Wie is Nicky Evrard, Gouden Schoen en de kasteeldame van de Red Flames?

Nickey Evrard won woensdagavond haar eerste Gouden Schoen. Een kennismaking met de doelvrouw van OH Leuven en de Red Flames, die haar echte doorbraak meemaakte op het EK.

Zondag 1 mei 2022 in Zubieta, nabij San Sebastián. Real Sociedad klopt Rayo Vallecano en verzekert zich zo voor de eerste keer in de geschiedenis van een plaats in de Champions League. In doel zou ook Nicky Evrard (27) hebben kunnen juichen. Na een periode in het seizoen 2019/20 bij het Andalusische Huelva droomde de Red Flame er al van om tegen Lyon, Chelsea of Barcelona te kunnen spelen. Alleen is die droom nooit werkelijkheid geworden. In juni 2022 speelt Evrard nog altijd in de Super League, bij KAA Gent Ladies. En haar Spaanse avontuur? Dat zat er in 2019 al na een maand op, ze keerde terug naar haar familiale omgeving in België.

Wat is er precies gebeurd, daar in het uiterste zuidoosten van Spanje? Evrard wil er zelf niet veel over kwijt en spreekt van ‘een ondergrens die zelfs niet gehaald werd’. Die ervaring heeft haar voorzichtig gemaakt. Zeker zo kort voor het EK wil de speelster zich niet aan een avontuur buiten de landsgrenzen wagen. Nochtans kende ze ook twee mooie seizoen (van 2017 tot 2019) bij FC Twente, waar ze zelfs kampioen speelde.

Uitstekende linker

Evrard combineert het voetbal met afstandsonderwijs in de richting Sports Management en ze runt ook een verhuurbedrijf voor springkastelen. Maar wie haar de bal ziet beroeren met haar geweldige linker, twijfelt er niet aan dat haar grote talent voetballen is. ‘Ze speelt op training soms gewoon mee als veldspeelster. Fysiek komt ze dan misschien wat te kort, maar ik kan je verzekeren dat ze op technisch vlak met de beste spitsen in de Super League mee kan’, zegt Dave Mattheus, haar coach bij de Buffalo’s, die vorige maand de overstap maakte naar de RSCA Women. Door haar ambitie om goed uit te voetballen en door haar vermogen om het spel uitstekend te lezen – waardoor ze snel kan anticiperen op acties van de tegenstander – blonk ze van bij het begin al uit in Gent. Ze kwam daar terecht in haar tienerjaren en leidde het team mee van de lagere afdelingen naar de elite van het Belgisch vrouwenvoetbal.

Kort voor het seizoen 2017/18 en in de nasleep van een gewonnen bekerfinale aan de zijde van onder meer Kassandra Missipo en Marie Minnaert, komt ze tot een overeenkomst met Twente. Die club volgt haar dan al enkele jaren, wegens haar prestaties in de BeNeLeague, maar het is een gewaagde gok: ze moet voor het eerst in haar leven alleen gaan wonen, 350 kilometer van haar familiale cocon, ze moet haar studies onderbreken een jaar voor ze haar diploma zou halen, en ze komt daarenboven ook nog eens terecht bij een van de topteams uit de Eredivisie. Maar ze is geenszins terughoudend. ‘Nicky is echt een spectaculaire speelster’, zegt Cheyenne van den Goorbergh, haar ploeggenote in Enschede. ‘De eerste keren dat ik haar zag spelen sprong ze op de bal als een dolfijn. Ze is zonder meer een van de besten met wie ik gevoetbald heb. Ze heeft alle troeven van een moderne keeper: niet alleen goeie reflexen maar ook een uitstekend positiespel. En ze weet soms gemaakte goals te verhinderen’, voegt de Nederlandse middenveldster, die momenteel bij Feyenoord speelt, er nog aan toe. Geen wonder dus dat Evrard ooit ene Manuel Neuer als grote voorbeeld noemde, naast haar maatje Davino Verhulst (ex-Lokeren). Al gaat haar voorkeur tegenwoordig eerder uit naar de rust en kalmte die Thibaut Courtois uitstraalt.

Slechte verliezer

De vrouwelijke en mannelijke nummer 1 van België zijn ook verbonden door een gemeenschappelijke afkeer van verliezen. Zo speelt Nicky Evrard op FIFA altijd met PSG, om haar winstkansen te vergroten. Ook wanneer ze zelf op het veld staat, haat ze het om een nederlaag te lijden. ‘Als ze op training te veel goals binnen kreeg, werd ze razend en trapte ze de bal ver weg. Wij waren dan goed om erachter te lopen’, lacht Van den Goorbergh wanneer ze het over de Crazy Belgian Girl heeft.

Die karaktertrek zit er al van kleins af in bij de Red Flame, maar werd nog uitvergroot door haar contact met de winnaarscultuur in Nederland, waar ze kennismaakte met zowel trash talk als professionalisme. ‘Daar hebben ze me geleerd dat belangrijke matchen gewonnen worden in je hoofd en dat je koste wat kost moet winnen’, zegt ze daar zelf over. Die mentaliteit behield ze toen ze terugkeerde naar België.

Het EK als springplank

Zo kreeg Dave Mattheus er in de zomer van 2019 een leidster bij, iemand die haar jongere ploeggenotes naar een hoger niveau kan tillen. Maar op een moment dat ze titularis is bij familieclub Gent, die ze vanbinnen en vanbuiten kent, en bij de steeds ambitieuzere Red Flames, komt er een kink in de kabel. Op een avond in september 2020 gaat ze tijdens Zwitserland-België niet vrijuit bij de twee tegendoelpunten. De consequenties zijn niet min: exit Evrard, enter Justien Odeurs. Een beslissing die haar pijnlijk confronteert met het feit dat ze al eens eerder in de schaduw stond van de doelvrouw van Anderlecht, namelijk op het EK in 2017. De goede kant van de medaille is dat ze daardoor haar mentale niveau nog opkrikt en haar inspanningen verdubbelt om haar plaats terug te verdienen.

Dat gebeurt uiteindelijk in de herfst van vorig jaar, wanneer Odeurs niet geselecteerd wordt ‘omdat ze niet voldoet aan alle fysieke criteria die voortaan door de bond worden opgelegd’. Een wat vreemde terugkeer dus voor Evrard, maar ze stopt in haar comebackmatch tegen Kosovo wel twee keer een strafschop. Alsof ze wil bewijzen dat ze, ongeacht de nieuwe fysieke criteria, haar plaats in de ploeg ook gewoon verdient. ‘Ze heeft mentale sterkte getoond, want ze heeft nooit opgegeven, al moet het voor haar erg moeilijk geweest zijn’, legt Dave Mattheus uit.

Die kracht put Evrard onder meer uit het lezen van de biografieën van grote kampioenen als Kevin De Bruyne, Zlatan Ibrahimovic of de betreurde Robert Enke. Daarin vindt ze ‘hoe zij met deze of gene situatie omgingen’, vertelt de Red Flame. Zoals het spelen van een eerste groot toernooi, dat voor haar de poorten kan openen naar de Europese subtop. Er zijn er die dat wel zien in haar en zo kan ze een stap vooruitzetten nadat haar Spaanse avontuur een bittere nasmaak liet.