Wie zijn de nieuwe bazen van RE Mouscron?

Gérard Lopez en Luis Campos zijn de sterke mannen bij Lille OSC en worden dat dus ook bij RE Mouscron. Wat drijft hen?

Het zat er al weken aan te komen, maar op 7 juli werd het pas officieel: RE Mouscron wordt opgekocht door Lille OSC. Daarmee maakt de Franse voetbalclub zijn rentree op Le Canonnier, vijf jaar nadat ze er in zeven haasten vertrok. Destijds was Marc Coucke immers van plan om te investeren in Lille OSC en zo kon de indruk ontstaan dat de Vlaamse miljardair een voet in huis had in twee eersteklasseclubs.

Sindsdien zijn er nogal wat namen gepasseerd aan het hoofd van de Henegouwse club: Pini Zahavi, Marc Rautenberg en Fali Ramadani, makelaars met naam en faam, trokken aan de touwtjes bij RE Mouscron. Eerst deden ze dat nog openlijk, maar toen beslist werd dat makelaars niet meer in de raad van bestuur van een club mochten zitten, deden ze dat achter de schermen. De Thai Pairoj Piempongsant, sinds jaar en dag een zakenpartner van Zahavi, nam de club over en ging meteen op zoek naar een overnemer.

Mouscron ontsnapte intussen een aantal keren aan het rode licht van de licentiecommissie, vaak tot verbijstering van de voetbalgemeenschap. Ook de laatste keer was er veel ongeloof dat de club haar licentie kreeg. Een foutje in de fonetische transcriptie van de Limburgse politie zou Les Hurlus uiteindelijk redden. In tegenstelling tot bepaalde geruchten hebben Lille en zijn voorzitter Gérard Lopez het verdict van het BAS niet beïnvloed.

Portugese obsessie

Het huwelijk met Mouscron is voor Lille het einde van een lange zoektocht naar een satellietclub. In Frankrijk vertelt men dat het vooral Luis Campos was die op de deal aandrong. Hij is een Portugese ex-trainer die eerst de vertrouwenspersoon van José Mourinho was alvorens hij zich omschoolde tot een internationaal gerenommeerde ontdekker van talenten. Die functie bekleedde hij ook drie seizoenen bij AS Monaco tot hij, samen met Lopez, bij Lille OSC terechtkwam.

De enorme mogelijkheden die een buitenlandse satellietclub biedt, hebben Campos altijd geobsedeerd. Uit de documenten van Football Leaks blijkt dat hij, zelfs na zijn vertrek bij Monaco, sterke man Vadim Vasyliev nog adviseerde om een Portugese club te kopen.

Voor ze naar Lille kwamen probeerde het trio Campos, Lopez en Marc Ingla (een oud-bestuurder van FC Barcelona) de eersteklasser Gil Vicente FC over te nemen, maar de drie zagen er uiteindelijk van af. Tweeënhalf jaar later gingen ze een partendeal aan met Belenenses om er spelers te lenen, maar het gebrek aan controle over de sportieve beslissingen bij de club maakte dat de samenwerking niet liep zoals verhoopt.

Begin 2020 probeerden ze zich bij Vitoria Setúbal binnen te werken. Het is een nieuw bewijs van de aanzienlijke macht die Campos bij Lille heeft. Hij zou zelfs het spelsysteem kiezen voor de U17 van de Noord-Franse club.

Maar ook met Vitoria Setubal loopt het mis. Lopez en Campos ondersteunen uittredend voorzitter Vitor Hugo Valente in de voorzittersverkiezingen, maar het is uiteindelijk Paulo Gomes die het haalt. ‘In Portugal kan je pas de controle over een club krijgen na een stemming van de leden’, legde Udi Shochatovitch, eventjes voorzitter van Lommel, begin vorig seizoen al uit in Sport/Voetbalmagazine. ‘In België kan je gewoon honderd procent van de aandelen van de club kopen.’

