijn groep bij elkaar te houden. Meer zelfs, in volle zomer voegde hij er Mehdi Carcela en Igor de Camargo aan toe. Twee kanjers naar Pro Leaguebegrippen.
Alle vragen rond de komst van Luzon vielen weg toen Standard een perfecte start nam, met negen overwinningen op rij. Co Adriaanse zou het een schoolvoorbeeld van scorebordjournalistiek noemen. Dat de nieuwe coach van de Rouches als een harlekijn langs de zijlijn op en neer wipte, werd als een pluspunt beschouwd. Pure passie. Niemand ook die het vreemd vond dat hij voortdurend gehurkt zit, terwijl trainers al met de handicap worstelen dat ze zo’n lage plaats en geen overzicht hebben. Er werden pas vragen gesteld bij zijn onstuitbare drang om te roteren toen de Luikenaars zich tegen Europese meelopers als Esbjerg en Elfsborg belachelijk lieten maken.
Maar ook dat werd weer met de mantel der liefde bedekt. Met een bestuur dat niet of nauwelijks communiceert met de media (en dus de supporters) werd verondersteld dat de trainer de boodschap had meegekregen dat de Europa League onbelangrijk was. De volgende editie van de Champions League halen, daar ging het om. Dat goede resultaten in de tweede Europese beker mee bepalen of de ploeg een gunstige loting kan krijgen in de miljoenenliga, werd over het hoofd gezien.
Luzon stopte met roteren, maar dat leverde een averechts effect op. Standard begon steeds meer punten te verkwanselen. De ploeg ging er fysiek en tactisch op achteruit in plaats van vooruit. In een seizoen waarin de belangrijkste concurrenten door een diepe crisis gingen – Anderlecht en Club ontsloegen hun trainer en Zulte Waregem worstelde met de Hazardsoap – gaven de Rouches steeds meer van hun voorsprong prijs. Tien punten werden finaal vier punten.
Geen wonder. Luzon kent maar één manier van spelen (4-4-2) en past zich nooit aan. Koppigheid of incompetentie? De Israëliër rekent op zijn sterke defensie en hoopt dat de creatieve jongens (Mpoku, Ezekiel, Batshuayi) het verschil maken. Elke tegenstander weet inmiddels echter hoe de Rouches spelen en stelt zich daarop in. Voldoende druk zetten op het centrale duo Vainqueur en De Sart en je bent aardig op weg naar puntenwinst. Alleen als Mpoku en Batshuayi onhoudbaar zijn, zoals in het eerste halfuur tegen Anderlecht, luiden nog de noodklokken bij de tegenstanders.
Standard had een straat voorop moeten liggen na de reguliere competitie, maar de meeste waarnemers waren verblind door de eerste plaats. Niet alleen zij, overigens. Luzon kreeg een contractverlenging van twee jaar aangeboden. Als iemand zonder adelbrieven zo’n goede beurt maakt bij Duchâtelet, moet hij wellicht een indrukwekkende babbel in huis hebben. Helaas, de pers kon hem daar nog niet op betrappen. Terwijl de ervaring leert dat een coach die geen verhaal heeft bij de journalisten ook niets te vertellen heeft aan zijn spelers.
Dat alles peis en vree is in het Luikse huishouden is waarschijnlijk de verdienste van persoonlijkheden in de spelersgroep als Van Damme, Vainqueur en De Camargo. Zoals dat met Albert, Degryse en Nilis het geval was in de periode-Boskamp bij Anderlecht en met Verlinden–Clement–Verheyen bij Club Brugge ten tijde van Trond Sollied.
Luzon staat voor de weken van de waarheid. Met deze spelersgroep en de uitgangspositie die ze verworven had, mag de titel niet verloren gaan voor de Rouches.
DOOR FRANÇOIS COLIN
Met deze groep en riante uitgangspositie moet Standard kampioen worden.
