Opnieuw was Romelu Lukaku één van de lichtpunten bij de Rode Duivels, waar na de oefenwedstrijd tegen Japan steeds meer duidelijkheid komt rond de WK-selectie.
Eind augustus volgden we met een half oog Japan-Australië, omdat de Japanners toen zekerheid konden krijgen omtrent hun WK-deelneming. En ook uit nieuwsgierigheid, om te weten hoe Yuya Kubo zich in dat wat verjongde geheel integreerde. Wat dat laatste betreft werden we weinig wijzer, Kubo viel slechts in de slotminuut in. Japan won, 2-0, maar veel bleef niet hangen. Het was een oersaaie wedstrijd, met balbezit voor een punchloos Australië en energiek counterende tegenstanders, met veel snelheid, maar al bij al ook redelijk onmondig.
Dat bleek ook weer tegen de Rode Duivels in Brugge. Japan, een vaste WK-klant, blijft voetballen zoals we ze kennen: zeer energiek, goed gedisciplineerd, tactisch strak, weerbaar, niet voor niets pakten ze tijdens de kwalificaties maar zeven doelpunten.
Maar Vahid Halilhodzic heeft ook in deze generatie – een nog meer verjongde voor de oefenwedstrijden tegen Brazilië en België – te kampen met een gebrek aan punch. Zeventien goals maar gescoord, net als de tweede in de groep Saoedi-Arabië. In de andere Aziatische kwalificatiegroep was het overigens nog triester. Iran scoorde in tien kwalificatiewedstrijden maar tien keer, Zuid-Korea elf keer.
Om maar te zeggen dat wedstrijden tegen een tegenstander uit Azië nooit veel spektakel opleveren, wie in Brugge wat anders verwachtte, kwam altijd bedrogen uit… De topschutter straks in Rusland zal niet uit dat continent komen.
Meer nog: geen kans dat één van die landen de eerste ronde overleven. Vier jaar terug eindigden alle Aziatische ploegen als laatste in hun groep: Japan, Iran en Zuid-Korea pakten één puntje, Australië niks. Gezien de offensieve zwakte verwachten we in juni niks anders.
WK-selectie Rode Duivels: de puzzel schuift langzaam in mekaar
Was de oefeninterland dan een maat voor niks? Absoluut niet. Romelu Lukaku beukte zich naar het record als doelpuntenmaker. Op zijn 24ste! Bij leven en fysiek welzijn kan Lukaku het dubbele aan, en mikken op zestig goals. Komende generaties weten aan wie ze zich kunnen spiegelen. Laat dus geen twijfel bestaan over wie de beste spits aller tijden in België is.
Japan speelde 4-1-4-1 in balverlies en 4-3-3 in balbezit. Niet de variant van Mexico, dat over veel vaardiger buitenspelers beschikt, maar een klein beetje gelijkaardig. Tegen Mexico vingen Thomas Meunier en Nacer Chadli die buitenspelers voor de rust nog op, zodat België daar met vijf man verdedigde en op het middenveld mankracht te kort kwam, Eden Hazard is dan immers niet de loper die een rij terugzakt en mee de handen uit de mouwen steekt. Vandaar de frustratie van een achter de bal hollende Kevin De Bruyne. Tijdens de pauze werd dat toen bijgesteld, met Thomas Vermaelen wat meer naar links en Laurent Ciman meer naar rechts. Ciman op rechts, dat gaat niet, in Brugge weten ze dat ook al uit zijn Clubverleden. Vandaar de problemen. Too exposed.
Tegen Japan deed Roberto Martínez het anders. Vooral de andere rol van Chadli viel op. In balbezit naar binnen knijpend, waarbij Dries Mertens naar de flank ging en België met drie, soms vier man op één lijn voetbalde. In balverlies wat naar buiten zakkend, maar nooit helemaal tot mee in de verdediging.
Laat geen twijfel bestaan over wie de beste spits aller tijden in België is
Verdedigend vingen de Belgen de Japanners met vier achteraan op, zoals Hein Vanhaezebrouck het ook altijd doet: Meunier voelt zich dan beter in zijn sas als rechtsachter dan Ciman en deed dat behoorlijk, en op links was Jan Vertonghen eigenlijk meer linksachter dan een centrale pion.
Dat was voor Sterke Jan in het begin duidelijk wennen, zijn rechtstreekse tegenstander Asano (Stuttgart) startte tegen 200 per uur. De wendbaarheid van Vertonghen werd stevig getest. Gaandeweg verzwakte Asano en tegen Kubo, die een klein half uurtje op die positie kwam spelen na de rust, volstonden ervaring en duelkracht om eventuele problemen op te lossen. Vertonghen als linksachter op het WK, dat wordt mooi om volgen.
Offensief misten de Duivels blikopener Eden Hazard, maar dat is logisch, we zagen ook al de problemen tegen de Grieken. Defensief hebben we dan weer wel bijgeleerd. Vermaelen verzamelde twee keer negentig minuten en dat deed deugd. Christian Kabasele was kwetsbaar in balbezit en maakte een – net niet afgestraft – foutje in balverlies.
Van het geteste trio Kabasele-Ciman-Boyata lijkt die laatste toch de beste troeven te hebben vergaard op een WK-selectie. Dat deden ook Chadli en Dembélé. En zo vallen de puzzelstukken langzaam in mekaar. Zullen we in maart dan maar uitkijken naar de toegevoegde waarde van Radja Nainggolan?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