Het Belgische paradijs

Ook al hebben ze hun Portugese droom nog niet opgeborgen – er wordt nog een partenariaat met Boavista overwogen – hebben de bazen van Lille dus hun pijlen gericht op Mouscron, waar het ‘volstaat’ om 90 procent van de aandelen van de club over te kopen van voorzitter Pairoj Piempongsant. Dat de twee clubs op een boogscheut van elkaar liggen, is natuurlijk een voordeel. Ook de voordelige reglementering in België is dat. ‘Er zijn drie paradijzen voor het voetbal: Cyprus, Portugal en België. Al die landen hebben erg weinig reglementering rond de aanwerving van buitenlandse spelers’, zei Shochatovitch eerder ook al.

Die theorie werd gedeeld door Marc Rautenberg, oud-bestuurder bij Mouscron, die, zo lekte Football Leaks, dit advies stuurde naar de Engelse club Queens Park Rangers in november 2015: ‘Als QPR mijn investering was, dan zou ik als volgt handelen: een club in België kopen, waar men een team kan maken met jonge spelers (Europees paspoort na twee jaar, Afrikaanse spelers worden er niet beschouwd als buitenlanders en er moeten slechts zes Belgische spelers op het wedstrijdblad staan), investeren in jong talent overal ter wereld en ze naar België sturen met het doel om van hen spelers voor QPR te maken of hen met winst te verkopen.’

Is dat ongeveer dezelfde redenering als die van Gérard Lopez, wanneer hij in de krant La Voix du Nord zegt dat Mouscron ‘een efficiënte springplank zal zijn voor onze spelers’ en dat ‘het een kans zal zijn voor Mouscron om een mooie ploeg te hebben en spelers die de club zich normaal gezien niet kan veroorloven’?

Een reis naar het verleden leert ons alleszins dat in november 2013 Lopez en Ingla in Parijs een Powerpointpresentatie voorstelden om Kick Partners te lanceren, een makelaarsbureau waarvan ze hoopten dat het een internationale referentie zou worden en dat het de hiërarchie van Jorge Mendes en Kia Joorabchian omver zou werpen.

Tijdens die uiteenzetting werd het Belgisch voetbal geklasseerd als een van de ‘prioritaire markten vanaf het seizoen 2013/14’. Het project kent uiteindelijk niet het verwachte succes, maar zorgt er wel voor dat er wereldwijd een scoutingnetwerk tot stand komt dat uitmondt in de firma Scoutly Limited (eigendom van Lopez en Ingla, en geleid door Luis Campos). Dat bedrijfje factureert zijn diensten aan Lille OSC, maar blijft intussen wel onafhankelijk van de club. Het werd opgericht in februari 2017 met uitvalsbasis in Londen en is een filiaal van Victory Soccer Limited, het bedrijf dat achter de aankoop van Mouscron zit.

Voordeel voor Mouscron?

Er waren wat twijfels rond Gérard Lopez toen hij LOSC kocht. Die aankoop werd gefinancierd door een investeringsfonds dat hem 140 miljoen euro had geleend. Maar de handigheid van de Luxemburger om te onderhandelen met investeringsfondsen heeft er recent toe geleid dat de andere Franse clubvoorzitters uit de Ligue 1 hem aangeduid hebben als onderhandelaar om leningen los te weken, met als doel om de val van het Franse voetbal, hard geraakt door de coronacrisis, af te remmen.

Door zich in Mouscron te installeren heeft Lille zich een club aangeschaft waar het jonge talenten kan laten rijpen, een troef die nog belangrijker werd nadat de B-ploeg van Lille degradeerde naar de National 3 (equivalent van de vijfde klasse). Het kan er ook beloftevolle en potentieel bankable spelers plaatsen, die onvoldoende goed zijn om het te maken in de eerste ploeg van Lille.

En wat wint Mouscron bij dat alles? Waarschijnlijk gewoon dat het kan overleven.